Ik ben richting Perth vertrokken, omdat ik samen met 2 andere Nederlandse meiden de Westkust nog zou gaan doen. Een trip van nog 6 weken voordat ik langzaam aan richting huis zou keren.

Ik ontmoette de meiden op het koningsdag feestje, waar de eerste ontmoeting niet zo was als ik in gedachten had. Ze wisten dat Anne en ik er tegen hadden gereden om het feestje te halen en om dan samen met hen koningsdag te vieren.
Helaas waren ze beide bij aankomst al dronken en heb ik ze de hele avond misschien 10 minuten gesproken. Hmm... niet echt een fantastisch begin.

De zaterdag was een betere dag, na een anti kater ontbijt gingen Anne en ik naar een Tattooshop. We hadden het erover gehad hoe tof het zou zijn om samen een tatoeage te laten zetten met wat we samen hadden gedaan.
Dit resulteerde uiteindelijk in de afkortingen van de staten: Tasmania, South Australia en West Australia daartussen staan het aantal kilometers wat we samen hebben afgelegd. Zowel Anne als ik hebben hem op onze enkel laten zetten.
Mijn allereerste tatoeage!

Die zondag sprak ik opnieuw met de andere meiden af, het ging goed en het zijn leuke meiden. Toch bleef er iets aan me knagen.
Ik kon op dat moment niet zeggen wat het was en besloot het van me af te schudden. Die avond kregen we een discussie over in welke supermarkt we de boodschappen zouden gaan doen.
Ik wilde gewoon naar de supermarkt die naast de parkeerplaats was waar de auto geparkeerd stond, dat was het makkelijkste, maar volgens de meiden was die supermarkt duurder dan de andere waar zij heen wilden.
Hierop kwam het aparte gevoel weer boven en begon ik te twijfelen of ik nog wel echt de westkust wilde gaan doen. Ik vertelde ze dat ik er een nacht over na ging denken.

Uiteindelijk heb ik besloten om het niet meer te gaan doen. Ik besefte me dat ik er zelf niet gelukkiger van zou worden als ik de westkust nog zou doen.
Op dat moment had ik nog geen idee van wat ik eigenlijk nog wel wilde doen. Ik wist alleen dat ik de auto ging verkopen en dan wel verder zou zien wat ik ging doen.

Op woensdag 2 mei zette ik mijn auto in de verkoop, ik dacht dat het wel even zou duren voordat ik m zou verkopen. In het hostel had ik namelijk al van een aantal mensen gehoord dat het wel een tijdje kan duren, er was zelfs iemand die haar auto al een maand te koop had staan en nog niemand ervoor had gevonden.
Echter kreeg ik op donderdag een berichtje van een Nederlander dat hij wel belangstelling had bij de auto en ‘s avonds wilde komen kijken. En zo had ik mijn auto diezelfde avond al verkocht.
Nu deze “last” weg was, kon ik gaan na denken over wat ik wilde gaan doen/ wat ik nog wilde gaan zien.

Na een aantal dagen van helemaal niks doen, behalve op het strand liggen en netflix kijken, kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal niks meer wil doen.
Ik besefte dat ik wel klaar ben met het reizen en gewoon naar huis wil. Ik had geen zin meer om nog naar een andere stad te gaan of überhaupt na te gaan denken over een nieuwe plek om te ontdekken.
Voor het eerst in mijn leven had ik last van heimwee. En ik kan zeggen, het voelt vreselijk!

Ik maakte dat weekend een planning voor mezelf en boekte mijn vluchten richting huis.
Er waren nog 2 dingen die ik graag wilde doen.
1. Zwemmen met wilde dolfijnen.
2. Terug gaan naar de plek waar mijn avontuur begon, Emerald.

En zo komt mijn avontuur langzaam ten einde en ik kan niet zeggen dat ik het een slecht einde vind.
Het voelt goed zoals het is gegaan en ik ben blij met de beslissingen die ik heb genomen.
Ja, ik heb mensen teleur moeten stellen door op het laatste moment nog af te zeggen, maar uiteindelijk ben ik hier wel voor mezelf en is het mijn reis.

"When you feel homesick,' he said, 'just look up. Because the moon is the same wherever you go.” ― Donna Tartt, The Goldfinch

Liefs,

Geschreven door Chantals.Adventure