Zo, vandaag ga ik het anders aanpakken. De zon komt op om 6.06u en ik probeer zo snel mogelijk op mijn fiets ze zitten om de hitte voor te zijn... en voila 7u reeds op weg, dat scheelt en het is zelfs fris. In tegenstelling tot Spanje zijn de bakkers hier vroeg open. Op mijn achtertas een baguette aux cereales en op de voortas een brioche. Franser kan niet!

Onderweg besluit ik om wat dingen huiswaarts te sturen, zoals de Gopro en toebehoren. Blijkbaar ben ik niet geduldig genoeg deze te gebruiken. Maar misschien nog wel meer omdat ik de camera moet installeren en dan een stukje tweemaal moet rijden😏. Bij het postkantoor gekomen lijkt het gesloten, maar op de deur staat anders... Ik druk op een bel aangezien daar een rood kruis brandt... geen actie... Hum, dan komt een Frans dametje, die in zichzelf loopt te mompelen, langs en drukt op dezelfde bel bij de ingang. En zowaar de deur gaat open! Ik pak mijn spullen en doe nog een poging, maar dan komt net iemand naar buiten. Ik ga tegelijk naar binnen. De vrouw achter de toonbank wijst naar me en blijkbaar wil ze dat ik mijn helm af doe. Schijnbaar oog ik crimineel... en wilde ze niet binnenlaten. Maar ze wil nog wel een doosje voor me vouwen als ze me ermee ziet klungelen😬.

De route gaat verder en Garmin pakt het nieuwe deel gelukkig op, zonder herberekeningen. Dan schiet het tenminste op. De route is glooiend met menig dorpje wit met aardewerk rood afgeschilderd tussen de wijngaarden. De wijnhuizen zijn ook aanwezig uiteraard en voor het eerst wat massalere wijnfabrieken, zoals ook in Spanje. Ook veel kleine jachten op de riviertjes zijn onderdeel van het landschap.

Onderweg kom ik langs een grote supermarkt, maar bij binnenkomst blijkt dat bijna alles in de aanbieding is of niet aanwezig is, zoals water. De dame achter de kassa is zo lief om met een chagrijnig gezicht mijn Camelbak rugzak een beetje te vullen. Gelukkig... het fruit en yoghurt mag ik daarna afrekenen.

Als het 12u is is de temperatuur inmiddels 33 graden met een zuchtje wind. Pas veel later kan ik een terrasje vinden in de schaduw. Aldaar ontdek ik op internet een autoherstelschade bedrijf en wil graag van mijn ‘kreunende’ fiets af. Op internet staat dat silicone spray ook een oplossing is. Bij aankomst lijkt alles dicht, maar een dame loopt de deur uit en ik vraag haar of ze open zijn. Ze schut ‘nee’, maar vraagt of ik iets nodig heb als ze naar mijn fiets kijkt. Haar man is blijkbaar de eigenaar en hangt uit het bovenraam en denkt vanuit daar mee. Nadat hij haar WD40 laat pakken en ik nogmaals vraag om silicone spray, komt hij naar beneden en kijkt naar mijn fiets. Hij komt terug met wat ik ken als cockpit spray en sprayt mijn drive belt in en vraagt me het te testen. Fantastisch, het lijkt weg... Hij wil geen vergoeding en lacht als hij hoort dat ik uit Nederland komt, want net op dat moment komt een Nederlandse pensionada voorbij. Een kort gesprekje volgt. Hij wijst naar een oude mooie auto en ik maak voor hem een foto. Ook hij krijgt vanaf mijn route een kaartje als klein bedankje.

En wat een stille fiets. Heerlijk, vanwege de hitte besluit ik te stoppen om mijn zitvlees te sparen. Het wordt weer een camping met restaurant en wasmachine. Prima bevallen zo vroeg vertrekken. Morgen weer? We gaan het zien...

PS. De mannen van DAG 1 en DAG 23 heb ik een kaartje gestuurd als bedankje, zoals beloofd.

Geschreven door Caroline.reisverslag