1 tot en met 6 december

Vanuit Noosa stoppen we even bij een supermarkt om boodschappen in te slaan. Op Straddie Island zijn wel winkels maar de keuze is niet reuze voor de circa 3.000 bewoners. Daarom slaan we vooraf wat spullen in. De ferry brengt ons in zo'n 45 minuten naar het eiland, waar we na 20km bij Adder Rock Campsite aankomen. Tegenover de ingang van deze camping zit de duikschool. Handig!

Deze camping grenst ook weer aan zee. Het strand is breed en superschoon. Eigenlijk zijn een stranden tot nu toe allemaal erg schoon. Kunnen we in Nederland nog wat van leren.

Na alles geïnstalleerd te hebben lopen Rens, Marlie en ik naar de duikschool. De telefonische reservering is goed doorgekomen en we kunnen de volgende dag gaan duiken bij Manta Bommie, drie kleine rotspunten boven water en een rotsformatie onder water. We zullen twee duiken gaan maken vanaf een Zodiac boot. Er staan waarschijnlijk flinke golven dus dat wordt een leuke tocht er naartoe :).

De volgende ochtend om 11.45 uur staan we klaar bij Manta Lodge Dive School. Marlie en ik zoeken onze spullen uit, sluiten de tanks aan en zorgen dat onze spullen klaar liggen. Rens kletst wat met Amelia, het meisje dat voor haar studie als marine bioloog onderzoek doet naar de manta's. Zij duikt vandaag ook mee om samples af te nemen bij de Manta's. In haar Manta database staan o.a. foto's met buik- of rugpatronen, de afgelegde routes (als de bevestigde tag is blijven zitten), het geslacht en de namen. Mocht je naamloze of nog niet gespotte Manta fotograferen, kun je deze aan haar mailen. Ze zoekt dat in haar database op of het 'een bekende' is. Zo niet? Dan mag je de Manta een naam geven. Zo heeft Rens er al 4 voorzien van een naam. Wie weet komen we vandaag een nieuwe Marlie of Donnie tegen!

Na een korte briefing gaan we de boot op. Het zicht onder water is vandaag maar een meter of 5 door de noordelijke wind van de afgelopen 3 dagen. Deze ligt op een grote aanhanger welke achter een tractor hangt. De tractor rijdt richting het strand en laat de Zodiac te water. Gas er op! Het golft aardig dus we klappen lekker op de rand van de boot. Bij Manta Bommie aangekomen gaan we voor anker en gaat de boot aardig op en neer. Eenmaal in het water is het kalm en rustig. De eerste 10 minuten lijkt het een saaie duik te worden. Zoals eerder aangegeven is er op de bodem weinig te zien. Zand en wat rotsen. Maar dat wisten we dus van tevoren. Hopen dat we dus zien waar we voor gekomen zijn!
Even later blijkt er een Leopard Shark op de bodem te liggen. Hij is zo'n 2,5 meter en ligt rustig op de bodem. Deze ongevaarlijke haai laat zich fotograferen terwijl Marlie en ik er achter hangen.

Even daarna doemt er een grote schaduw op in het troebele water. Het is een Manta! Wat een beesten. Groot, gracieus, en nieuwsgierig. Terwijl wij rondzwemmen cirkelt de Manta om ons en de rots heen. Zo komen er nog een aantal andere Manta's voorbij. Tussen een rotspartij ligt een grote schildpad te rusten. De omgeving kan hem gestolen worden... hij ligt daar prima. Naast de schildpad zwemt een Tawny Nurse Shark. Ook niet echt gevaarlijk volgens Rens. Al met al was het een mooie duik maar meer door de 'bewoners' dan door het 'dorp' zelf ;). De tweede duik sla ik over. Rens en Marlie gaan wel naar beneden maar gelukkig bleek de eerste duik een mooiste te zijn geweest :).

Terwijl ik ondertussen wacht op de boot, is een Nederlands meisje zeeziek geworden na haar eerste duik. Ze hangt een aantal keren over de rand van de boot om haar gele inhoud in het water te kwakken en duikt daarom haar tweede duik ook niet. Als een van de eersten komt een Nederlandse jongen weer boven water. Hij klimt in de boot en ligt met één been in en één been buiten de boot. Zijn neus is wat bebloed dus ik zeg dat hij die even af moet spoelen. Terwijl hij dat doet wordt ook hij ineens zeeziek. Hij kotst vervolgens over de rand zijn brokken uit. Dit gaat lekker...

Als iedereen weer veilig aan boord is varen we rond 15.30uur à la Miami Vice terug naar de kust. Aangekomen op het strand loopt Marlie met het zieke meisje mee. Het gaat nog steeds niet veel beter met haar. Vanuit de bomen bij het strand kijken twee koala's ongeïnteresseerd hoe wij in onze fashionable neopreen outfit teruglopen naar de duikschool.

Terug bij de campers sluit Amelia nog even aan. Rens wisselt zijn foto's met haar uit en één van de gefotografeerde manta's blijkt wel eerder gezien te zijn maar nog geen naam te hebben. Ze gaat kijken of ze deze Marlie kan laten noemen. Grappig! Amelia slaat het aanbod om mee te eten af. Ze moet morgen om 4.30uur weer bij de duikschool zijn om alle lege duikflessen te vullen. Haar deal met de duikschool is dat ze zelf, wanneer de boot niet volgeboekt is, gratis mee kan gaan duiken bij Manta Bommie in ruil voor deze werkzaamheden. Zo kan ze haar afstudeeronderzoek bekostigen en haar lievelingshobby uitoefenen. 'S avonds gaat de barbecue aan en duiken we op tijd in bed. Morgen is namelijk de trouwdag van Frans en Rian dus het feest begint al bij het ontbijt.

Zoals eigenlijk elke dag zijn Frans en Rens als eerste uit bed. We sturen even later Frans en Rian even weg zodat we de camper, luifel en stoelen kunnen versieren. Voor het ontbijt laten we ze het filmpje zien met alle felicitaties van familie en vrienden. Beiden zijn ontroerd bij het zien van de leuke stukjes. Bedankt voor iedereen die hier aan meegewerkt heeft!

Na het ontbijt rijden we met de grote camper naar de Gorge Walk van Point View. Deze wandelroute loopt langs de rotsen van de kustlijn. Erg mooi! Vanaf deze hoogte kun je ook goed zien wat er allemaal in de zee voorbij zwemt. Schildpadden, dolfijnen, roggen en Baywatchers die aan het oefenen zijn.

Na deze wandeling rijden we terug naar de camping. Op het strand bij de camping proosten we onder een boo met champagne op deze feestelijke dag. Eind van de middag gaan we te voet naar het restaurant waar Marlie en Rens gereserveerd hadden.
Vanuit de bar hebben we uitzicht op zee. Een flink spektakel omdat er inmiddels een flinke onweersbui gaande is boven ons en boven zee. Vervolgens worden we naar beneden begeleid om daar te eten. Het is lekker en tot er een grote groep naast ons komt zitten. Vooral de dames schreeuwen vrij hard dus voor de koffie verhuizen we terug naar de bar boven.

Natuurlijk zou Marlie Marlie niet zijn als ze tijdens zo'n vakantie niet één keer met een bijzonder figuur aan de praat raakt. Dat dit uitgerekend deze avond zou zijn verwachtte ik dan weer niet. Aan de bar zit namelijk een wat ouder stel te borrelen en eten. Marlie raakt er mee aan de praat en ze komen even bij ons zitten. Ze heten Ian en Annie. Met name Ian is een markant figuur. Hij bouwt zelf vliegtuigen als hobby. Hij heeft veel gedoken en is vroeger zelfs Australisch en wereldkampioen formatie(parachute)springen geweest. Annie is nu 69 maar ziet er zeker jonger uit. Ook zij heeft gedoken en formatie gesprongen. Daarnaast heeft ze 30 jaar lang over de wereld gereisd. In de jaren 60 zelfs liftend door India als vrouw alleen! Ian wil ons wel naar de camping brengen maar dat moet wel in twee keer gezien ons aantal. Rens, Frans en Rian gaan als eerste en wij blijven nog even met Annie in het restaurant. Ik vrees dat Ian officieel niet meer mocht rijden maar met een snelheid van 30km/u kan er weinig gebeuren. Als hij weer terug is bij het restaurant zegt hij: "so we get rid of the old People. Now it's time to party! Letsel have a drink". Hahaha... Annie temt hem en zegt dat ze er thuis nog wel eentje nemen. Ian wordt daarop enthousiast en zegt dat we Rens op gaan pikken en dan bij hen nog een borrel gaan doen. Uhhh... ok...

Bij de camping staat Rens bij de poort te wachten. Rens geeft aan dat de beheerder ook bij de poort staat en Ian en Annie dus niet mee de camping op kunnen. Huh? Ian de camping op? We gingen toch bij Ian en Annie wat drinken? Tien minuten terug had hij tegen Rens nog gezegd dat hij de grote camper wilde zien. Niemand snapt eigenlijk wat nu de bedoeling is maar Ian zegt: "Hop in Rens". Ok dan...

Vanaf de straat van de camping wijst Ian naar boven. Hun huis blijkt op de heuvel te staan. Dertig seconden later rijden we bergop tussen de bamboestengels hun oprit op. Het huis en de oprit is vanaf de weg niet zichtbaar maar aan het einde van de oprit parkeert Ian de grote Toyota Landcruiser vakkundig binnen de muren. Aan mijn kant blijkt er een halve boom meegesleurd te zijn. Door de storm en het onweer lag er namelijk een hoop rommel op de weg. Ian kan zich er niet al te druk om maken zo te zien.

Als we bij de entree aankomen zien we een groot huis, gebouwd in een combinatie van stenen blokken en hout. De hal is smaakvol ingericht en je ziet meteen dat er een hoop buitenlandse attributen hangen. Ze hebben de ramen open gelaten dus de stormwind eerder deze avond heeft verschillende dingen door het huis geblazen. Opruimen komt later wel, zegt Ian. "Time for a drink! Beer?"
Nou, lekker...

We krijgen een rondleiding door het huis. Foto's van het parachutespringen, medailles daarvan, buitenlandse kunststukken, een immens groot balkon en een jacuzzi met uitzicht op zee... enthousiast laat Ian alles zien. Terecht dat dit hun droomhuis was. Was?? Tsja, dit is hun tweede huis. Tweede huis? Ja, nadat Ian in 2004 zijn bedrijf verkocht had wilden zij hier gaan genieten van hun 'oude dag'. Maar Annie is er achter gekomen dat ze toch liever op het vasteland woont. Straddie is maar klein, de voorzieningen vrij beperkt voor bewoners en alles is vrij duur omdat alles met de ferry naar het eiland gebracht moet worden. Tsja, maar als dít al je tweede huis is.... dan is die 50 cent meer voor een brood toch niet zo erg? Toch is het voldoende om het huis te gaan verkopen binnenkort en terug te keren naar hun huis bij Brisbane. Voor een schamele 2.4 miljoen Australische dollars (1.8 miljoen euro) mag het huis weg. Niet gek aangezien de bouw 'slechts' 8 ton gekost heeft. Na onze biertjes brengen Ian en Annie ons terug naar de camping. Morgen vertrekken we om 11.00uur met de ferry vanuit het eiland terug naar Cleveland, een wijk van Brisbane.

Op de ferry is het winderig maar lekker. In 40 minuutjes staan we weer op het vasteland. Vanuit de haven rijden we naar Gold Coast, Surfers Paradise (SP). Je merkt dat je weer meer in de bewoonde wereld terecht komt.
Meer normale auto's in plaats van jeeps met een laadbak, en zelfs weer hoogbouw. De appartementen met zeezicht zijn hier ook een stuk duurder. De mensen die hier wonen neigen meer naar Barbie en Michaeltje dan naar Steve Irwin dus genoeg fietspompen voor de mannen en siliconenkit voor de vrouwen te vinden hier. SP is dé stad om te feesten.
We staan voor een nacht op een stadscamping. Eén minuut van het brede strand, tussen de hoge woontorens. Een prima en nette camping voor een nachtje maar we zijn het er wel over eens dat een kleine camping aan het strand beter bij ons past. We laten het stappen met 'Schoolies' voor wat het is die avond. Morgen rijden we een stukje verder.

De volgende ochtend gaan Marlie en ik in het centrum even naar Starbucks. Op internet zie ik dat er voor het concert van Coldplay in Brisbane op 6 december (1 dag vóórdat we daar aankomen) nog kaartjes te koop zijn. Het zijn wel 'slecht zicht kaarten' maar de prijs is ook prima: 76 Aus.dollar. Zullen we? Marlie is al wel in Amsterdam geweest én we mogen niet in onze camper slapen op de parkeerplaats bij het concert (waar ook geen wc is) én dan moeten we op 6 december al vertrekken terwijl onze campingplaats al betaald is tot en met 7 december. De twijfel is groot maar toch besluiten we om niet achter tickets aan te gaan.

Na Starbucks shoppen we nog wat om vervolgens terug te gaan naar de camping en de weg op te gaan. Dertig minuten later zijn we er al: Gold Coast, Burleigh Heads net iets verder dan Gold Coast, Miami. Hier heeft Frans een familiecamping gevonden, grenzend aan het strand. Het ziet er allemaal netjes uit en hier zullen we onze laatste twee dagen aan zee spenderen.

In de middag gaan de dames naar het strand en lopen Frans, Rens en ik langs de zee naar het centrum. Een wandeling van zo'n 40 minuten in de warmte. Maar eigenlijk begin ik er wel aan te wennen inmiddels. In James Street gaan Rens en ik naar de kapper terwijl Frans ergens een bakkie doet. Daarna gaan we een biertje met hamburgers doen in een sportbar. Rens heeft dar afgesproken met Jake, een oud collega van The Spirit Of Freedom (SOF). Jake wordt gebeld wanneer hij zijn eerste happen neemt en niet na het eten meteen weer weg. Hij was vergeten dat hij een wijncursus had vandaag. Wij besluiten na een paar biertjes ook naar huis te gaan.
'S avonds komt er macaroni op tafel die we nog net op kunnen eten voordat het onweer losbarst.

Met flinke flitsen en een onheilspellend verlichte lucht gaan we in onze bus liggen. Gelukkig regent het nog niet zodat de ramen lekker open kunnen blijven... althans... toch zeker een uur. Dan begint het ook te regen en moet alles dicht. Dat worden nog een paar warme uurtjes tot de morgenzon er weer staat.

'S ochtends rond 7.00 uur zijn de ramen aangeslagen maar schijnt de zon al weer aan een blauwe lucht. Ramen open, omdraaien en nog een uurtje slapen. Dat worden twee uurtjes dus pas rond 9.00uur gaat er een slok koffie in. Rens werkt vandaag zijn foto's bij en we gaan met vieren naar een winkelcentrum in de buurt. Na wat inkopen gedaan te hebben lopen we tegen een Ticketek verkooppunt aan. Zij verkopen de officiële kaarten voor Coldplay. Ik vraag voor de zekerheid nogmaals of er nog kaarten te koop zijn. De dame geeft net als de website aan dat er alleen nog slecht zicht kaarten te koop zijn. Haar dochter gaat ook vanavond. Even kijken Marlie en ik elkaar wederom schaapachtig aan om vervolgens toch te besluiten het niet te doen. Hahaha...

De rest van de dag verloopt in chillmodus. Na het winkelen wat eten, teruglopen via het strand en dan met een ijskoud biertje nog even aan het strand zitten.
Ook deze avond onweert het weer. De regen blijft lang uit maar valt uiteindelijk in een bescheiden bui naar beneden. Morgen gaan we naar Brisbane. Eerst even langs een appartement waar Rens na de vakantie zal gaan verblijven. Hij gaat in Brisbane werk zoeken en kan tot eind december bij een kennis in huis slapen. Daarna zullen we naar de appartementen rijden waar met z'n allen verblijven tot we terugvliegen. Even de tassen, koffers en restanten van de boodschappen daar afgeven. Vervolgens zullen we de campers in gaan leveren bij Apollo. Vanuit Brisbane volgt waarschijnlijk ons laatste bericht. Tot dan!

Geschreven door Paulonthisglobe