De formule van Pakse

Pakse, 2e stad van Laos en net iets groter dan Assen, ligt ingeklemd tussen de Mekong en het Bolaven plateau. Het Bolaven plateau is een vulkanische hoogvlakte tot 1.000 meter boven zee. Hier in Pakse aan het zwembad zitten we op ongeveer 100 meter boven zee.

Backpackers huren hier een scooter en maken dan een rondje over het plateau. Daar neem je dan een paar dagen de tijd voor en slaapt onderweg in een guesthouse of bij mensen thuis in een paalwoning. Leuk plan, dat lijkt ons ook wel wat. Alleen….lazen we op internet en hoorden we van de eigenaresse van ons hotel: geen scooter als je je paspoort niet afgeeft. Mmmm dat is geen fijne gedachte. Samen met de uiterst behulpzame eigenaresse verkennen wij onze opties en ontdekken dat Avis hier een autoverhuur heeft. Daar gaan we naartoe en we besluiten om een auto te huren voor 2dagen=48 uur vanaf de volgende dag rond de middag. Veel keus was er niet en de kleinste auto was een Pick-up, die nemen we.

We waren helemaal blij met deze twist. Je ervaart de omgeving weer heel anders en je hebt meteen ook een groter bereik. De eerste middag zijn we even het plateau opgereden en kwamen zomaar bij een waterval uit. Onderweg kwamen we door dorpjes met ieder hun eigen specialiteit, de messenmakers, de bamboe en rietmanden, fruit en groente. Valt ons hier vaker op dat iedereen in 1 dorp hetzelfde aanbiedt en een dorp verderop is dat dan ook zo, alleen hebben ze weer wat anders te koop. Boven op het plateau was het druilerig, terwijl Pakse de hele dag droog was. De wolken lossen hun water om over het plateau heen te komen.

De goed voorspelbare regen, samen met de vruchtbare grond, maakt het tot een goed landbouwgebied. Vooral koffie doet het goed hier. De tweede dag is onze dikke dag, we willen het rondje over het plateau in 1 dag rijden. Vroeg op en om goed 8 uur scheuren we de dam af. Een prachtige rit volgt met een grote variatie aan landschappen. Ieder uur gaan we er even uit, soms bij een stalletje om te kijken wat ze daar nu weer verkopen, soms als we interessante gewassen zien, zoals aardnoten of koffie. Soms ook bij een plek die we in de Lonely Planet lazen. Bijvoorbeeld bij het captain Hook cafe. Klinkt heel wat, maar was gewoon bij mensen thuis onder de paalwoning. We stopten bij een slordig geschilderd bord en keken rond waar we heen moesten. Eerst kwam er een soort dorpshoofd, die entreegeld hief om het dorp te bezoeken. Gelukkig kwam er ook nog een jonge jongen aan die wat engels sprak. Hij bracht ons naar captain Hook, een paar minuten wandelen.

Gezeten aan een degelijke hardhouten tafel kregen we een engels menu. Na wat heen en weer praten begrepen we dat de bamboo koffie zoiets was als filterkoffie. Je gooit de koffie in een bamboestok, waarin onderin wat gaatjes zitten en giet er kokend water op. Het malen van de koffie vroeg nog wel even wat tijd, want de vrouw des huizes deed dat met een oelek/vijzel. Een terwijl wij aan de koffie zaten, lurkte de hele familie aan een veel grotere bamboepijp. Er zat een sterk goedje in, want al ras keek de goegemeente wat lodderig uit de ogen. Meeroken deed je vanaf je 2e hier.

Ook ander dingen doen ze veel vroeger dan bij ons, basisschoolkinderen zelf op de brommer bijvoorbeeld. Wij hebben het idee dat als je weet hoe de brommer werkt en je kunt hem rechtop houden, dan mag je er mee rijden. Aan helmen doen de meeste niet hier.

Leuk om te zien hoe het landschap verandert gedurende de dag. Van zonnig en heet tot koel en regenachtig en van natuur tot agricultuur. En natuurlijk de dorpjes. In 1 van die dorpjes stopten we voor een cola. De school ging net uit en de meisjes liepen bij ons langs, parasolletje op tegen de zon. Het was een kleurrijk gezicht.

Halverwege reden we van de benedenrand weer het plateau op. Zo’n mooi gezicht: de nevel die om de bergen heen hangt, al het groen waar de weg zo mooi tussendoor slingert. En dan ineens een hele grote waterval. Het water dendert hier een meter of 100 naar beneden. Dan hup weer verder, voor donker willen we weer terug zijn. En als we zo bij het ondergaan van de zon de auto bij het hotel parkeren hebben we 9 uur en 300 kilometer gereden, over kleine en soms halfverharde weggetjes. Rivieren kruisten we over oude Baileybruggen. Top!

Gisteren wilden we in de ochtend nog een tempel bezoeken. Wat Phu is gebouwd vanaf en jaar of 1000 geleden en ook hier was de schoonheid van het verval overweldigend. Verder vonden we nog de beroemde voetafdruk van Buddha uitgehakt in de berg en de olifantssteen. Ook een mooie lokatie voor trouwfoto’s bleek. Neem wel iemand mee die met tissues je gezicht dept als je in de klamme hitte staat te poseren.

Onderweg naar de tempel dronken we een cola bij een resort aan het water en zagen een pontje een auto overvaren. En omdat dat ons ook wel wat leek reden we daar naartoe. De prijs werd afgemaakt en al snel kwam de kapitein van de overkant aangevaren. De pont, die een trimaran was van aan elkaar gelaste barken, werd voorgevaren. Dat was op een soort strandje, de laadklep werd met handtakels neergelaten. Er resteerden een aantal meters water die overbrugd moesten worden. De kapitein adviseerde de 4-wheeldrive aan te zetten. Voorzichtig manoeuvreerde ik de auto door het water de planken en daarna de laadklep op. Kapitein, bootsmannen en Heleen gaven aanwijzingen. Het lukte makkelijker dan gedacht. Ingegeven door ervaring gaf ik meteen het afgesproken bedrag, beter vooraf dan achteraf discussie. Het bedrag was natuurlijk niet genoeg. Beetje heen en weer soebatten en toen gaf de kapitein gas en gingen we. Wat zou Avis er van vinden als de auto in de Mekong verdween, dacht ik nog toen ik de oude barken van binnen zag. Maar goed dat is natuurlijk ook het avontuur. Na een kleine 10 minuten varen waren we aan de andere kant van de Mekong. Voorzichtig reden we weer de pont af, op weg naar het hotel. Zo leuk, zo’n ervaring!

Oh, ja en vandaag gingen we een fiets huren voor een rondje Pakse. Lekker even bewegen. Mwah de fietsen waren niet best en ze wilden je paspoort of 100 dollar als borg. Een andere verhuurder met mountainbikes was dicht. We besluiten om het plan om te gooien. Wandelend de 2,5 kilometer terug naar het hotel. Onderweg lopen we nog even door een oud paleis dat nu als hotel dient en dan ineens onder het wandelen begrepen we de formule van Pakse, het vervoer waar je op uitkomt is anders dan wat je eerst verwacht. Alles plakkerig van het zweet strippen we onze kleding en trekken de badkleding aan. Even douchen en hup het zwembad in, zoo lekker. Nu chillen bij de pool.

Morgen niet met de bus, maar conform de formule van Pakse anders dan je verwacht, met een binnenlandse vlucht naar Luang Prabang. Duizend kilometer stroomopwaarts aan de Mekong.

Geschreven door Heleen-en-jan.reisblog