Zo, dit was het dan. Het einde van onze ‘experience of a lifetime’. Dit verdient enkele woordjes...
Allereerst wil ik de trouwe lezers bedanken; jullie vele reacties motiveerden me om elke avond nog enkele woorden neer te pennen. Hopelijk hebben jullie een beetje genoten van de dagelijkse reisupdate en foto’s! Mercikes🤗
Deze afgelopen maand kan ik met volle overtuiging een ‘life-changing experience’ noemen. Zoiets dat je kijk op het leven kan veranderen en je voor altijd meeneemt in geheugen en hart. De prachtige Zambiaanse bevolking heeft me meer dan ooit doen inzien dat geld niet gelukkig maakt, dat een eigen kamer een grote luxe is en dat hoofdpijn maar een kleine zorg is.
Ik heb op dit avontuur de sterkste personen ontmoet. Patiënten met uitgezaaide kankers, zware infecties en ernstige chronische wonden die de wereld blijven toelachen. Inwoners die kilometers moeten afleggen naar de dichtstbijzijnde markt op slippers in de volle zon en dit met volle goesting. Kinderen die dezelfde afstand afleggen naar school met slechts een klein koekje voor de honger, maar zodanig leergierig, dat dit slechts een kleine moeite is. Bijna iedereen slaapt op de grond of op een bed gemaakt van planken en meestal met 4 op een oppervlakte zoals onze slaapkamers.
De verschillen met de Westerse wereld zijn ondenkbaar en moeilijk te beschrijven... Terwijl wij 4g paracetamol op een dag nemen voor hoofdpijn, doen zij het met 250mg. Wij houden ons dagelijks bezig met 101 verschillende zaken. Echter in Zambia volstaat een zelfgemaakt springtouw, naar de radio luisteren en koken om de dag te vullen. Ookal is broeder-zuster liefde ook gekend in België, hier zouden we nooit ons kleine broertje van 5 jaar meenemen naar de klas... terwijl er in onze boekenkast tientallen kookboeken liggen, reikt de creativiteit daar tot Nshima met kip/beef/vis.
Ik besef maar al te goed hoe geprivilegieerd ik ben en hoe dankbaar ik mag zijn voor de kansen die ik krijg. Voor ons is gezondheidszorg en onderwijs de normaalste zaak van de wereld. Geld voor medicatie is in een Zambiaans huishouden niet aan de orde en leerkrachten komen te pas en te onpas lesgeven op de schooltjes. Universiteit is luxe; beurzen of liefdadigheidsinstellingen proberen intelligente koppen toch een gepaste educatie te geven. De levensverwachting ligt beduidend lager door een hoog cijfer aan infectieziekten, waar wij als vrijwilligers helaas niet veel aan kunnen doen. Ondanks de verschillen in Health care system, heb ik de indruk dat we voor een aantal mensen zeker een verschil hebben gemaakt. Al is het uitleg geven over pijnlijke menstruatiekrampen, motiveren om voldoende water te drinken en juiste heftechnieken aanleren. We hebben ook voldoende bewijzen gezien van het ‘placebo-effect’ en brandwonden zien helen door ons toedoen. In de namiddag zijn we er in geslaagd om zowel kleine als grote kinderen te entertainen en hen hun taken thuis even te doen vergeten. We mogen dus zeker trots zijn op wat we verwezenlijkt hebben.
Naast deze fantastische Zambianen, hebben we ook het genoegen gehad om bijzondere persoonlijkheden te ontmoeten van over de hele wereld... vriendschappen zijn ontstaan die het waard zijn te onderhouden.
Ook met de ongelofelijke stafleden hebben we een speciale band gecreëerd. Zij stonden 24/24, 7/7 voor ons paraat en maakten ons verblijf zo aangenaam en bijzonder mogelijk. Hopelijk lukt het om met hen contact te houden... lang leve sociale media!
Het meest van al wil ik Fleur, Manon en Tuur bedanken, want zonder jullie zou dit niet dezelfde ervaring geweest zijn... vanaf seconde 1 op de luchthaven klikte het meteen. Wat wij samen hebben beleefd, zal ons voor altijd ‘verbinden’. De vriendschappen die ontstaan zijn, zijn zonder twijfel voor altijd. Ik zie jullie graag❤️
Ik zal deze reis vol met wondermooie momenten voor altijd in mijn hartje meenemen... net zoals Afrika altijd een speciaal plekje in mijn hartje zal hebben.
This is not a goodbye, this is a see-you-later!
Zikomo, zikomo, zikomo🙏
Liefs
Cara

Geschreven door CaraOpStap