Markt

We zijn gistermorgen supervroeg opgestaan om de Mekong op te gaan, dat doe je het beste bij dageraad. Om 5.15 uur ging de wekker en om half zes stond een vriendelijk omaatje ons op te wachten voor het hotel. Deze oma had ons eergisteren aangeklampt en kon wel een boottripje voor ons verzorgen langs de drijvende markten en via de zijtakken terug. Het zag er allemaal ok uit en ook het bootje was leuk en voorzien van een huif, da’s fijn met die zon hier. De prijs, ik schreef er in de vorige blog al even over, was prima.

Samen wandelden we naar de oever, en oma riep wat naar de kapiteins van de aangemeerde bootjes en had er al ras een voor ons geregeld. We wisten nog niet hoe het systeem nou werkte en hadden gedacht hier te maken te hebben met een familiebedrijf en dat er een bootje klaar zou liggen. Het was toch iets anders en de aap kwam op een grappige manier later uit de mouw. Dat motorbootje werd gevaren door een ander omaatje. De kapitein is hier vaak een vrouw. De boot is een longtail, vrij slanke boot met een schroef die via een lange stang aan de motor zit. De motor is handig in balans gemonteerd zodat je hem makkelijk even uit het water kunt halen. Dat moet nogal eens een keer, want elk halfuur heeft zich wel een plastic zak, een waterhyacinth of een staak suikerriet om de schroef gewurgd. Dat moet die uit het water en pluk of snij je dat er af. Voor ons bootje een bescheiden motortje en dito schroef, groter boten hebben auto- of vrachtwagenmotoren aan de longtail.

Nog voordat we vertrokken zagen we kort het oranjegoud de lucht en het water kleuren, om even snel weer te verdwijnen toen de zon zich losmaakte van de kim. Het was nu nog lekker, een graadje of 30. In het eerste uurtje van de dag en zonder huif zijn we naar de drijvende markt gevaren. Op de oevers was genoeg te kijken en wat is er mooier dan dit allemaal aan je voorbij te laten glijden op een veel te vroege ochtend, terwijl de vaarwind de basis legt voor een rozige avond.

De drijvende markt is meer de groente groothandel. Een plek waar je 1.000 ananassen, 30 mud uien of 1.500 witte kolen kon kopen. Tientallen grote boten dobberden en voeren kris kras door elkaar. Om de handel van de dag aan te prijzen werden de groente aan een rechtopstaande hengel gehangen die op het dak stond. Zag er leuk uit zo’n antenne met de groente van de dag.
Veel schepen waren houten sampans van een meter of 15 lang en met gesloten cabine. Het was niet alleen de vrachtboot, maar ook het huis van de familie.
Overladen was nog wel even een dingetje, ananassen werden per 2 overgegooid van het ene op het andere schip en we hebben ook gezien dat mensen de net gekochte bootlading witte kolen door een raampje van 40 bij 40 centimeter doorgaven naar binnen.

Een half uurtje verder kwamen we bij een andere markt met kleinere bootjes, ook hout en vaak een meter of 6 lang. Hier werd handel gedreven op kleinere schaal en ging er ook handel heen en weer. Omdat wij een vergelijkbaar bootje hebben, konden we gewoon midden op de drijvende markt in de menigte dobberen. Op de eerste rij dus.

De houten bankjes begonnen ondertussen een tikje ongemakkelijk te worden. En we hadden nog een paar uur te gaan. De pijn werd gelukkig gelenigd door het toneel en het uitzicht. Terug voeren we via kleinere zijtakken, soms door groene tunnels. Onderweg langs het water huizen, landbouw en groen. Ook hebben we nog een stukje gewandeld over de oever en langs een dorpje en wat landbouwgebied. Via google maps konden we mooi volgen hoe oma ons door de delta voer, veel van de zijtakken staan er in. Het werd pas gek toen oma kapitein onlogische keuzes begon te maken bij splitsingen. Ze wist het even niet meer. Na wat rondvragen bij volk op de oever en met behulp van onze google maps kwamen we uiteindelijk weer op de grote Mekong uit. Toen nog een anderhalf uur terug pruttelen naar Can Tho. Genoeg te zien, maar die houten bankjes he?

Terug in Can Tho stond de ander oma alweer te wachten. Nu was het betaaltijd en ik wilde de kapitein wat fooi geven om daarna aan de andere oma te betalen, daar hadden we immers een afspraak mee. Dat was niet de bedoeling, we moesten de kapitein het afgespoken bedrag betalen. En dus niet aan de oma waar we de afspraken mee maakten. Prima, dus ik gaf het geld aan de oma kapitein. De andere oma draalde niet en viste nog voor de kapitein gekeken had of het geld klopte, haar commissie er tussenuit. Haha, zo werkte het dus. De oma die de afspraken maakt en ons vanmorgen vroeg bij het hotel ophaalde was een bemiddelaar. Ze was helemaal blij met die 2 Euro commissie.

Geschreven door Heleen-en-jan.reisblog