Met een beetje vertraging starten we onze Hanoi-dag. Het weer is klassiek zoals de laatste dagen, dikke grijze wolken met nu en dan een beetje vochtigheid. Na een dagje Ha Noi (in Vietnam schrijven ze steeds Ha Noi in twee woorden) kan ik niet zeggen dat het een fantastische stad is. Vietnam bezoeken zonder zijn hoofdstad te bezoeken kan echter niet. Ha Noi heeft meer dan 10 miljoen inwoners, maar naar verhouding weinig indrukwekkende gebouwen en monumenten. Toch heb ik het gevoel dat onze Hanoi-dag beter had gekund.
We startten onze dag met een bezoek aan het ethnologisch museum. We kregen een beetje uitleg over de Tribes in de bergen van het Noorden, maar indrukwekkend was het allesbehalve. Daarna bezochten we het mausoleum van de stichter van het huidige Vietnam, Ho Chi Min, een groot bombastisch gebouw, maar met weinig artistieke waarde, en in de regen helemaal troosteloos. Vandaag was het Mausoleum gesloten, toevallig zagen we de weinig spectaculaire aflossing van de wacht. Om binnenin een glimp van het gemummificeerde lichaam van Ho Chi Min te zien moet men eerst een paar uur in de file staan.. Ho Chi Min is in Vietnam wel alomtegenwoordig. Zowel langs de straat als in de huizen komt men overal zijn beeltenis tegen.
Al een beetje interessanter was een bezoek aan de Literature Temple, de oudste universiteit van Vietnam, toen het begrip universiteit nog een heel andere lading dekte dan nu. Curieus was ook het bezoek aan het Hoa Lo prison. Het was een gevangenis voor politieke gevangenen. oorspronkelijk was het een Franse gevangenis voor politieke tegenstanders, later werden hier ook Amerikaanse piloten opgesloten. De wrede en mensonwaardige behandeling van de gevangenen door de Fransen was beklijvend.
Na de middag stond nog een riksjatoer op het programma. Dit mag men voor mijn part afschaffen. Alleen toeristen maken nog gebruik van de riksjas. Met hun riksjafiets moeten deze mannen laveren tussen de massa brommers en auto's, die hier veel nadrukkelijker aanwezig zijn dan in Ho Chi Minstad. Ik vond het gevaarlijk want de riksjas zijn veel minder wendbaar, en bij de geringste verhevenheid moeten de drivers afstijgen en duwen. Hun fiets heeft ook niet eens versnellingen.
In plaats van halt te houden aan ons hotel, lieten we ons afzetten aan een grote overdekte markt. We hadden immers tijd zat want onze nachttrein naar Lao Cai was pas om 22 uur.
Voor onze avondlunch gaan we op zoek naar een gezellig restaurantje. Toevallig zien we plots eethuisjes langs een spoorlijn, die dwars door de stad loopt. En ja, er rijdt hier nog regelmatig een trein voorbij, dus we besluiten om alvast daar een apero te drinken in afwachting van het spektakel, en eventueel ook daar iets te eten. Als de trein nadert komt de restaurantuitbater iedereen waarschuwen, en de trein tsjokt na luid getoeter in een gezapig tempo voorbij!
Na de lunch was het tijd om naar het treinstation te gaan. Daar zou iemand ons opwachten met de tickets. Ja, er was iemand, maar zonder de tickets. Gelukkig waren we tijdig in het station, en na wat heen en weer bellen kwam ter toch iemand met de belangrijke tickets. Alleen bleek het om een trein te gaan die 25 minuten eerder vertrok, naar dezelfde bestemming. Belangrijkste was dat we tijdig zaten op de trein met de juiste bestemming in een slaapcouchette. Tot onze grote verbazing passeerden we enkele minuten later aan de eettentjes van een paar uur geleden. Het waren dus niet alleen boemeltreintjes die daar passeerden !

Geschreven door Frans.annemie