Onze lokale gids voor de dagwandeling vandaag is niemand minder dan Wendy zelf. Eerst zullen we afdalen naar de Jinsha rivier, dan een beetje bootje varen, en dan klimmen naar "Stone City", waar ons busje ons zal komen ophalen.
Zo beginnen we de 500 m afdaling vanuit Wumu naar de rivier. Veel mensen zijn aan het werk op de velden. Heel wat vroegere rijstvelden zijn gerecycleerd tot tabaksveld. De tabaksteelt is meer lucratief dan de rijstteelt en vraagt minder water. We wandelen tussen de velden door, en soms stopt Wendy om ons op iets te wijzen, of om ons een of andere exotische vrucht te laten proeven. Al met al is het toch een serieuze afdaling. Het leven voor de lokalen is hard, want zij maken deze tocht soms meermaals per dag heen en terug, en meestal met een last op de rug. De lucht is dreigend, maar gelukkig blijft het droog. En toch maak ik een slippertje. Zelf loop ik geen averij op, maar mijn wandelstok zat wat geklemd, en is een beetje uit de haak, waardoor hij niet meer kan verkort of verlengd worden. Het zal de laatste reis worden voor mijn trouwe gezel, die mee was op de Kilimanjaro, op de Gokyo-ri in Nepal, op de Inca-trail in Peru en nog veel andere reizen en tochten.
De wandeling is een uitstekende gelegenheid om wat te babbelen met Wendy over China en het leven als westerling in dit land. En zoals verwacht zijn er pro's en contra's. Voor Wendy is het grootste probleem de opvoeding van haar kinderen. Voor haar kinderen wil ze terug naar België. Ze is helemaal geen supporter van het chinese schoolsysteem. In een plattelandsdorpje als Wumu is het ook heel anders dan in de grote steden. De eerste jaren is het nog een klein beetje doenbaar, al zitten de kinderen elke dag vele uren op school, bijna 11 uur, ook op zaterdag, en in een grote klas van 60 leerlingen. Aandacht voor het individu is er zeer weinig, en er wordt veel van buiten geleerd, in groep afgerammeld en het wekt weinig enthousiasme en creativiteit bij de kinderen. Vanaf het derde leerjaar moeten ze op internaat, daar de school te veraf gelegen is. Om de twee weken zijn de kinderen even thuis van zaterdagmiddag tot zondag in de vooravond. Ook hier grote klassen en een drilsysteem, met sterke hiërachie en van buiten leren. Volgens Wendy wil president Xi Jinping bepaalde maoïstische principes terug invoeren en alles een beetje strenger en dogmatischer maken. Welke deze maatregelen zijn weet ik niet, maar globaal komt het neer op verstrenging en minder openheid voor andere culturen, minder les van vreemde taal (het merendeel krijgt nu tamelijk vroeg al engels of japans als tweede taal) en meer centralisatie van het onderwijs. Ze overweegt sterk om naar België terug te keren voor de opvoeding van haar kinderen, ze heeft zelfs haar twee kinderen al ingeschreven in een lagere school in Gent.
Beneden aan de rivier ligt het bootje ons al op te wachten. Ook deze primitieve veer werkt alleen op aanvraag. Gezapig varen we tot Stone City (het dorpje heeft ook een chinese naam, maar die heb ik niet correct begrepen en genoteerd). Stone City ligt op een rotsige berghelling, vandaar de naam, en dus is het eerst ferm klimmen geblazen tot aan de ingangspoort van het stadje. Ter ere van de homo turisticus zijn er nieuwe infrastructuurwerken van de rivier tot aan de ingangspoort van het stadje, zoals een nieuwe weg en een nieuwe brug die het typische stadje moeten ontsluiten en meer bereikbaar maken. Gelukkig zijn die werken nog niet klaar en is de authenticiteit van het stadje (voorlopig) nog niet verdwenen. Dankzij Wendy eten we eens heel lekker chinees, zij weet wat alle rare menu's betekenen. Met ons busje rijden we via kronkelende bergwegen terug naar Wumu na een heel aangename en interessante wandeldag.

Geschreven door Frans.annemie