De jungle van Laos

Stel je eens voor dat de regen met bakken uit de hemel komt. Zo hard, dat het wel lijkt of de rivier een bubbelbad is. Overal wit water. Wij hebben dat meegemaakt met kajakken in de jungle. De gids kwam Heleen nog even een helm brengen tegen de regen, ik was blij met mijn pet. Dat je meemaakt dat het zo hard regent, terwijl je op het water bent is op zicht al een belevenis, maar wat het helemaal uniek maakte was hoe het begon. We kajakten na de jungle trek de rivier af, de zon had plaats gemaakt voor wat wolken en er was al wat regen gevallen. En zo vlak na een stroomversnelling met nog hier en daar een druppeltje regen, zien we het bubbelwater zo op ons afkomen. Zo bijzonder, alsof iemand een lineaal dwars over de rivier heen schoof en de regen erachter moest blijven. Ineens vaar je in het bubbelwater en hoor en voel je alleen maar regen.

Dat was het einde van onze jungle trek. We hebben voor een 1-daagse combi van kajakken en wandelen gekozen. ‘s Morgens na een ontbijtje bij de touroperator zijn we op pad gegaan. Een dik half uur achterin een open songtouw via geasfalteerde en daarna onverharde weg naar het startpunt. Daar gaat het zwemvest aan en de helm op en springen we in de kajak. Heleen en ik zitten samen in 1. Rustig peddelen we samen met de 2 gidsen stroomafwaarts en langzaam verdwijnt de agricultuur op de bergen om ons heen en komen we in het nationale park. Maar oei, daar ineens een stroomversnelling, als je overdwars komt te liggen ga je onherroepelijk omver. En nog een oei, in de stroomversnelling staan ook nog eens allemaal boompjes, daar moet je ook omheen. Peddel, peddel, peddel. Mwah, dat ging niet slecht.

Zo kajakken we ontspannen door. Met het aantal goed gepasseerde stroomversnellingen neemt ook ons zelfvertrouwen toe. Alleen soms zijn ze toch weer groter dan je dacht. En bij 1 van die grotere dachten we alletwee: nu gaan we om. Heleen haar zonnebril wist het zeker, die sprong alvast uit de kajak. Veel peddelen en veel boegwater en we kwamen er doorheen. Pfff.

Onderweg legden we aan voor de lunch. Sticky rice in bananenbladeren, varens die even gauw rondom ons heen geplukt waren en verder omelet, noodles en pindasaus. Ja echt, pindasaus. Toen oversteken met de boot en de jungle in. Er liep een oud overwoekerd pad en de gids met klewang ging ons voor om de begaanbaarheid wat te verbeteren. Beetje op en neer, gladde stukken klei en vergaan blad, bomen waar je op wil gaan staan en die geheel vermolmd zijn, lianen waar je je aan vasthoudt bij het klimmen. En bloedzuigers, taaie gefocuste rakkers die je maar al te graag aanvallen. Ze zijn zo groot als rupsen, die als een bamboestokje rechtop staan op het oude pad, om zich aan je schoen vast te klampen en omhoog te kruipen. We letten goed op en halen ze meteen van de schoenen af zodra we ze zien. Uit voorzorg zitten de sokken al bij de broek in. En verder hadden we gelukkig allemaal ook nog onze tigerstick, een wandelstok die je als een Nordic walker in de grond prikt voor extra houvast. Onderweg kruisen we riviertjes, zien we enorme bladeren & woudreuzen en is het keerpunt bij een enorme boom. We lopen zo’n 1300 meter per uur, kun je nagaan.

Dan nog een fris uurtje terug in ons volledig doorweekte kleding achter in de open songtouw, hoofdzakelijk stuiterend over een onverharde weg. De warme douche in de guesthouse in Luang Namtha was erg welkom. En ondanks de voorzorg en opletten bleken we beide toch nog te pakken zijn genomen door een bloedzuiger.

Geschreven door Heleen-en-jan.reisblog