Resolutions

Australië, Sydney Beachouse YHA

Allereerst wens is jullie natuurlijk een heel gelukkig nieuw jaar vol liefde, vriendschap en persoonlijke prestaties, hoe groot of klein dan ook. Ik heb voor het eerst óóit het goede voornemen om meer te gaan sporten. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten ben ik normaal niet weg te slaan uit de sportschool of moet je me van de fiets schoppen, maar dat gaat tijdens het reizen wel even anders. Ik zeg bewust tijdens het reizen, want terwijl ik op dit moment weer voor langere tijd in Sydney verblijf, is er eigenlijk helemaal geen excuus. Ik heb mijn TRX-banden en hardloopschoenen, dus het enige wat ik nodig heb is een boom om de banden aan te hangen en ik kan een complete workout doen. Toch is dat me tot na de feestdagen niet gelukt sinds ik terug ben uit Nieuw-Zeeland. Maar ja, die feestjes hè.. Sinds deze week (de eerste week van het nieuwe jaar) ben ik ook weer begonnen met werken, en grappig genoeg had ik gelijk na de eerste dag zin om te sporten. Alsof je gelijk weer in een soort ritme komt. Dat ritme dat de afgelopen drie weken ver te zoeken was. Sinds Nieuw-Zeeland heb ik dus niet meer gewerkt omdat meneer zich daar zo nodig uit moest sloven met sandboarden en zijn voet open moest halen. De wond raakte in Sydney uiteindelijk geïnfecteerd waardoor werken even lastig werd. Dit was wel even een test voor mijn stressgevoeligheid, aangezien Nieuw-Zeeland mij niet alleen in mijn hart maar ook in mijn portemonnee geraakt heeft. Enfin, ik ben weer aan het werk dus over geld zal ik me niet zo'n zorgen meer hoeven maken.

Het is al weer even geleden sinds mijn laatste update, en in de tussentijd is er ook niet gigantisch veel bijzonders gebeurd. Jullie hebben alleen nog wel de laatste week van Nieuw-Zeeland tegoed, wat uiteraard het vermelden waard is. Na de Tongariro Crossing hebben Sven en ik dus vijf dagen in hetzelfde hostel geslapen. Behalve vooral veel te hebben gerelaxed ben ik ook nog een middagje gaan mountainbiken. Fietsje huren voor veertig dollar, Gopro op de helm en knallen! Ik had vooraf een track uitgezocht die zo'n tien kilometer uit het dorp lag. Na wat extra kilometers omdat de wegen in Nieuw-Zeeland echt nóóit kloppen, had ik de track gevonden. Het routebord aan het begin gaf vijftien kilometer aan, waarvan het eerste deel vooral omhoog en vanaf halverwege eigenlijk alleen nog maar naar beneden. En omhoog in Nieuw-Zeeland is dan ook écht omhoog! Mollema en Contador klagen altijd dat de Mont Ventoux zo'n pokkeberg is, maar ze hebben duidelijk nog nooit de mountainbiketrack bij Taupo gereden! Of het was mijn waardeloze conditie, kan ook. Flink buffelen dus met op zijn tijd schitterende uitzichten over het helderblauwe meer, dat maakte het zwoegen af en toe dragelijk. Precies halverwege even een pitstop gehouden, en na een boterham en een energiereep ben ik weer rustig verder gepeddeld. Vanaf dit punt was het dus vooral naar beneden. Wat is dat gaaf!! Trappen is alleen nodig na een scherpe bocht als je toch wel wat bij moet remmen, maar voor de rest is het met de billen boven het zadel zweven en gassen! Oh ja, en oppassen dat je niet té scherp langs de bomen rijdt. Na vijftien kilometer was de pijp aardig leeg, maar kon ik heerlijk uitpuffen bij een schi-te-rrend meer. Beloning na hard werken! Daarna kon ik alleen met een grote boog terug naar het dorp, of ik moest dezelfde weg weer terug willen. Nee dank u, deze keer even niet.

Zes december stapten Sven en ik weer eens op de bus om naar Auckland te rijden. Ik zou de zevende vliegen, en Sven een dag later. Op de laatste dag had ik met Laura afgesproken om te lunchen. Tijdens de lunch zei ze dat ze het toch wel heel leuk zou vinden als ik met haar en haar vrienden van thuis nog het weekend mee zou gaan naar het noordelijkste puntje van NZ. Ach waarom ook niet, doe eens gek! Vlucht omgeboekt en de volgende dag op de bus gestapt. Soms moet je van de gebaande paden afdwalen en je mogelijkheden pakken. Het bleek een geweldige beslissing, want het werd een van de meest relaxte weekenden tot nu toe. Het plaatsje Pahia waar we verbleven deed een beetje aan de Scheveningse pier denken, alleen dan drie keer zo mooi natuurlijk. Het werd een weekend met lekker uitslapen, heerlijk eten, een actieve dagtrip naar Cape Reinga en een waarin ik weer een aantal vrienden heb gemaakt. Emma, Chris, Rosie en Jess, het zijn stuk voor stuk geweldige mensen die me meteen thuis lieten voelen in hun vriendengroep. Vooral dat laatste maakte het een super gezellig weekend waarin ik veel heb gelachen, maar bijvoorbeeld ook om twaalf uur 's avonds nog hele mooie gesprekken heb gehad op het strand. Het was de perfecte afsluiting van zes geweldige weken NZ. Een weekend waar ik fijne herinneringen aan over heb gehouden. De zes weken waren desondanks veel te kort. Mede omdat ik sommige plekken lang niet zo goed heb kunnen verkennen als ik had gewild, maar vooral ook omdat reizen met de bus en het ontmoeten van alle leuke mensen voor mij nog weken door had mogen gaan. Ik vind het altijd wat ver gaan om iemand na een klein aantal weken al 'een vriend' te noemen, maar ik ben dankbaar dat ik deze fantastische ervaring met deze mensen heb mogen delen. Het schitterende land, de feestjes, de gezelligheid, de spelletjes: het heeft er allemaal aan bijgedragen dat ik mijn tijd in NZ nooit meer zal vergeten.

Eenmaal terug in Sydney was het vooral erg warm (note: we praten nu over twaalf december om tien uur 's avonds. Toen zaten jullie vast met warme chocomelk bij het haardvuur of niet? :D). Tot aan het nieuwe jaar heb ik dus eigenlijk vrij weinig gedaan. Het verbaasde me hoe dit mij viel, want normaal als ik thuis was geweest had ik de tweede dag na 188 afleveringen Suits mijzelf al gesmoord in mijn kussen. Hier vond ik het eigenlijk wel best om een aantal dagen te vullen met series kijken op bed. Kan ook wel komen omdat ik weer even moest acclimatiseren aan het weer. Eén van de dagen heb ik letterlijk op bed liggen zweten terwijl ik dood stil lag. Nog nooit eerder vertoond dit! De afgelopen week (week 1) is het heerlijk weer geweest en merk ik dat ik toch wel geniet van de warmte. Na één van mijn workouts zelfs op het strand in slaap gevallen, maar verder is het afzien dat reizen hoor! Vooral christmas eve en new years eve vieren in Sydney, verschrikkelijk! Voor christmas eve hadden Sven en ik in NZ al kaarten gekocht voor een mooi feest in de Pacha, een van de grootste clubs in Sydney. Schitterende tent, top muziek en een mooi feestje, klasse! Maar naar new years eve heb ik al even wat langer uitgekeken. Die kaarten waren al in de pocket toen ik net een week of twee in Sydney was. Na wat met Sven gepraat te hebben vertelde hij mij dat er een feest in een park náást The Harbour Bridge gehouden werd, en dat er kaarten waren inclusief de hele avond drinken en eten, en perfect uitzicht op het vuurwerk. Even voor de duidelijkheid: new years eve in Sydney betekent anderhalf miljoen mensen die zich rondom The Harbour Bridge en The Opera House nestelen, met als gevolg dat je om negen á tien uur 's ochtends een goed plekje moet reserveren, je vervolgens ruim vijftien uur dit plekje moet verdedigen tegen ík-wil-het-beste-zicht-op-het-vuurwerk-gieren, je geen alcohol kunt drinken omdat oom agent je al vanaf de buitenwijken in de gaten houdt en als kers op de taart: je mogelijk levend verbrand als je even geluk hebt. Vous comprende pourqoui Sven en ik een aardig bedrag over hadden om dit níet te hoeven doorstaan? Dacht ik al. Toen we eenmaal op de VIP-pier stonden (na uiteraard eerst een biertje aan de bar gehaald te hebben) kwamen we er achter dat we waarschijnlijk toch wel het beste zicht van Sydney hadden. Zie bijgevoegde foto's. En VIP voelden we ons! Net overhemd, stropdasje om, glaasje Prosecco in de hand.. Het is dat onze namen niet Jan-Joris en Fredrick zijn. Maar gaaf om zo'n geheel verzorgde avond te hebben en je niet druk te hoeven maken om een goed plekje.

In de eerste week van 2017 ben ik ook weer aan het werk gegaan. Ik werk nu vanaf woensdag al in het magazijn van het bedrijf, waar ik onderhand gepromoveerd ben tot chef stoel. Deze week komen er zo'n 2500 bureaustoelen binnen die allemaal in elkaar gezet moeten worden. Maar vooral het lossen van de vrachtwagen is een leuk klusje: een zeecontainer van nog net geen vijfenzestig meter lang vol met dozen die nog net in de gemiddelde woonkamer passen. Oh ja, en het is een zeecontainer uit 1999 dus hij heeft nog geen airco. Alsof je in de tropen van Vietnam loopt met je winterjas aan. Maar het waren twee fantastische dagen... Gelukkig kan ik veel uren maken dus dat betekent dollars op de bank! Eén van de dagen was ik wel al om één uur klaar, en heb ik mooi weer eens het surfboard gevat. Het was even inkomen, maar zeker na een week of zeven/acht viel het me niet tegen. Tegen het eind toen ik een paar keer op wist te staan kreeg ik de smaak echt te pakken. Volhouden dit en dan zit dit (https://www.youtube.com/watch?v=IlrqyHIE4wc ) er wel in.

Vorige week maandag ook weer een keer gemeet met Laura en Jess. Ze waren onderweg van Melbourne naar boven toe langs de oostkust, en verbleven drie dagen in Sydney. Leuk om ze weer even gezien te hebben. Met Laura nog een groot gedeelte van de avond in het park gelegen. Zelf als de zon al lang onder is is het nog heerlijk warm. Een fijn avondje zo.

Vandaag terwijl ik na mijn workout op het strand zit dwalen mijn gedachten af naar thuis. Ik ben nu toch al bijna vier maanden van huis, één derde van mijn totale verblijf in Australië. Hoewel ik nooit langer dan twee weken van huis ben geweest en verder dan Turkije ben gekomen, denk ik toch dat afstand een rol speelt wanneer je van huis bent. Ik heb het even opgezocht op internet: Sydney is 16638 kilometer verwijderd van Amsterdam. 16638 kilometer verwijderd van paps en mams, familie en vrienden. Het is niet dat je denkt: ach, laat ik volgende week even op en neer vliegen. Je hebt de beslissing genomen om letterlijk naar de andere kant van de wereld te reizen, en in mijn geval wist ik dat dit voor maximaal een jaar kon zijn. Begrijp me niet verkeerd: het is al sinds kinds af aan een droom geweest om óóit naar dit heerlijke land te gaan en ik ben op een bepaalde manier toch trots dat ik deze droom al zo vroeg in mijn leven heb verwezenlijkt, maar het lijkt wel of met de maand het besef meer door begint te dringen hoe ver je eigenlijk van huis bent.

Afgelopen week kreeg ik toevallig van twee verschillende personen een foto van mijn huis toegestuurd. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar mijn eerste gedachte was toch echt: oh ja, zo ziet thuis er ook al weer uit. Toen ik mezelf op die gedachte betrapte kwam het besef binnen dat ik toch al geruime tijd weg van huis ben. Ik heb gelukkig nog genoeg momenten dat ik geniet en me bevoorrecht voel dat ik hier kan zijn, maar ik zal niet ontkennen dat ik thuis, en dan vooral bepaalde personen mis. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat dít misschien een teken is dat ik te lang op dezelfde plek zit. Ik vind ondertussen moeiteloos mijn weg door Sydney, en de plekken waar ik de eerste weken zo van kon genieten dat ik er gerust een uur voor me uit kon zitten staren, laten me nu bijna koud. Dat verontrust me eerlijk gezegd. Ik had gedacht dat ik er nooit genoeg van zou kunnen krijgen. Ik weet dat het niet erg is en dat het waarschijnlijk helemaal over is als ik aan het volgende avontuur begin. Daarover gesproken: vanaf de 21e verlaat ik Sydney en ga ik richting Melbourne om farmwork te doen. Een van mijn andere goede voornemens is namelijk om álle plekken in de wereld te zien waar ik graag naar toe wil. Omdat dit nogal wat kost, zal ik er eerst voor moeten werken. Daarom wil ik dus mijn farmwork doen. Als je namelijk acht-en-tachtig dagen farmwork doet, kun je nog een
tweede jaar reizen en werken in Australië. Normaal is dit maar één keer in je leven mogelijk. Aangezien ik in deze afgelopen vier maanden zó veel mooie verhalen heb gehoord over de mooiste plekken, is mijn lijstje met landen waar ik nog naar toe wil ondertussen schrikbarend lang. Om dit te bekostigen wil ik in het tweede jaar in Australië vooral heel veel gaan werken om zo een berg geld te sparen, en van dat geld zo veel mogelijk mooie plekken te zien. Maar dus eerst maar eens de acht-en-tachtig dagen farmwork. Samen met Beth, Britt, Arno en Sven rijden we naar Melbourne om daar eerst even een weekendje rond te kijken, en daarna rijden we omliggende farms af om te kijken of we ergens terecht kunnen. Tot dat we wat gevonden hebben zullen we in onze luxe driepersoons tenten van vijfendertig dollar van de K-mart slapen! Ik heb er zin in! Eindelijk weg uit de vertrouwde omgeving en het onbekende tegemoet. Ik merk dat ik er aan toe ben. En met mij de andere vier ook, wat voor veel enthousiasme en gezonde spanning zorgt. Maar we gaan vooral heel veel plezier hebben! Ik kan niet wachten om jullie een eerste update te geven vanuit de zuidkust, maar afhankelijk van de wifi kan dat nog wel even duren. Mis me niet te veel, ik kom voorlopig nog niet terug!


Liefs.

Geschreven door

Al 8 reacties bij dit reisverslag

Groot gelijk !

Jos 2017-01-18 10:35:26

Wer een prachtig verhaal jongen. Tot over een paar jaar. 😀 Geniet ervan en werk niet te hard. 😀.

Ton 2017-01-18 11:44:14

Ik kijk hier telkens weer naar uit, en niet voor niets 😚

Ria 2017-01-18 17:05:04

Weer een mooi verhaal als aanvulling op je avonturen. Succes op de farm, goeie reis weer, hoop dat jullie op een geweldige plek weer komen. Nu al benieuwd naar het volgende verhaal!

irene 2017-01-18 17:10:56

Mooi verhaal, leuke avonturen. Geniet ervan zolang je kan.

Kees 2017-01-18 18:30:52

Wat heb je weer enorm veel beleefd,om jaloers op te zijn! Veel werkgenot op de farm! Good goan! Maak er een mooie en leerzame tijd van! Dikke klapzoen!

Ceciel kinkhuis 2017-01-18 21:50:50

Geweldig verhaal en foto´s weer alleen dat laatste stukje bevalt me niet zo hahaha Blijf daar maar wonen, kom ik naar je toe......

mama 2017-01-19 17:26:12

Hey Martijn, Wat leuk om jouw avonturen te lezen! Mooie foto's en fijn om te lezen dat je het zo goed naar je zin hebt!! Veel plezier met je volgende avontuur op de farm!

Sanneke 2017-01-20 10:41:32
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.