We hebben helaas niet zo goed geslapen. Waarschijnlijk door alle indrukken die we moeten verwerken en een eerste nacht in een vreemd bed is altijd wennen.

Na een stevig ontbijt kwam Mustra ons weer ophalen om ons naar de haven van Padang te brengen. Ook hier staan weer verkopers die erg opdringerig zijn. Waren er nu wel bij die zonnebrillen in de aanbieding hadden, die hadden we nog niet gezien! 😃

We hebben afscheid genomen van Mustra en onze chauffeur. Wat waren we blij met hun. Zonder deze twee hadden we nooit gezien wat we nu gezien hebben en hadden we nooit te weten gekomen wat we nu weten! Zo fijn dat Mustra ook nog Nederlands sprak.

We gaan met de speedboot naar Gili Trawangan, een reis van 1,5 uur. Britt en Mick hebben zich een mooi plekje op het dek weten te bemachtigen. Ze genieten er heerlijk van. Mick natuurlijk met een lekker biertje.👌🏼

Wat is dit?! Wat een verschil met Bali! Op Gili rijden geen auto's en gaat alles nog met paard en wagen en de fiets! We gaan ff wat meer terug in de tijd.
Er stopt een man met paard en wagen en we staan ons een beetje raar aan te kijken. Moeten wij hier met z'n vieren op?! Met onze loodzware koffers? Dat gaat nooit lukken! Blijkbaar heeft hij vaker met dit bijltje gehakt. Je moet niet vragen hoe, maar het ging. Het was echt een bijzonder gezicht, want iedereen keek ons na! 😂 Na een verschrikkelijke tocht van ca. 10 minuten over een paadje met flinke gaten (asfalt hebben ze natuurlijk ook niet) komen we aan bij hotel Luce d'Alma. Het blijken 2 rijen met huisjes te zijn, waartussen het zwembad ligt. Je kunt zo vanuit het huisje het zwembad inspringen. Nice!
Nadat we ons hebben opgefrist besluiten we naar de zonsondergang te gaan kijken. Om ons te verplaatsen heeft het hotel fietsen ter beschikking. Natuurlijk niet verwachten dat deze super zijn! Als de politie deze bij ons zou tegenkomen zou je gelijk een bekeuring krijgen! 😉
Voor de zekerheid vraag ik ff of de weg wel verlicht is. Jaja!
Zodra we bij het strand aankomen blijkt waarom dit eiland het partyeiland wordt genoemd. We worden door de muziek zowat de zee ingeblazen zo hard staat het! Zodra de zon onder is gaan we maar snel terug, gelukkig, want de weg was helemaal niet verlicht! Hadden we nog langer gewacht hadden we helemaal niets meer gezien (fietsverlichting kennen ze hier niet) en de weg is al verschrikkelijk te fietsen met al die hobbels. Voor ons hier maar geen zonsondergang meer kijken, hoewel die wel heel mooi is!

Geschreven door Gulikers