Achttien september, het is dan eindelijk zo ver. Omdat ik dus zoals gezegd geen groot fan ben van het reizen met publiekelijk vervoer an sich laat staan een reis van in totaal zo'n 35 uur, leek het mij een goed plan om de nacht voor vertrek door te halen om zo voldoende slaaptekort te kweken dat ik wel zou moéten slapen in het vliegtuig. Leuk bedacht, werkt dus ook niet. Gevolg: Martijn die als een zombie over schiphol dwaalt, en vervolgens dood leuk de volle 11 vlieguren geen oog dicht doet. Ach ja.. Gelukkig had ik een leuk stel naast me van ongeveer dezelfde leeftijd en ook uit Nederland dus dan daar maar een beetje tegenaan lullen. Uiteindelijk viel vooral het tweede deel van de reis erg tegen en leek de tijd maar niet vooruit te gaan. Toen ik dan eindelijk op Honk Kong International Airport aan kwam, koste het me door gebrek aan focus dan ook moeite om de juiste weg te vinden. Die gekke tekeningen op de borden hielpen daar ook niet echt bij, ze kunnen er beter gewoon woorden neer zetten.

Na een poosje had ik dan toch de juiste weg gevonden, alleen was het nu de vraag hoe ik het makkelijkst bij mijn volgende bestemming kwam: het Po Lin Monestary, oftewel een ENORM klooster met een ENORME buddha op een berg. Na wat rondvragen links en rechts werd één ding in ieder geval al snel duidelijk: hoge cijfers voor engels worden hier op de scholen niet uitgedeeld. Oké tot zo ver de klaagzang, nu wordt het al snel leuker. Uiteindelijk kwam ik bij een bus terecht die de juiste kant op reed. Net na mij stapte een vrouw, een meisje en een lichamelijk beperkte jongen met een rolstoel de bus in. Gentleman als deze jongen is wordt even geholpen de rolstoel de bus in te krijgen, en omdat ook in deze bus weer van die vreemde tekeningen stonden dacht ik gelijk even vragen of zij weten waar ik uit moet stappen. Na een paar vlotte woorden in het engels bleek dat Sofia, Sally en Nathan ook naar het klooster gingen, en voor ik het wist ontstond er een leuk gesprek en vroegen ze of ik met ze mee wilde naar het klooster. Ze komen uit Melbourne en waren weg naar familie in China. Het was even afzien in de volle zon met 33 graden, maar na een leuk ritje in de kabelbaan en leuk gezelschap belande we bij het klooster. Dat was in een woord schitterend! Zoiets ken je alleen maar van films en documentaires. Heel gaaf om dat nu een keer in het echt te zien. Op dat moment drong pas echt door waar ik was. Daarna nog even gezellig gelunched in het parkje, wat wierook aangestoken en toen weer terug naar beneden. Oh ja, bijkomend "voordeel": geen rijen dankzij Nathans' beperking!

Naast het klooster had ik nog één ding op het verlanglijstje staan (ja behalve die Sonos speakerset, hint papa hint), en dat was Victoria's Peak: het hoogste punt met geweldig uitzicht over downtown Hong Kong. Zeker bij het vallen van de avond leek me dit schitterend om te zien, dus tegen een uurtje of zes weer een berg op met een busritje van drie kwartier (ideale slaapmogelijkheid kan ik je vertellen), en tegen zeven uur werd het echt donker en gingen de lichten van de wolkenkrabbers en andere gebouwen aan. Wat mij betreft het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van Hong Kong.

Daarna was het wel uit met de pret. Het vele lopen en ontzettend broeierige weer eist dan toch zijn tol, en mijn voetjes snakte alleen al naar de gedachte van het het bankje bij de gate. Dat betekende Sofia, Sally en Nathan gedag zeggen. Ik moest beloven ze op te zoeken in Melbourne, dan wilde Sally en Nathan me wel op sleeptouw nemen door de stad. Aussies are the best! Op het airport nog even een authentieke chineese maaltijd er in en dan is het op weg naar het avontuur. Next stop: Sydney.

De vlucht van Hong Kong naar Sydney verliep een stuk relaxer aangezien ik bijna de hele vlucht heb geslapen. Had ik blijkbaar nodig. Na de paspoortcontrole kwam eigenlijk het spannendste deel: is mijn rugzak meegekomen? Terwijl ik richting de bagageband liep zag ik mijn felgekleurde tas in eerste instantie niet, ondanks dat er nog maar enkele stuks bagage op draaiden. Stress!! Snel de hoek om.. Ook niet!? Houston we've got a problem! Oh toch niet, hij zat precies in de andere bocht terwijl ik er om heen liep. Volgens de mail van de reisorganisatie zou mijn taxichauffeur voor de MacDonald moeten staan. Ik had gedacht een gigantisch vliegveld af te moeten zoeken, maar niks bleek minder waar. Voorbij de douane zag ik gelijk de grote gele M, en de bijbehorende chauffeur die al direct op me af liep. Zie ik er uit als een backpacker of zo? Apperently, zoals hij zelf zei kon het niet missen of ik moest "Martin" zijn. Moet ik trouwens maar aan wennen, Martijn gaan ze toch niet uitspreken hier. Als de rit van het airport naar het hostel een voorbode is van wat voor moois me te wachten staat dan teken ik bij deze. Meteen! Schitterend glooiend landschap met veel groen, zelfs direct buiten Sydney centrum.

Eenmaal aangekomen in het hostel werd ik ontvangen door Anne van de reisorganisatie, die me snel rondleidde. Gelukkig mocht ik eerst douchen en wat eten voor we even gingen zitten om wat zaken door te nemen. Ze vertelden me dat er om het hoekje een sushizaakje zit die best goedkoop is in vergelijking met Nederland. Damn, there goes my money. Na een lekkere douche daar een rolletje gehaald en aan het strand aan de overkant van de straat opgegeten, life ain't getting better than this!!

'S middags raakte ik aan de praat met Janko, en na onze plannen voor de komende tijd gedeeld te hebben vroeg hij of ik met hem en Dafne mee wilde eten. Dat wil zeggen met nog ongeveer 20 anderen in één grote keuken een simpele maaltijd koken aan een gigantisch fornuis. Muziek op standje 80, mooi dit! Na het eten nog even een kaartje leggen en tafeltennissen om de tijd zo lang mogelijk te rekken, want ondanks de gigantische after dinner dip is om 19 uur gaan slapen geen optie, want dat betekent midden in de nacht wakker worden en geen oog meer dicht doen. Uiteindelijk klom ik om 21.30 het stapelbed in, en na een coma slaap werd ik om 6 uur topfit wakker. Na een uurtje er maar een keer uit om te ontbijten. Nu rest de vraag wat te doen. Het weer wordt niet al te best vandaag, dus het rondje langs de bank en andere zaken stel ik maar even uit naar morgen denk ik. Dan maar naar het park voor een work out I guess en voor de rest van de dag.. we'll see. Denk dat ik hier wel aan kan wennen!


Cheers!

Geschreven door Martijn.downunder