Vroeg op?!... ja, maar al mijn spullen waren vochtig. Toch maar een poging om de boel te laten drogen tot mijn benen begonnen te jeuken om op de fiets te stappen. Na een eind fietsen een supermarkt bij een drukke weg ingedoken, maar de keuze was reuze! Lekker veel gegeten, want dat mag/moet met grotere afstanden fietsen. Taartje met aardbeien, croissant, Griekse yoghurt met honing en fruit. Daar kan je wel even op teren...

En dat bleek achteraf nodig! De route werd gecompliceerd door een brug die afgesloten was... Tja en wie met Garmin rijdt weet dat ondanks je een andere route wilt rijden hij je toch weer terug wil hebben naar het onmogelijke. Eenmaal de rivier overgestoken heb ik Garmin maar zijn gang laten gaan om een route te maken naar het startpunt van de volgende tocht. Tja en dat leidde tot een breed gravel pad dat steeds smaller werd... en smaller tot ik besloot om te keren. Een ouder vrouwtje riep al ‘route de chien’ maar degene die me kent weet dat ik eigenwijs ben, wat leidde tot het onmogelijke en het ‘vertrouw niet altijd op Garmin’ gevoel. Natuurlijk heb ik daarna de route weer kritisch bekeken. Dan maar drukke wegen en die werden minder druk EN stijler! Ik ging Montagne de la Cellette over tot de afdaling naar Saint Martin de Londres met heerlijke terrasjes.

Vanaf daar zat ik weer op de uitgepijlde route. De laatste drie dagen kwam ik steeds meer vlinders tegen. Ze dwarrelen als ongecoördineerde projectielen rond. En menig lijkje ligt op de weg. Nadat het landschap me begon te vervelen duikt Pic Saint Loup op en daar fietste ik langs. Op naar een camping...

Na afwijken van de route een camping gevonden. Hele ritueel afgewerkt en gegeten. Maar mijn WC-papier was op en het restaurant had geen eigen WC. Als troost kreeg ik een paar velletjes van de barman voor de nacht...

PS. Voor de wijnkenners; het gebied van gisteren en vandaag heet Lagnedoc, maar dat wisten jullie zeker al...😏

Geschreven door Caroline.reisverslag