Phnom Phen

Ik weet niet of jullie dat ook hebben als je ergens in een metropool bent, zo’n gedachte van: hier zou ik wel een tijdje willen wonen. Ik heb het wel eens vaker en toch had ik dat niet in Phnom Penh. De stad geeft een beetje Den Haag gevoel, keurige stad met veel ambassades, tamelijk gemoedelijk en ook wel een tikje saai. Het donkere weer en de de vette buien onderstreepten dit neutrale gevoel nog wat.
En al worden het geen grote verhalen over Phnom Penh als we terug zijn, wat zeer de moeite waard was is het paleis en de zilver pagode.

En hadden wij even geluk, of misschien hadden we ons snel aangepast, toen wij daar ‘s morgens waren was het droog. De ochtenden zijn meestal ok, als er regen komt is het vaak in de middag. Ook vandaag bleek dat zo.

Het paleis lag in een prachtig ommuurde tuin en bestond uit misschien wel een 20-tal gebouwen. Een paleis dat actief in gebruik is, dus we mochten niet overal binnenkijken. Wat we zagen waren prachtige gebouwen in Aziatische stijl, veel rood en veel goudkleur. Sierlijke daklijnen en frivole ornamenten. Met gebouwen van troonzaal, tot schatkamer en bibliotheek.

Dissonant in het geheel was een door Napoleon de 3e geschonken paviljoen. Een geheel in Franse stijl ontworpen gebouw. Helaas was het niet berekend op het klimaat hier en is nu in renovatie. Stiekem kijken we toch even naar binnen.

De zilver pagode is een juweeltje. Niet alleen vanwege de 1500 gegraveerde zilveren tegels, elk een kilo zwaar, ook vanwege de 90 kilo wegende gouden buddha en allerlei andere pronkstukken. Ook daar weer goud, zoals bijvoorbeeld in de draagstoel van de koning: alleen het goud ervan weegt al 23 kilo.

Verder zijn we nog in een leuke door de Fransen gebouwde markthal geweest. Hebben lekkere koffie gedronken en heerlijk Khmer stijl gegeten.

Een ticket voor de bus naar Battambang hebben we ook nog even wandelend geregeld. Dat gaat met midi busjes met plaats voor max 12 passagiers. Onze voorkeurs optie qua tijd had alleen nog maar 2 stoelen op de achterste rij. Da’s niet fijn op minder onderhouden wegen, wandelende nieren liggen op de loer. Zullen we een dagje later gaan, of proberen we het gewoon. Mwa, we nemen de gok.

En….. dat is nou het mooie van reizen, bleek bij na de pick-up door de busmaatschappij dat wij de enige 2 passagiers zijn. Zaten we mooi voorin het busje. In dik 3,5 uur reden we naar Battambang. Onderweg ging de stad over in een open landschap. Prachtige meren en uitgestrekte rijstvelden. Ook veel lintbebouwing, waar iedereen zijn eigen winkeltje heeft.

Geschreven door Heleen-en-jan.reisblog