Vandaag zijn we zondag. Op reis doet dat er niet veel aan toe, elke dag heeft zo zijn activiteiten. Maar toch is het een beetje een speciale dag, want mijn petekind is jarig. Omdat we hier zes uur vóór zijn op West-Europa hoop ik 's morgens de eerste te zijn om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Helaas, niets lukt. Google is in ruzie met China, en dus niet alleen geen Google zoekmachine, maar ook geen WhatsApp en alles waar Google zijn poot in heeft. Maar ook een gewoon SMSje lukt niet, en email raakt ook niet weg. We zitten blijkbaar teveel afgezonderd van de rest van de wereld, mijn gedachten zijn in Geluwe, maar ik ken me geen parapsychologische gaven toe, dus zal Br. niet beseffen dat we aan hem denken in deze uithoek van China. Nochtans op veel plaatsen was er wel degelijk een goede verbinding en we hebben zelfs enkele keren een videogesprek gehad, niet met Facetime of Skype, maar via de chinese WhatsApp, nl WeChat. Bijna alle chinezen gebruiken WeChat, het programma is zelfs nog wat meer uitgebreid dan WhatsApp. In China is het een populair betaalmiddel.
Ons ontbijt die morgen bestaat uit een dikke pannenkoek met wat appel of banaan erop. Chinezen eten van alles als ontbijt, behalve onze klassiekers brood met kaas of confituur of choco, ook geen cornflakes. Wel staan er altijd rijst en allerlei wokgroenten op tafel. We waren al blij hier met onze pannenkoek; in de grotere hotels is er meestal, naast de chinese specialiteiten, wel toast en confituur beschikbaar, en eitjes voor de liefhebbers.
Kwart na acht beginnen we het tweede deel van de trekking, een rustige afdaling naar Tina's house, een gezapige wandeling van enkele uurtjes, en zoals blijkt uit de foto's zijn we niet alleen op het pad. Beneden staat ons busje met chauffeur klaar. We zullen ons weer moeten behelpen met gebarentaal om iets te weten te komen. Onze chauffeur volgt een kronkelende weg vol bochten. Plots gaat die weg over in een grindweg, en onze chauffeur houdt halt om te telefoneren. Is hij verkeerd gereden, is het een beginneling? We proberen zijn lichaamstaal te lezen, maar raken er niet wijs uit. Hij rijdt verder altijd maar bergaf, maar de weg wordt er niet beter op, integendeel, we zien een rivier voor ons, maar geen weg en nog minder een brug. En dan stopt de weg plots aan de Yangtze-rivier. We begrijpen er niets van.
Stilaan begint onze yuan te vallen, we zien een bootje naderen: de lokale veerpont, die alleen werkt op aanvraag, hij moet telefonisch opgeroepen worden. Met de schop wordt de aanlegsteiger bijgewerkt, met gebarentaal legt de chauffeur uit dat we uit de wagen moeten, en eerst aan boord gaan, dan mag de auto zich manoeuvreren op het bootje. Waar ligt Wumu wel, waar gaan we nu naartoe?
In een dorpje stoppen we even om bananen te kopen, ons middagmaal in noodgevallen. Ook hier is het rustdag, niet alle winkeltjes zijn open, de mannen zijn aan het biljarten op langs de (ene) weg, en de fotogenieke rijpere dames pronken in de lokale klederdracht. Jan en Annemie hebben handenvol werk om alles vast te leggen.
We rijden verder de bergen in, nu eens grind, dan weer verharde weg, tot de chauffeur plots stopt en aangeeft dat we er zijn, dat we nu te voet verder moeten. Ja, we herinneren ons dat in onze beschrijving staat: "via het dorpsschooltje wandelt u naar de lodge". Tot overmaat van ramp beginnen de eerste regendruppels te vallen. We denken allen: wat zal dat hier worden, zijn we hier in het hol van Pluto beland? De troosteloze regendruppels, het onregelmatige kassei-achtig weggetje, geen uitleg tenzij in het onbegrijpelijke chinees, we hebben zo onze twijfels en voelen ons een beetje uitgeschud.

Eenmaal in ons verblijf aangekomen zijn we echter opgelucht. De chinese bediende wijst ons onze mooie ruime kamers aan, met heerlijk zicht op de vallei. De regendruppels vallen niet meer; en het wordt nog beter als Wendy ons hartelijk welkom heet. Wendy is een Oostvlaamse, die sinologie gestudeerd heeft, naar China getrokken is om voor een reisagentschap te werken, en hoe kan het anders, met een chinees gehuwd is. Een toffe madam die ons veel bijgebracht heeft over de chinese cultuur en gewoonten. We voelen ons thuis, het is er heel gezellig, en dat laat zich voelen bij het avondeten. Het eten is half chinees, half westers, wat we gegeten hebben weet ik niet meer, maar dat we menig flesje rode wijn (onze eerste rode wijn sinds aankomst) gekraakt hebben, dat is iedereen bijgebleven! De grootste van de grote drinkers slaagde er zelfs in om de anderen wijs te maken dat de laatste fles er een van het huis was.

Geschreven door Frans.annemie