De vorige avond hadden we al een eerste kennismaking met Hoi An en ik kan niet zeggen dat dat heel positief was. Tegen dat we ons genesteld hadden in ons hotel, begon het al wat donker te worden, en onze eerste kennismaking met Hoi An was dan ook een Hoi An by night. Sommigen zullen de verlichting met ontelbare lampionnekes feeëriek noemen, anderen zullen het stroperig en kitscherig noemen, en beiden hebben een beetje gelijk. Langs de rivier die Hoi An doorkruist, wemelt het van bazaarkes en eethuisjes, en alle hebben vele felgekleurde lampions hangen. Op de rivier varen dan legio kleine bootjes, vooral met koppels, meestal ook met een stuurman erbij, en elk apart verlicht met een lampion. Het was bijna op de hoofden lopen, en het is ook de enige plaats in Vietnam waar we voortdurend lastig werden gevallen door straatventers. Nergens elders in Vietnam hebben we dat meegemaakt.
Voor de volgende dag was er geen vastomlijnd programma, en we besloten om ons te splitsen, elk ging zijn gang. In de voormiddag wilden Annemie en ik Hoi An nu eens echt bezoeken, en in de namiddag een fietstochtje maken naar het nabijgelegen strand. Dus trokken we er op uit om dat oude stadje echt te leren kennen. Hier en daar een fotootje nemen, eens kijken waar onze vrienden een nieuw pak hadden besteld (op maat gemaakt, klaar in 24 uur en spotgoedkoop!) en een beetje rustig slenteren. Het stadje heeft veel oude pittoreske huizen die te bezoeken zijn. We schaffen ons een bezoekkaart met gids aan om een vijftal oude koopmanshuizen en pagodes te bezoeken. Die huizen met sterke gemengde Japans-Chinese kenmerken vertellen een verhaal van vroegere tijden. In een van die woningen waren ook kleedjes te koop aan Vietnamese prijzen, en na de gidsbeurt wij dan ook terug om te passen en te kopen.
Annemie was gelukkig met haar nieuwste aanwinst tot..... Grote Paniek. Haar fototas met GSM erin was weg, en ze had hem nergens afgedaan, zeker weten. Toch maar op onze stappen terug want, wie weet, hadden we misschien toch boerenchance... Bij het naderen van een brug herinnerde Annemie zich plots dat ze hier haar tas even neergezet had om mooier op de foto te staan. Wij daar op zoek, en plots komt een Vietnamees die daar zat te praten met enkele vrienden op ons af, met de fototas, en alles er nog in. Sint Antonius had zijn werk goed gedaan!
Na de middag hebben we dan een fiets gehuurd om eens naar het strand te fietsen. De weg zelf, een viertal kilometers, was heel druk en al vlug namen we zijpaadjes, die veel mooier en rustiger waren, maar met het nadeel dat we nu en dan eens de weg moesten vragen in een gemeenschappelijke gebarentaal.
Iedereen was een beetje moe en lui die avond, en niemand was erg scheutig om zich terug in de drukte te wagen, en ergens een restaurantje te zoeken waar men een tafeltje vrij had voor 6 personen. En dus beslisten we om in het hotel te souperen, vooral omdat de menukaart veelbelovend was. Die beloftes werden spijtig genoeg niet nagekomen, alles duurde immens lang, de gerechten kwamen niet samen op tafel, de witte wijn was op kamertemperatuur, dus 30 graden, en toen we een tweede fles bestelden, fluisterde een dienstertje me in het oor dat die eerst nog gekocht moest worden in een naburig winkeltje.

Geschreven door Frans.annemie