Reizen is verrassen

Het is toch leuk om de verrassing bij jezelf te merken, als je op reis bent. Nieuwe belevenissen, nieuwe plaatsen, nieuwe mensen, het kan van alles zijn. Cambodja en de reis er naartoe verrasten ons.

Het eerste stuk van de reis naar Cambodja was meteen het laatste stukje reizen in het gemoedelijke stadje Chau Doc en dat was al meteen een leuke verrassing. Terwijl wij ons ontbijtje al op tijd zaten te eten op het balkon bij onze guesthouse, we zouden om 6.50 uur worden opgepikt, parkeerde de riksja rijder zijn fiets al voor de deur. Maak je niet druk zei de eigenaresse, eet rustig je ontbijt want de boot naar Phnom Penh gaat toch pas om half acht.

Dat deden we en toen we beneden kwamen…was de riksjaman verdwenen. Vanuit het hotel werd er even gebeld en daar kwam ie al snel weer aan. He, 1 klein menneke met riksja voor 2 personen met bagage? Ja dus, ik moest achterop zitten, de koffers ervoor en Heleen er schuin naast. Het hotel maakte nog even een foto en daar gingen we. Prachtig om zo in de vroege drukte naar de pier te worden gereden. Bij aankomst kregen we het vriendelijkste verzoek ooit om een fooi te geven, geen punt want ik had al wat geld klaar in mijn broekzak. Drie mensen namen afscheid met allemaal een glimlach op hun gezicht.

De speedboot waarmee we voeren was er een voor een 20-tal passagiers. Met NS-stoelen binnen en harde parkbankjes op het achterdek. Zag er goed uit en de boot voer ook heel stabiel. De bak herrie die de motor en de aandrijving maakte nam je er bij, geen keus immers. Op het achterdek was het uitzicht prachtig en de herrie het ergst, dus na een tijdje zijn Heleen en ik naar binnen gegaan. Raampje open en uitkijken over de rivier. Voor het eerst zien we bebouwde akkers langs de Mekong. Tot nu toe was het overal huizen en bedrijven.

Na een klein uurtje varen kwamen we bij de grens. We hadden al wat formulieren ingevuld en begrepen al snel dat het niet heel krek kwam toen we een paar vragen hadden. Eerst de grenspost Vietnam, dat was een eitje. We moesten allemaal de boot uit en een ponton op, het douanegebouw. We konden allemaal een beetje rondkijken over de rivier of even op de bankjes zitten. Na een kwartiertje hadden de mannetjes van de boot onze exit geregeld. Dan 10 minuten varen naar de Cambodjaanse grens, hier gingen we aan land en konden we wachten in een tuin. Zeg nou eens eerlijk, wie heeft er wel eens in een tuin gewacht voor de douane? De douaniers waren bezig om hun hanen te trainen voor gevechten, eentje deed het stempelwerk.

Al gauw moesten we meekomen en kregen we ons eigen paspoort aangereikt en gingen daarmee naar een getralied loket bij 1 van de huisjes in de tuin. De stempeldouanier was efficiënt en elke 70 seconden of zo had hij weer een paspoort klaar. Ik telde even mee en voor iedereen moest hij 4 verschillende stempels gebruiken en er 10 zetten. En toen waren we officieel in Cambodja. De buitendeur naast het getraliede raampje stond gemoedelijk open.

Na een uurtje of 3 verder varen, waarin we welgeteld onder 1 brug doorvoeren, kwamen we in Phnom Penh aan met zo’n 140 kilometer op de teller. Met de tuk-tuk, een brommer met karretje, of ook wel een riksja met motor gingen we naar ons hotel.

Daarna Phnom Penh in en dat was ook best verrassend. Behalve dat het er redelijk hetzelfde uitzag als in Vietnam, leek het wel of we in Amerika waren beland. Hier geen kronkelige weggetjes met eigen namen, nee een orthogonaal stratenplan met genummerde straten alsof we in New York zijn. Het plaatje was helemaal compleet toen we onze koffie, bij de Starbucks inderdaad, moesten afrekenen in dollars. Tja dat krijg je met een zwakke munt. Al wordt die nog wel gebruikt voor alles tot 1 dollar. Het kan dus zijn dat je zowel Dollars en Rielen als wisselgeld krijgt voor de betaling in dollars.

Vandaag een rustdag, zonder fietstocht deze keer. We werden geholpen door het weer, elke keer als we op pad wilden, ging de hemel open. Toch wint de aanhouder en zijn we er vanmorgen nog uit geweest voor een wandeling met bakkie en een broodje en vanmiddag/vanavond voor een bakkie en een maal. Het is hier iets rustiger op straat dan in Vietnam. Hier zie je verrassend genoeg tuktuks en veel Prius-en. Die zag je niet in Vietnam.

Morgen gaan we naar het paleis en naar de zilver Pagode.

Geschreven door Heleen-en-jan.reisblog