Guapos y guapas,

Zo, daar zijn we weer...alles weer overleefd! Zowel het duiken als de trek naar de Ciudad Perdida.

Natuurlijk verklaren een hoop mensen me voor gek als ik vertel hoe die dagen waren. Maar ondanks de inspanningen was het meer dan de moeite waard!

Vrijdag:
'S ochtends om 8 uur stonden we bij Reto Müller, de Zwitserse duikinstructeur en vriend van Victor, op de stoep. Spullen passen en vervolgens kregen we Janina als instructeur toegewezen aangezien hij een Open Water cursus gaf. Janina heeft haar eigen duikschool in Portugal waar ze een half jaar per jaar werkt. De andere helft van het jaar werkt ze in Colombia, waar ze haar vriend ook heeft leren kennen.

De eerste duik was aardig maar niet heel spectaculair. Prima om mee te beginnen. De tweede duik was een stukje ruiger. Een flinke stroming zorgde ervoor dat we elkaar vast moesten houden en zo dicht mogelijk bij de koraalwand moesten blijven om niet af te drijven. Zit je eenmaal in dr juiste stroom, snij je vanzelf als een vis door het water.

De laatste 10 minuten moest ik mijn Braziliaanse buddy nog even helpen, omdat ze telkens omhoog schoot. Goed vasthouden en netjes de safetystop afmaken, dan komt het goed.

'S avonds zijn we met Reto en wat andere mensen bij Bonzai gaan eten. Ook dat restaurant is van een Zweedse vriend van Victor en Reto, genaamd Johaan. Ze zijn gespecialiseerd in BBQgerechten, dus heerlijk gegeten maar op tijd naar de hangmat gegaan, omdat we de volgende dag aan de trek zouden beginnen.

Zaterdag:
Rond 9.30u. werden we opgehaald met een ruige Toyota Landcruiser. Wel nodig ook bleek, want de onverharde weg naar het beginpunt van de trek, gaat door de rivier en stoffige hellingen. In het dorpje aangekomen, kregen we een goede lunch. Onze hikegroep bestond uit 3 Australiërs (Jona, Al en...(?), alle 3 regelrecht uit de sportschool weggelopen. Een van hen had dikke koorts en kotse al voordat we ook maar 1meter gelopen hadden. Verder zat er een Duits stel (Eva en Sebastian) bij en 5 Russen uit Moskou, waaronder Alex(ander), Olga en.... Geen idee meer. Mooie zooitje bij elkaar hoor. Ze hadden al redelijk wat gereisd en m.n. Alex zat vol met grote verhalen over 'dangerous places'. In Moskou word je in elkaar geslagen om niks, in Mozambique slachten ze je af, in Rio word je beroofd. En Manuel en ik maar lachen om zijn sterke verhalen die overal bovenuit kwamen.

Na de lunch werden de daypacks aangedaan en konden we vertrekken. We waren blijkbaar wat aan de late kant dus moesten er wat tempo op zetten. Miguel, onze gids, sprak gelukkig Engels dus de bedoeling was duidelijk: hop hop, gas erop. Miguel is een relaxte vent van 26 jaar, die al 8 jaar als gids voor Expotur werkte. In 2013 deed hij deze trek circa 73 keer. Pfff.... Ervaring genoeg dus.

Na een korte uitleg over de route, de eerste muggenbeten en druppels door de luchtvochtigheid was het zo ver. De eerste 10 minuten waren goed te doen ;). Vrij snel begon de route bergopwaarts te gaan. Ik weet dat ik geen superconditie heb maar zo snel als ik de eerste dag buiten adem was, is niet normaal. Natuurlijk hadden we de dag ervoor gedoken, en werkte de uitzichtloze kronkelwegen met een helling van zo'n 40% er ook niet aan mee maar toch.

Diego, de oudere broer van Miguel en tevens de chef de cuisine, liep als laatste om de groep compleet te houden. Hij bood aan on mijn day pack over te nemen. Alex, de Rus, had zijn rugzak ook al aan hem gegeven dus ik wees zijn aanbod af. 'Tis sund vur ut menneke' dacht ik nog. Maar na 2 rustmoment binnen 10 minuten leek het hem toch beter als hij mijn tas er ook nog bij zou pakken. En inderdaad.... Hij liep met 2 rugtassen en het laatste stuk zelfs met nog een extra zak rijst op zijn nek, de berg op. Al lopend, even een peukie roken... diep respect voor die mannen hoor. De uitzichten waren schitterend maar met deze ervaring zag ik eerlijk gezegd toch wel op tegen de tweede dag.

Bij het eerste kamp aangekomen, doken de gidsen meteen de keuken in. Zoals iedereen van tevoren al had gezegd: lekker eten en meer dan voldoende. Verwonderlijk wat ze in de bergen op een zelfgemaakt fornuis klaar kunnen maken. De zon verdween binnen 45 minuten en Miguel vertelde na het eten de historie van zijn familie.

Zijn ouders hadden een boerderij. De boeren werden im die tijd benaderd door de guerilla's. Eerst komen ze langs om 'te praten'. Daarna komen ze terug en willen ze dat de boeren hun groente, fruit, vee en contant geld afgeven. De boeren hebben namelijk geen bankrekening en zijn vaak self supporting qua voedsel. Op die manier financieren ze de strijd tegen de Colombiaanse overheid in de hoop een communistisch stelsel te kunnen creëren in Colombia. Rusland, Cuba en Venezuela schijnen de guerilla's zelfs geld gegeven te hebben voor deze strijd. Er zijn 5 guerillagroepen, waaronder de FARC. Als kind werd Miguel op school door de guerilla's benaderd om voor hun te komen 'vechten'. Het ronselen van kinderen is iets wat veel voorkwam. Miguel kon hieraan ontkomen doordat zijn vader afstand deed van de boerderij. Ze verhuisden daarna zowat elk jaar om vervolgens Coca planten te gaan verbouwen. De drugskartels hielpen de paramilitairen op te richten om de cokehandel te beschermen. De paramilitairen probeerden daarom op hun beurt de guerilla's weer te bestrijden zodat de boeren onder hun bescherming cocaplanten konden verbouwen voor de kartels. Zo ook de vader van Miguel. Miguel werkte daarom een jaar lang met zijn vader op de plantages. 0.70 US dollar verdiende hij per dag met het verzamelen van coca blaadjes. 1 kilo is genoeg voor 1 gram. Dus kun je nagaan hoeveel er geplukt moet worden. Daarna leerde Miguel op zijn 15e hoe hij cocaïne moest maken. Aceton, benzine en andere chemische middelen mengen was een jaar lang zijn dagelijkse bezigheid. Zijn vader moest wel, want er moest brood op de plank komen thuis nu hij zijn gewone boerderij niet neer had. Na een jaar kon Miguel gaan studeren. Hij volgde een opleiding als timmerman en daarna in het toerisme. De tijden werden beter hier in Colombia. Zo rolde zo in het vak als gids. Voor hem een goede bron van inkomsten, waar hij in aanraking komt met Engels sprekende toeristen waardoor hij Engels kon leren spreken. Engels lezen en schrijven is de volgende stap voor hem. Indrukwekkend om zo'n verhaal te horen en te zien hoe sommige mensen geen keuze hebben wanneer hun families bedreigd worden door de guerilla's, de paramilitairen en de kartels. Niet iedereen heeft het zo goed als wij. En zeker te weten dat er straks in Nederland weer een zuchtende, steunende drol zich druk loopt te maken over de wachtrij bij de kassa in de Appie...

De eerste nacht in de hangmat was prima. Terwijl de natuur zijn gang gaat en je omringd wordt door jungle geluiden, ging onze wekker om 4uur.

Zondag:
We moesten om 5 uur gaan lopen, dus de zaklamp erbij en stappen maar. Deze dag zou zwaar worden doordat kamp 2 vol zat en we dus op 1 dag door moesten lopen tot kamp 3. Dat betekent zo'n 9 uur lopen in zo'n 35graden en een luchtvochtigheid van zo'n 90%. Zeiknat dus na 10 minuten! Op zich niet erg, maar drogen doen je kleren niet, dus de volgende dag gaan ze weer nat de tas in. Bevorderlijk voor de geur om je heen :).

Opnieuw waren het ontbijt en de lunch prima verzorgd. Na de lunch konden we even in de rivier zwemmen. Lekker! Maar dan moet je dus niet met je bergschoenen van een steen afglijden om vervolgens op je rug op diezelfde steen te vallen. Ach, niks gebroken dus ik kon weer door. De rugzak wordt op zo'n dag alleen maar zwaarder en zwaarder. Je benen worden zwaarder en zelfs je mindset krijgt het zwaarder. Gevolg is dat je minder geconcentreerd over de smalle paden loopt. Op een smal stuk naast de afgrond richting de rivier (die we al de nodige keren over hadden moeten steken) kwam een groep tegemoet. Klein stapje naar recht en ja hoor... zand schuift weg, en Pablo dus ook. Knie tegen een rotspunt aan en bloeden. Woppa... Nou is die wond niet het ergste maar een serieuze kneuzing of zwelling betekent: terug op de rug van een ezel. Zo brak 2 weken terug een vrouw beide armen en moest 1, 5 dag terugrijden op de rug van de ezel met 2 gebroken armen. Gelukkig viel de zwelling mee. Miguel had zijn EHBO spullen op orde en desinfecteerde het. Verderop in de rivier gekoeld tegen de zwelling en in het kamp de wond verzorgd. Leek allemaal wel mee te vallen.

In het kamp haakte er ineens een Nederlander bij onze groep aan. Een beetje een rare. Ik had hem al 3 keer gezegd dat ie moest gaan douchen omdat hij zo stonk (overigens prima douches voor de jungle) maar zijn reactie was: "Ohw, sorry...dan zal ik zo een ander shirt aantrekken". Hmmmm... 'Ga gewoon douchen, stinkerd' dacht ik. Maar goed...Doordat ik tijdens het letterlijke indianenverhaal van Miguel naast hem zat, kwamen de muggen die op zijn zweetlijf uit waren ook naar mij. Tijd om te verkassen dus.

Na het eten vond ik het welletjes voor vandaag. Bekaf, steenkapot, doodop...meer kan ik er niet over zeggen. Wadend tussen de klamme zweetkleren vond ik met m'n zaklamp mijn hangmat. Op het moment dat ik de klamboe omhoog hield om er in te klimmen met m'n stramme knie en mezelf daarna in m'n lakenzak te wurmen, bleek de hangmat niet voldoende opengespreid te zijn waardoor ik met een achterwaartse duikeling op m'n hoofd en rug terecht kwam. Gelukkig lag er keiharde, vochtige grond onder de hangmat, dus geen centje pijn.... maar drie keer vallen op een dag doet je geen goed. Toen ik zo'n twee uur geslapen had, moest ik eruit om te plassen. Een van de Russische dames lag zo dicht naast me te schommelen in haat hangmat, dat ik haar een extra zet moest geven om tussen haar schommels door met een zaklamp m'n slippers te zoeken. Een hele operatie dus.

Maandag:
Gelukkig konden we lekker uitslapen tot 5uur. Na het ontbijt zouden we de laatste trek naar Ciudad Perdida maken. Sommige stukken leken wel op rotsklimmen. Alex, de Russische babbelaar, had al besloten dat hij vanwege pijn in zijn knie niet naar boven zou gaan.

Bij de voet van de het echte laatste stuk naar de stad, moet je namelijk nog even 1.200 treden op om uiteindelijk bij de Ciudad uit te komen. Gelukkig was m'n knie niet opgezwollen en viel de pijn mee. Met goede moed en wat mentale hulp van Eva lukte het vrij aardig. Bij iedere 100 treden kreeg ik een break van 10seconde van deze Duitse Oberstormbahnführer, die zelf ook moest lachen om haar Duits/Engelse manier van tellen).

Boven aangekomen zie je de oude stad waar de Indianen geleefd hebben en nu nog steeds rondlopen. Ze hebben er soms ceremonies en trekken als nomaden door o.a. de Ciudad Perdida. Hutjes waar ze dan tijdelijk verblijven, staan op de route. De Shaman had vroeger de hoofdwoning. Dit is de plek waar de organisaties mee adverteren in hun folders. Een mooie plek met uitgestrekt zicht over de Sierra Nevada de Santa Maria. De zon schijnt precies op dit terras en overal waar je kijkt, zie je groen. Schitterend!

Op de route kom je volbepakte Colombiaanse militairen tegen die in het gebied patrouilleren. In 2003 zijn hier mensen ontvoerd door de FARC. Sinds 2008 is het leger permanent aanwezig en is het veilig. Voor de militairen is het een soort vakantie. Het alternatief, de jungle in richting Venezuela, is veel gevaarlijker aangezien daar nog steeds guerilla's zitten. Ze lachen de toeristen vrolijk toe en sommige maken zelfs een praatje in hun beste Engels. Aangezien hier nog een soort van dienstplicht geldt, zijn de meeste militairen hier nog jong.

Na de wandeling door de 'stad' moesten we terug naar kamp 3 om daar te lunchen om vervolgens in zo'n 3uur veelal bergafwaarts naar kamp 2 te gaan. De komende nacht zouden we daar overnachten om vervolgens vanuit kamp 2 naar kamp 1 te lopen en de laatste dag vanuit kamp 1 naar huis te gaan. Echter bleek dag 5 maar 2uur lopen te zijn. En dan nog met name bergaf. Alex had inmiddels een ezel geregeld met zijn zwarte roebels, om met zijn dynamische lijf af te dalen. Hij was nog langzamer dan de groep, en ik kon het natuurlijk niet nalaten om hem daarmee te zieken. Onze groep bleek meer getalenteerd te zijn in afdalen, dus het tempo zat er lekker in. Tijdens het avondeten besloten we dan ook om van de 5 daagse tocht, een 4 daagse tocht te maken.

Iedereen uit verschillende groepen had
weer energie en bleef wat langer hangen na het eten. Eindelijk kon ik ook weer wat Nederlands spreken met een stel uit Den Haag die ook al snel doorhadden dat die ene Nederlander maar een rare was. Hij was begonnen in een Spaanstalige groep, vervolgens naar onze groep geswitched om vervolgens 's avonds weer bij hun groep aan te sluiten voor het eten. En wat denk je? Weer geen douche genomen...

Dinsdag:
Ook vandaag was het weer uitslapen tot 5 uur. Natte schoenen aan, smerige broek van de draad, ontbijt er in en hoppa: Downhill! Iedereen had er een lekker tempo in en verbaasde zich over het hoogteverschil dat we op dag 2 hadden moeten overbruggen.

De Austalische sportboys hadden een strakke planning. Ze moesten om 17uur op het vliegveld van Santa Marta zijn, want hun vlucht naar Bogotá zou om 18uur vertrekken. Daarna hadden ze een uur om hun vlucht naar Rio de Janeiro te pakken. Ook een uitdaging dus. Ze zouden wel een douche op het vliegveld nemen... Uhhh.. met een stiller van een uur? Hahahaha... Expotur zou hun backpacks meenemen naar het startpunt en dan zouden ze daar afgezet worden. Ze waren wat huiverig voor het feit dat wij, door onze keuze om het in 4 dagen te doen, hun tempo af zouden remmen. Maar zoals gezegd had iedereen er een goed tempo in zitten.

Aangekomen bij het startpunt zat iedereen al gauw net een tevreden gevoel aan een koud biertje. De sportboys keken vol verwachting naar de bepakte jeeps, omdat hun backpacks daar op zouden moeten zitten. Maar op de daken lagen koffers, jerrycans en andere spullen maar geen backpacks. Met nog 3.5uur op de teller, een lunch die ze kregen en vervoer naar het vliegveld, zou het krap aan worden. Wij hadden tijd genoeg dus namen een aantal biertjes. De jeep van de sportboys was er inmiddels en tot overmaat van hun ramp, zat de rare Nederlander daar ook weer in.

Ondertussen kwamen de frisse nieuwe groepen aan en wat bleek: kom ik ineens een oud collegaatje van de Albert Heijn in Bavel tegen! Dat is nu al de derde keer tijdens een reis dat ik een bekende tegenkom.

Aangezien er in de jeep geen plaats meer was, ging Miguel tussen de tassen op het dak zitten. De hobbels in zandweg, de passages door de rivier, het maakt hem niks uit. Lachend op het dak duwde hij takken naar binnen bij ons terwijl binnen een DVD speler uit het dak kwam met Colombiaanse salsarap. Iedereen had een Smile op z'n gezicht die bog groter werd toen we de jeep van de sportboys langs de kant van de weg zagen staan: Lekke band! Ohw mijn God! Alle tassen waren er al af en alleen de bestuurder stond ernaast. De Aussi's moesten dus wel naar beneden gelopen zijn met hun backpacks en daypacks.
Onze jeep moest de lekke band mee naar beneden nemen, dus Miguel klom van het dak en hing achteraan de jeep, terwijl hij de lekke band met zij knieën tegen de Jeep aan duwde. Alsof hij nog niks gedaan had de afgelopen dagen.
Beneden aangekomen wist de rare Nederlander te vertellen dat de sportboys naar beneden gelopen waren en daar een bus of taxi naar het vliegveld geregeld hadden... We zullen nooit weten of ze het gered hebben ;).

Conclusie: De trek is een uitdaging! 2 zware dagen en 2 prima dagen. Je hoeft geen superconditie te hebben, want kapot ga je toch wel. Maar is het de moeite waard? Zeer zeker! Als je van een uitdaging houdt :).

Woensdag:
Gisteren is Manea, een meisje uit Nieuw Zeeland dat we tijdens de tocht hebben leren kennen, mee naar ons hostel in Taganga gegaan. Er was sowieso geen plaats dus we moesten allemaal in een hangmat. Geen probleem, want ik heb inmiddels een eigen hangmat net als Manuel en Cristina. Zij is vandaag weer doorgereisd naar Cartagena om vanuit daar naar Quito te vliegen. Dus hebben we gisteren met Victor (de eigenaar van het hostel) maar een fles rum en de nodige biertjes pastoor gemaakt.

Vandaag hebben we relaxdag. Verslagje schrijven, stinkwasje doen, biertje drinken, muziekje draaien. Morgen maar eens verder op route naar Palomino of Tayrona National Park.
Dat zal bog een beetje beachen worden en dan is het de 14e weer tijd om vanuit Santa Marta naar Bogotá te vliegen.

I'll keep you posted!

Adios,

Pablo

P.S.: De foto's zijn weer van internet.

Geschreven door Paulonthisglobe