4.000 bochten

Waren we eerder in het 4.000 eilanden gebied, nu lijkt het wel of we in het gebied van de 4.000 bochten zijn. We hebben in Luang Prabang een auto gehuurd om noord Laos te verkennen. Onze eerste bestemming is Nong Khiaw op 141 km afstand. Om 12 uur pikken we de auto op en pas toen het al een beetje donker werd, zo rond half zes, waren we op bestemming.

Het eerste stuk langs de Mekong reed nog aardig, ook al duurde het even voor we de drukte en de bebouwing achter ons lieten. Dan tijd voor een colaatje, even de verharde weg af richting de Mekong om een mooi plekje onder een boom te vinden. Dat lukt en een vriendelijke jonge vent komt even een praatje maken. Hij is gids en woont hier graag. Hij vertelt van alles over hoe die leeft en hoe het leven reilt en zeilt. Samen lopen we nog even naar de oever beneden. Een half uurtje later stappen we weer in de auto en gaan verder.

De route die we nemen is een combi tussen kaart, google en ons eigen gevoel. Dus toen we op de kaart een groene (mooie omgeving) kortere route langs de zijrivier en stuwmeer zagen, wisten we dat we die zouden nemen. Alleen, waar is het begin van die route? we kunnen het niet vinden. Misschien moeten we aan de andere kant van de stuwdam zijn. Het hek staat open en we rijden de stuwdam op. Duidelijk niet gebouwd op verkeer, laveren we een beetje om de kraanbaan en stuwsegmenten heen naar de overkant. Oei, daar zit een militair met geweer. Hij kijkt een beetje gek op, wat doen die hier? Na een hallo in het laotiaans vertelt hij vriendelijk hoe we moeten rijden en we gaan weer terug de dam over. Bij de uitgang schrikken een paar militairen wakker, die hadden ons niet gezien. En wij hen ook niet trouwens, we zwaaien met een glimlach en rijden de poort uit. Nou ja, wij verder over een onverhard pad langs het stuwmeer. Na een half uurtje wordt die wel erg klein en onbegaanbaar. We communiceren in het Babylonisch met een paar brommerrijders en een boer. Dit loopt dood en we moeten terug…

Op de weg weer door naar Nong Khiaw. Het laatste uur is bijzonder slecht en onze 4-wheeldrive stuitert soms door onverwachte kuilen. En dan rijden we misschien 40 km/uur. Uiteindelijk is de bestemming de moeite waard. Een prachtig plaatsje langs de rivier Ou, ingeklemd tussen hoog oprijzende bergen.

Na een ontbijt op zichtlokatie gaan we de volgende dag weer verder. Dit keer een dikke 200 km rijden, een klein dagje werk. Dit is een rit door de bergen. Via een nieuwe weg, aangelegd door de Chinezen. Handig voor het vervoer van bijvoorbeeld de rubber van de plantages. De weg is dus goed, alleen krioelt de weg zich door de bergen. Er waren stukken bij waar we 3 bochten per minuut hadden, scherpe bochten. Verder heb je door de bergen en begroeiing nul zicht om de hoek. We halen gemiddeld 40 km per uur en de teller van deze huurauto is maar een enkele keer boven de 70km/uur geweest. Tel daar bij op dat er wat speling op het stuurwiel van de oude diesel zat. Als je dus van links naar rechts stuurde, moest je eerst de speling verwerken en dan bewogen je wielen pas. Erg onhandig rijden. Oh ja, het gaspedaal was ook niet top, te weinig of te veel gas lukte prima, precies gedoseerd was lastig.

Verder moet je continu 100% gefocust rijden: brommers rijden onaangekondigd de weg op, soms staan er koeien net achter de bocht, kinderen spelen op straat, kippen lopen overal, eenden steken over zonder kijken, hangbuikzwijntjes en geitjes scharrelen aan de kant van de weg, vrachtauto’s staan stil op de gekste plekken, klei ligt op de weg, waterbuffels die de krakelee in hun modderlaag proberen te drogen op straat, soms is de halve weg weggespoeld, dan weer wordt de halve weg gebruikt om rijst te drogen en soms zie je gewoon weinig als we weer eens door een bui reden. Je kunt je dierenkennis ook goed oefenen hier: koeien sjokken rustig door in de richting die ze hebben gekozen; kippen doen dat weer niet, die gaan pas op het allerlaatst terug naar de kant van de weg waar ze horen; eenden doen niks op toeteren, die lopen gewoon rustig door; honden blijven liggen waar ze liggen, tot op de middenstreep aantoe. Iedereen accepteert het allemaal gelaten. Ben je net eindelijk dat blauwe diesel rokende vrachtautootje voorbij, sta je even verderop samen te wachten tot 3 eenden overgestoken zijn.

De omgeving was een belevenis en we hebben een prachtige tocht door noord Laos gehad. Wat een vergezichten, wat groen! We hebben ook dorpjes van diverse minderheden gezien, veel houten paalwoningen en soms betonnen huizen. Duidelijk is dat het bestaan hier hard is. Iedereen is met de dag van vandaag bezig en de kinderen spelen om huis. Veel gaan er niet naar school hier.

De langste dag was de terugreis, een dikke 300 km. En omdat het allemaal zo langzaam gaat, onvoorspelbaar is en we voor donker in Luang Prabang willen zijn, gaan we bij dageraad op pad. We hebben een missie. Als we tegen negen uur ontbijten hebben we 2,5 uur gereden en 100 km afgelegd. En terwijl wij aan de koffie waren, werd er naast ons een contract getekend en nam men er een Heineken op. Een andere wereld en toch een beetje hetzelfde.

Geschreven door Heleen-en-jan.reisblog