Vanochtend werden we al om half 5 wakker gebeld door Roos. Het enige wat ze vroeg is of we de whats app wilde lezen. Ze bleek in het ziekenhuis te liggen in Turkije samen met Jeroen, 1 van haar reisgenoten. Ze bleken allebei een bacteriële infectie te hebben, uitgedroogd te zijn en een lage bloeddruk Hierdoor hadden ze een no fly advies gekregen. Ze zijn beide aan een infuus gelegd en ze hebben antibiotica gekregen. Gelukkig mochten ze beide weer naar het hotel terug in de loop van deze dag en mochten ze vannacht weer terug vliegen naar Nederland. Door het telefoontje zijn we iets langer in bed blijven liggen dan we wilden. We zijn hierdoor later gestart met het beklimmen van de christoffelberg. Harold wilde persee de berg beklimmen, van mij hoefde het niet zo. Hij wilde het graag dus we besloten het toch maar te gaan doen. Opweg daar naar toe zagen we een warawara of ook wel caracacara genoemd over de weg lopen. We hebben er laatst ook al 1 op een cactus zien zitten. Bijzonder gezicht. We hebben eerst kaartjes gekocht bij het ticketkantoor. Zij zei dat je of kon lopen naar de voet van de berg of met de auto naar de voet van de berg kon gaan.Het eerste stuk hebben we maar met de auto gedaan, dat leek ons beter. Het eerste stuk lopen ging prima. Temperatuur was lekker. De krekels waren af en toe oorverdovend. We zagen prachtige cactussen, mooie planten, hagedissen. We zagen ook al andere klimmers weer op de terugweg. Al gauw werd het pittiger. Je moest goed kijken waar je je voeten neer ging zetten. Harold begon het moeilijker te krijgen mede ook door de warmte. Ik had nog niet zoveel last, maar Harold moest echt af en toe rusten. Gelukkig wist hij nog niet dat het nog veel zwaarder zou gaan worden. Halverwege raakten we in gesprek met andere Nederlanders op de terugweg. Zij had haar been opengeschaafd en hij zei dat hij best wel getraind was, maar dat het toch een pittige klim was. Dat gaf ons moed, maar niet heus. Harold wilde toch doorzetten. Hij had het zwaarder dan ik. Ik raakte wel bezweet, maar niet vermoeid. We zijn onderweg echt wel een aantal keren gestopt. Bovenin begon het echte klauteren en klimmen, pfff.....Het was soms echt zoeken waar je je aan vast moest houden en waar je je voeten moest zetten. Onderweg naar boven kregen we een stortbui over ons heen, dit was wel lekker verkoelend, maar maakte het klimmen alleen maar moeilijker. Met het allerlaatste stuk had ik meer moeite dan Harold. Ik heb normaal geen hoogtevrees, maar hier kreeg ik er wel een beetje last van. Wat als je daar valt??? Er is geen vangnet. Daar komt bij dat mijn benen niet zolang zijn, dus sommige stukken waren echt wel een uitdaging. Bij het laatste stuk verloor ik mijn schoen en schaafde ik mijn enkel open. Gelukkig bleef de schoen liggen en kon ik hem weer aan krijgen. Toch ben ik blij dat ik het laatste stuk heb doorgezet. Het uitzicht bovenop was prachtig mooi. We hadden gezelschap van een heleboel vogels en bij het afdalen daarna heb ik een heuse possum gezien ( buidelrat). Ik heb het opgezocht op internet en ze komen echt voor hier op Curaçao. Ik heb nog een ander meisje wat omhoog ging aangemoedigd. Vooral niet naar beneden kijken, maar kijken waar je naar toe gaat. Het heeft mij in ieder geval geholpen. De afdaling naar beneden was een hele uitdaging en misschien nog wel moeilijker dan omhoog klimmen. Je moet heel goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Sommige stukken heb ik gewoon zittend gedaan. Alles was door de regen ook gladder en dat maakte het nog moeilijker. De tocht naar beneden duurde lang, heel lang!! Leek geen einde aan te komen en het was inmiddels bloedheet. We waren blij dat we bij de parkeerplaats aankwamen. We waren moe, bezweet en heel vies. Gelukkig stond er op de parkeerplaats van het park een man te wachten met heerlijk koud water. Dat was een aangename verrassing en niet overbodig. Onderweg in de auto zagen we weer een warawara/caracara lopen in het struikgewas. Probeerde hem op de foto te krijgen, maar helaas. Harold heeft zich voorgenomen deze " berg" nooit meer te beklimmen. Hij is blij en trots ( vooral trots op mij) dat we het gedaan hebben, maar hij wil dit nooit meer doen. Volgens mij zeiden we dit vorig jaar in the blue mountains ook na 1000 traptreden. In het huisje aangekomen hebben we eerst gedoucht, gegeten en daarna de hele middag liggen slapen. We waren bekaf!! Om half 5 naar beneden gegaan toen bleek de airco beneden niet te werken. Een buurman verderop gaf aan dat de stroomvoorziening weleens laag kon zijn. Dat gebeurt hier soms. Na het eten viel hier vanavond alle stroom uit. Grappig is wel dat je dan de mensen op het park leert kennen. Gelukkig ging de stroom 1 uurtje later weer aan en werkte alles weer naar behoren. Mijn vriendjes kwamen vanavond ook nog even langs. We hebben hier een zwerfhond en een zwerfkat. Ze worden hier verzorgd door de mensen op het park. Ze hebben het heel goed hier. En ze zijn altijd blij om iedereen te zien. En ik vind het maar wat gezellig..

Geschreven door Harold-en-anitas.travels