Uluru. Het fenomeen van Australië. Wat de eifeltoren is voor Parijs is Uluru voor Australië. Een enorme monoliet in de outback. Een grote rode rots. Een heilige berg voor de aboriginals.
Van afstand valt hij op als puist in het verder vlakke landschap. Maar als je dichtbij komt dan zie je pas echt hoe zo'n kolos het is. Ruim 8 kilometer in omtrek.

Veel mensen komen er voor de zonsopkomst en/of zonsondergang. Beklimmen van de rots willen de aboriginals eigenlijk niet, maar mag wel. Tenzij de klim om redenen gesloten is. Dit kan vanwege het weer (te veel wind of te heet) of om religieuze redenen. Dit laatste was nu het geval. Op advies van diverse personen en reisgidsen wouden we wel graag naar boven omdat je dan pas echt de grootte van de rots kunt aanschouwen en de wijdsheid van de outback. Helaas was dit dus niet mogelijk, in verband met het overlijden van een belangrijk persoon in de aboriginals gemeenschap.
We hebben daarom maar de base walk gedaan. Een rondje om de rots. Natuurlijk vonden de kids dit te lang, maar hebben zich onderweg prima vermaakt. Gelukkig was het heerlijk zonnig, maar niet bloedheet. Want het was toch ruim 3 uur wandelen.
Daarna terug naar Yulara voor nog wat boodschappen. We hadden al van alles meegenomen vanuit Alice Springs, omdat het in de outback veel duurder zou zijn volgens de reisgidsen en gelezen reisverslagen. Nou dat klopt.
Vervolgens weer terug naar het Nationaal Park voor de zonsondergang bij de rode berg. Speciaal hiervoor is een parkeerplaats aangelegd. Deze stond helemaal vol met allerlei nationaliteiten.
De zon doet bij het dalen de berg inderdaad prachtig verkleuren, maar vandaag niet zo spectaculair als her en der wordt beschreven. De zonsondergang zelf, achter ons, was overigens ook al het bekijken waard.
Ondertussen probeerde Diana ook nog pannenkoeken te bakken. De pan werkte echter niet helemaal mee. De schrik zat er bij Diana helemaal in toen de vlam in de pan sloeg. Gelukkig was ze er snel bij en met niet meer dan alleen wat vlammen en een piepende rookmelder was de hectiek zo voorbij.
Bijna als laatste gingen we, in afwachting van de sterrenhemel, terug naar de camping waar we de rest van de maaltijd hebben bereid en gegeten.

Geschreven door Familie-jalvingh.op.avontuur