22-11
De rit van 8 uurtjes vanuit Jaisalmer naar Pushkar schoot lekker op. Twee korte pitstops en gaaaaan. Bij de eerste pitstop was er een mogelijkheid om te plassen. Het bleek een soort pension voor Indiërs te zijn. Geen publieke wc's dus maar de man bij de winkel van het pension zei: "Just walk in a bedroom". De bedden waren beslapen en drogende boxershorts hingen aan de haakjes. Ok... dat zal zo wel horen dan. Toen ik de deur van een badkamer in één van de slaapkamers open duwde werd deze vanaf de andere kant weer terug geduwd. Ik dacht dat er een deurdranger op de deur zat, maar wat bleek? Een kleine Indiër met een schmutzig doekje om zijn onderlijf gewikkeld was blijkbaar net klaar met douchen dus de 'openbare' wc in die badkamer was even bezet. Volgende kamer dan maar... ook daar lagen de kleren verspreid over de kamer maar de badkamer was gelukkig vrij. Alleen was er nergens licht te bekennen. Dan maar met de deur open... een Indiër kwam even de kamer binnen en hoorde mijn waterval, waarna hij zonder iets te zeggen weer weg ging. Tsja...privacy is hier, zoals we al wel vaker gemerkt hebben, geen heel belangrijk issue ;).

In de buurt van Pushkar zag je steeds meer kamelen langs de weg. Met karren, zonder karren, met 4 mensen op 1 kameel of gewoon loslopend zonder eigenaar/herder. Tijdens de Camel Fair zijn de kamelen gewoon een onderdeel van de bevolking. Veel kamelen worden netjes geschoren en daarmee voorzien van tekeningen in hun vacht. Korte haren van de kameel zijn namelijk vaak een stuk donkerder dan de vacht die we kennen, waardoor het lijkt alsof er een tekening op de vacht geschilderd is.

Het Atithi Tent Camp waar we verblijven wordt enkel voor de Camel Fair opgebouwd. De fair duurt van 11 t/m 25 november (volle maan aangezien ze hier de lunar calender gebruiken) waarna dit tentenkamp afgebroken wordt. Ondanks dat is ook hier weer een warme douche en wc in de aanbouw van de tent aanwezig!

Rond 15.00uur liepen we naar de Fairground. "Sir, you want nice camelride? You want nice camelcar? You want nice horseride?". Nee dankjewel, we lopen wel een stukje. Aangekomen bij de tent met paarden van Anirudh, onze host tijdens ons verblijf in Pushkar, en zijn broer Ungar, krijgen we een bakkie Chai Massala aangeboden en wat uitleg over de Fair. Buiten de handel in kamelen en paarden, zijn er tal van andere activiteiten in deze periode. Verschillende competities, zoals: Wie heeft de langste snor? Wie kan het snelste een tulband knopen? Of workshops zoals: Mediteren voor dummies, mediteren voor gevorderden, mediteren voor ouwe knarren en groepsgebeden. Natuurlijk mag een kamelenrace en paardenwedstrijd niet ontbreken, maar helaas kunnen we die niet meemaken tijdens ons verblijf van 2 dagen. Tijd om maar eens over de Mela Ground (Fairground) te gaan lopen dan. Er heerst een uitgelaten sfeer. Door het terrein en de stad is een braderie opgebouwd met allerlei spullen. Vergeet niet de touwen, belletjes, oogkleppen en andere rommel om je kameel te pimpen!!

De fairground gaat over in de stad. Ook in de straatjes zijn aan beide kanten winkeltjes en stalletjes met allerlei rommel. Van zwaarden, boksbeugels en kamelenschoenen tot lekkere lassi's (nee, geen honden maar Indiaase yoghurtdrankjes). De stad ligt om het heilige meer waar pelgrims uit heel India naartoe komen om te baden. Een deel van de as van Mahadma Ghandi is na zijn crematie ook uitgestrooid in dit meer. Daarna werd deze Ghat (trap) omgedoopt tot "Ghandi Ghat". Elke Hindoe (niet- Hindoes mogen de ghat niet afdalen) moet zijn schoenen of slippers uittrekken om vervolgens over de smerige trap naar het meer af te dalen. Vanaf boven, (met onze schoenen aan ;)) hebben we opnieuw met verbazing staan kijken naar alle Indiërs die zich onderdopen in het heilige, maar daarom niet minder vieze, water. Het blijft apart om dit ritueel te aanschouwen en deed ons weer denken aan Varanasi.

We kwamen ook langs de Brahmatempel. De vierhoofdige god Brahma is de schepper van het universum geweest volgens de Hindoes. Na de schepping is hij constant in meditatie gebleven. Zijn metgezel is Saraswati, de godin van het leerproces. Zijn 'voertuig' is de zwaan. Soms wordt hij zittend afgebeeld op een lotusbloem, welke uit Vishnu's navel zou zijn ontsproten. Zijn vier hoofden wijzen naar de vier kompaspunten: Noord, Oost, Zuid, West. Mooi verhaal natuurlijk maar wat deze tempel voor Hindoes zo bijzonder maakt is dat er maar enkele, of misschien zelfs maar 1 in de wereld is. En die staat dus hier in Pushkar. Gezien de grote drukte en de invallende avond zijn we niet naar binnen gegaan. Rond 18uur werd het dan ook tijd om wat te gaan eten dus zijn we teruggegaan naar het tentenkamp.

Na het eten was er een kampvuur met rode wijn en bier. Opvallend in deze heilige en daarom alcoholvrije stad! We hebben gezellig met twee moderne Indiaase gezinnen uit Jaipur zitten praten die ons uitnodigde om de volgende dag met hen naar de fair te gaan. Ungar, de broer van onze host, was peetoom van een van de kinderen en voor hen was dit een korte vakantie vanuit Jaipur (2 uur rijden vanuit Pushkar) om haar peetoom te zien. Rond 1uur ging het vuur en ook ons licht uit.

23-11
Na het ontbijt zijn we te voet naar de fair gelopen. De twee Indiaase gezinnen zouden later komen. Zij moesten eerst de tassen inpakken, omdat ze aan het einde van de dag terug naar Jaipur zouden rijden. Ze zouden dus later met de auto naar de paardentent komen.

Iedereen was al druk bezig om zijn kamelen op te poetsen en onderweg kregen we wel 20 keer een camelcar aangeboden naar de fairground. Mooi om te zien wat er zich allemaal afspeelt. Een deel van de foto's bij het verslag zijn gemaakt van de display van de camera. Geen beste kwaliteit dus maar het geeft wel een beeld van wat we zagen. Kamelen met Bassiepruik, met onverklaarbare graancirkels op hun gezicht, vechtende kamelen en grote hopen kamelenstront.

Na een kopje chai masala in het paardenkamp wilden we gaan kijken bij de turban tying competition en de moustache competition. In de plaatselijke arena zat de tribune al aardig vol met toeschouwers toen wij gevraagd werden om mee te doen met de tulbandknoopcompetitie. Uhhh, Ok! Wat is de bedoeling? We zouden zo uitleg krijgen en ze zouden tevens eerst voordoen wat er verwacht werd van de deelnemers. Het aantal deelnemende toeristen werd steeds groter en de menigte werd door de agenten vakkundig achter gewezen. Na op 5 verschillende stoelen te hebben plaatsgenomen vanwege de 7 uiteenlopende aanwijzingen van diverse 'officials', was het tijd voor de uitleg en het voorbeeld. De bedoeling was dat de vrouw de 9 meter stof zo snel mogelijk bij haar man om zijn hoofd zou wikkelen, een rode stip op het voorhoofd zou maken en een armbandje aan zou doen. Ok, simpel zou je zeggen.... Natuurlijk werden uitgerekend wij gevraagd om voor een volle tribune met zo'n 1500 man en nog eens zo'n 500 man op het veld, het voorbeeld te geven met aanwijzingen van de presentator. Ja joh: "if problem, then still no problem yes?!". Precies zoals ze hier in India elke probleem te lijf gaan dus...

Na het voorbeeld kregen alle deelnemers een schaal met daarop de attributen. 3, 2, 1...GO! Marlie draaide als een gek die 9 meter stof rond m'n hoofd, zette een rode stip op m'n voorhoofd die je vanaf de maan nog had kunnen zien en bond het geluksbandje rond m'n arm. Daarna moest ik meteen mijn rechterhand opsteken. Direct kwam er een 'official' bij ons staan. We waren derde!!!!
Binnen mum van tijd werden de stoelen van de deelnemers aan de kant gezet en drongen de 500 toeschouwers van het veld steeds verder richting de tribunes. De deelnemers die een prijs gewonnen hadden moesten hun prijzen in ontvangst komen nemen door op een gammel tafeltje te klimmen. De politieagenten hielpen ons op de tafel zodat we het houten plaatje met goudkleurige versiersels en teksten in ontvangst k9nden nemen. Hierna begon het circus pas echt. Journalisten wilden foto's en interviews afnemen. Indiërs verdrukten elkaar om met hun telefoon foto's te maken. We werden gevraagd om aan 4 kanten tegelijk in de lenzen te kijken. Even wilde ik Brahma zijn met zijn 4 hoofden. Wel zo makkelijk voor dit soort gelegenheden....

Één journalist duwde 3 microfoons tegelijk onder onze neuzen. "I interview you, OK?". "OK", zei Marlie, waarop hij zijn kleine Sony handicam aanzette en de microfoons nog iets dichter naar ons toe duwde... Daarna was hij zo'n 10 seconde stil tot hij "Yes" zei. Het bleef weer stil... "Uhh, if you want to interview us, you have tot ask us something sir", zei Marlie met een lach. Hierdoor leek hij wakker te worden en vroeg hij ons: "Where joe from?", "What joe doe India?", "Joe laaik India?". Daarna ging zijn camera met bijbehorende microfoons al weer door naar het volgende stel, ondanks dat zij geen prijs hadden. Dat boodt Swami TV de mogelijkheid om ons opnieuw te trakteren op een diepgaand interview. In de tussentijd kon ik nog net een foto van hen maken met mijn telefoon.

Na deze gekte begon de snorrencompetitie. Mannen met snorren tot op de grond, bij sommige bestaand uit gekleurde dreadlocks, gingen trots op de stoelen zitten. Één man had zijn snor als een bril rond zijn ogen gedrapeerd. Schitterend!!

Hierna liepen we terug naar het paardenkamp van Ungar. De families uit Jaipur waren inmiddels gearriveerd en hadden hun luxe auto's tussen de Mahindra jeeps geparkeerd.

Tipty en haar man hadden beide een eigen zaak. Zij ontwerpt en produceert kleding en hij heeft een bedrijf dat technische onderdelen maakt.

Nikhil is grafisch vormgever en heeft de kunstwerken in de vorm van Hindoeïstische handen ontworpen die je in de aankomsthal op Delhi airport ziet. Zijn vrouw was een interieurontwerpster. Goede banen dus en dat merkte je ook aan hun westerse manier van doen. De dochters van beide stellen werden tweetalig opgevoed (Engels en Hindi) en ook zij zijn 'vies' van sommige Indiaase gebruiken, zoals overal op straat tuffen. Van de vervuiling in India en de problemen rondom IS tot de studie voor kinderen, zij benaderen het met een westerse bril op. Grappig ook als je hen tegen andere Indiërs hoorde praten. Meerdere keren leverde dit vreemde blikken bij de 'echte' Indiërs op. Telkens waren ze zo netjes om ons in het Engels uit te leggen waar ze iemand op aangesproken hadden. Aan het einde van de dag wisselden we nummers uit, want ook wij zouden de dag erna naar hun thuisstad, Jaipur, terugrijden om vanuit daar de dag dáarna naar Goa te vliegen. Terug bij het kamp konden we weer gaan genieten van het Indiaase eten en vergezelde Govind, de goedlachse ober van het kamp, ons met leuke verhalen. Natuurlijk wilde ook hij Facebook mattie worden dus met zijn megasnelle 2G verbinding nodigde hij me uit. Helaas (nou ja, helaas....het is wel lekker rustig zonder...) had ik geen wifi in het tentenkamp dus hij zou even moeten wachten op zijn nieuwe vriend.

24-11
De volgende ochtend stond Govind al weer breedlachs te ginnegappen bij het ontbijt, met de vraag of ik 'm al geaccepteerd had. Wij waren volgens hem nu immers beroemdheden hier in Pushkar door de tulbandcompetitie. Een leuke fooi nam hij voor nu ook voor lief maar in dat Facebookcontact leek hij toch neer geïnteresseerd want zo gauw ik wifi had moest ik 'm toch echt accepteren, hahaha.

Hoewel we beide de kranten of het nieuws niet echt missen, moesten we onderweg toch even een Indiaase krant halen. Waarom? Volgens het personeel van het Athiti Camp zouden we zelf wel eens in de krant kunnen staan. Lalsingh, onze chauffeur, reed dan ook speciaal voor ons langs een kiosk om de kranten te bekijken. En ja hoor... in twee kranten stonden foto's van de wedstrijd waaronder een foto van ons tweeën. Voor 5 roepie per stuk (7 eurocent) kochten we twee dinsdagedities. De mannen die rondom de kiosk hun chai stonden te drinken feliciteerden ons met het behaalde resultaat waarna we op weg konden naar Jaipur.

In Jaipur hadden we, na afscheid genomen te hebben van onze chauffeur Lalsingh, nog een middag en avond om ons te vermaken. Een kort bezoek aan de oude stad - waar we eerder de Indiaase winkeleigenaar met zijn brief voor zijn Nederlandse vriendin geholpen hadden - deed ons al gauw beseffen dat we wel klaar waren met de steden. Luid getoeter, drukte op straat en duizenden tuk tuks... het kon ons gestolen worden. Gelukkig overnachtten we in één van de oudste paleizen van de stad met schitterende tuinen en omgeving, ver van alle drukte. Tijd om gauw weg te wezen uit de oude stad dus. Na een lekkere douche konden we aan een borrel beginnen in de bar/het restaurant bij ons hotel, Palladio. Deze bar is ontworpen en ingericht door Marie-Anne Oudejans, een Nederlandse vriendin van Jacqueline. Zowel de bar/het restaurant zijn voorzien van een mooie blauwtint en het personeel loopt in gelijkkleurige kleding.
Moderne Indiërs uit Jaipur komen hier blijkbaar een hapje en een drankje doen. Meerdere Duitse luxe auto's op de parking zijn daar het bewijs van. Siddarth, de zakenpartner van Jacqueline en tevens woonachtig in Jaipur, wilde ons nog even vergezellen om de reis te bespreken maar kon het helaas niet halen. Hij wachtte op het treinstation op zijn moeder die vanuit Delhi moest komen maar de trein had, hoe kan het ook anders, vertraging. Om een uur of 21.00 vonden we het tijd voor een douche en wat nachtrust. De dag erna zouden we om 7.00uur opgehaald worden om, met een tussenlanding in Mumbai, naar Goa te vliegen.

25-11
Op het vliegveld van Jaipur gaat het er al net zo georganiseerd aan toe als op het treinstation. Een rij, of iets wat daar voor door moet gaan, loopt kriskras door de eerste hal. In deze hal vindt een eerste check plaats van je tas. Althans, als je in de rij gaat staan. Doe je dat niet? Dan loop je gewoon langs de beveiliging door het poortje. Niemand die je terugroept. Dat leek ons een stuk sneller en inderdaad, dat was het ook. Terwijl achter ons de Indiërs elkaar verdrongen konden wij door naar de incheckbalie.

Na het inchecken vormt zich een 2e rij voor een 'echte' controle. De literflessen water staken uit onze handbagage dus we gingen er van uit dat we die in moesten leveren. Maar gezien de lengte van de rij was het wat voorbarig om de flessen nu al weg te gooien. Een Indiër in kostuum vroeg ons of hij ons mocht passeren omdat zijn vlucht over 15 minuten zou vertrekken. Zijn boardingpas liet hij als bewijs zien. Prima joh....Na ons kwam hij alsnog in een rij te staan. Denk je dat hij zich druk maakte of liep te zweten? Nee joh. Bij de controle waren de flessen water nog driekwart vol. Werpsterren, dolken, pistolen en kruiden mochten niet in je tas zitten volgens het waarschuwingsbord. Oja, en laptops... Die moest men uit de tas halen. Aangezien we geen laptop bij hebben, leek het er op dat we niks uit de tassen hoefden te halen. Ik kon dan ook, na wat zachte aanrakingen van de medewerker aan mijn broekspijpen, doorlopen. Mijn tablet, gsm, ipod werden blijkbaar niet als verdacht beschouwd. Daarentegen was de E-reader van Marlie wel degelijk een verdacht wapen waarmee de 3e wereldoorlog ontketend zou kunnen worden. De vraag van de medewerker of er nog meer in haar tas zat, werd door Marlie triomfantelijk en glimlachend beantwoord met: "of course there is more my bag, but I am not getting it all out if you don't mind". De Indiaase vrouwen in de 'vrouwenrij' en de medewerker moesten er smakelijk om lachen.

De vlucht verliep prima. Mede doordat de stewardessen hun uiterste beste deden om iedereen binnen een uur te voorzien van eten en drinken. Daarna liepen ze rond met een houten 'Tip Box'. Mooi toch...Zie je de KLM dames al met een houten fooiendoosje rondlopen door het vliegtuig?!

Bij de landing op Mumbai zag je naast de landingsbaan een van de vele krottenwijken. Nu ik inmiddels over de helft ben van het boek 'Shantaram', besef je in welke omstandigheden de hoofdpersoon (en dus ook de schrijver van het boek aangezien het boek op zijn leven is geïnspireerd) tijdens zijn verblijf in de slums, geleefd heeft. Golfplaten bedekken de hutjes die hutje mutje (toepasselijk eigenlijk hè) naast elkaar staan. Smalle straatjes scheiden de hutjes waar zeer waarschijnlijk de latrines langs stromen. In het boek woonden er begin jaren 80 gewoon 25.000 man in 1 zo'n slum, bestaande uit een legaal gedeelte en een illegaal gedeelte. In het legale gedeelte woonden werklui die de wolkenkrabbers ernaast aan het bouwen waren in opdracht van hun werkgever. Na een aantal jaren was de bouw klaar en verhuisden zij mee naar een slum bij het volgende project. Het illegale gedeelte ontstond doordat straatmensen handel zagen. Ook de slumbewoners hadden boodschappen nodig dus ontstonden er winkeltjes met een kleine voorraad van kruiden, thee, alcohol en tabakswaren. Een keer per maand kwam de politie met bulldozers om een illegaal gedeelte plat te gooien. Bewoners sloegen alarm en probeerden hun voorraden te redden. De dag erna waren er alweer nieuwe geïmproviseerde 'winkeltjes' gemaakt en vloeide de hande weer. Bizar....

De tweede vlucht naar Goa gaat snel. In slechts 35 minuten vlieg je van Mumbai naar Goa. De temperatuur is er een stuk hoger maar de sfeer een stuk relaxter. Logisch eigenlijk... Rondom het vliegveld is het natuurlijk druk maar zo gauw we op weg waren zag je dat de mensen zich hier meer tranquillo gedragen.

Tot 1962 hebben de Portugezen hier nog gezeten, aldus onze chauffeur. Dat is dus nog ruim na de onafhankelijkheid van het Britse rijk. De huizen hebben ook inderdaad een hele andere bouwstijl. Veranda's, dakpannen en pastelkleuren voeren de boventoon.

Aangekomen bij huize Turiya, ons verblijf voor de komende dagen, heerst er een fijne rust. Hier houden we het wel vol! Hannah, een vrouw van 59 uit Noorwegen, is hier sinds 2 weken en voor het 2e seizoen als manager aan het werk. In maart gaat ze weer terug naar Noorwegen. De eigenaar van het huis woont in Mumbai en heeft de staff overgedragen aan haar zodat zij toezicht kan houden. Op een Indiaas stel na zijn wij de enige gasten. Onder de veranda zijn zitjes gemaakt met veel kussens. In de tuin is een Spa gemaakt. We spreken af dat we de volgende dag een yogales gaan volgen (ja ja, wie had dat ooit gedacht: Paulus aan de Yoga!). In de avond komt een yogaleraar, tevens Ayurvedisch dokter, langs om kennis te maken. Zonder te vertellen wat onze lichamelijke klachten zijn, weet hij, door middel van energie(banen) die het lichaam afgeeft, de zwakke plekken te benoemen. Hoewel ik altijd een beetje sceptisch ben met zulke 'zweverige' dingen, weet hij me toch te verbazen met zijn uitleg. Morgen maar eens kijken wat Yoga inhoudt en wat ik er mee kan. Maar nu eerst tijd voor een peukie en een koud biertje!!! Daarna een heerlijk vers gevangen Kingfish op bij de strandtent Namasté.

26-11
Vandaag moesten we om 8.00uur klaar staan voor Mr. Yoga. We begonnen met verschillende ademhalingsoefeningen. Goed voor je chakra's (?!). Je lichaam heeft blijkbaar 7 chakra's, te weten: je kruin, je derde oog op het voorhoofd waar bij Indiërs de stip wordt gezet, je strottenhoofd/keel, je zonnevlecht die ergens onderaan je borstbeen zit, je navel, je sexchakra onder je navel en tot slot het heilige been oftewel het staartbeen. Al deze chakra's zijn energiepunten in je lichaam. Ok, ok, misschien bij de een wat meer dan bij de andere ;).

De Bhastika (ademhalingoefening) en Kapalbhati (lage buikspier- en ademhalingsoefening) zorgen er voor dat je die energieën op de juiste wijze gebruikt zodat je organen beter bewegen. Dat bevordert de vitaliteit van het lichaam. Het zingen van een mantra "Om Namah Shiva Ye" ziet er wat vreemd uit maar is dus ook een ademhalingsoefening. Met beide handen moeten we de oren masseren om vervolgens de vingers op de ooghoeken te plaatsen, de duimen op het klepeltje van je oor en ondertussen "Ohmmmm" uitspreken. Goed voor het slapen gaan, aldus Dr. Yoga. Na 45 minuten is de eerste les afgelopen en schrijft hij de oefeningen op.
En eerlijk is eerlijk, ik ben ontspannen! Met een stevige trek nemen we een ontbijt en gaan daarna naar Patnem Beach. Het is een heerlijk stranddagje. De temperatuur loopt lekker op en 's avonds, na het eten van een lekkere Red Snapper bij strandtent Sealand, vallen we in diepe slaap.

27-11
Ook vandaag stonden we om 8.00uur klaar voor een puf- en hijgsessie van Dr. Yoga. Hij legde ons vandaag, naast de ademhalingsoefeningen, ook lichamelijke oefeningen uit. De zonnegroet en andere elastieke bewegingen bleken voor deze Foxie Foxtrot nog niet zo makkelijk. Direct na de les, stonden de masseurs al klaar om ons in de spa te behandelen. Van een uur lang kneden en plukken aan je lijf wordt je nog eens extra ontspannen dus tegen de tijd dat ze klaar waren lag ik al weer half in coma op de behandelbank. Heerlijk! En dat voor maar 22 euro!

In de middag zijn we naar Agonda beach gegaan. Dit ligt iets verder dan Patnem Beach maar is een stuk rustiger. Bij strandtent H2O (www.h2oagonda.com ) konden we neerploffen op de ligbedden en ons laten bedienen van een lekkere gin tonic en een verse tuna sandwich.
Een strandhuisje met airco en uitzicht op zee, kost hier in het hoogseizoen 8000 roepie per nacht. Dat is circa 112 euro. Wel iets om te onthouden voor de volgende keer als we in Goa komen.

In de avond gingen we opnieuw eten bij Patnem Beach.
Maud, een Nederlandse vrouw getrouwd met een Fransman en een Duitse vader, woont zo'n 8 maanden per jaar hier en 4 maanden per jaar in de buurt van Parijs. Vandaag had ze haar nieuwe winkel geopend, La Mangrove. Op haar advies gingen we voor een goede, verse pizza naar Magic View aan het einde van Patnem Beach. Op de terugweg lag er een jongen in een tuk tuk met zijn telefoon te spelen. Toen we vroegen of hij ons terug kon brengen moest hij eerst de eigenaar van de tuk tuk uit bed bellen. Ondertussen kreeg hij van een stek vrienden nog een een verse vis uit een tasje aangeboden. Hij blij. Zo simpel kan het dus soms zijn...

28-11
Ook deze ochtend was het weer tijd voor een massage. Daarna een ontbijtje en vervolgens weer naar Agonda beach. Heerlijk.... niks moeten. Shantaram is volgens mijn tablet voor 80% gelezen dus met een beetje geluk krijg ik 'm nog uit deze reis.

'S avonds kochten we nog wat spullen bij Maud om vervolgens bij Salidas del Sol wat te eten. Gelukkig voor Marlie was er wifi bij die strandtent, want ik viel na het eten in slaap op de loungebank. De zee die kabbelt, een muziekje... Ja ja, mezelf even voorbereiden aan de
binnenkant van m'n ogen voordat we onze laatste dag in Delhi tegemoet gaan :).

Vanuit Ajay's homestay in Delhi volgt waarschijnlijk ons laatste verslag. En dan weer terug naar Nederland. Voor ons hoeft het niet zo nodig maar goed, tijd om in de regen en sneeuw weer over de volgende reis te gaan nadenken. Ook leuk... ;).

Groetjes vanuit een warm Goa!

Geschreven door Paulonthisglobe