Wij hadden op de camping een rit op een dromedaris besproken. Om vier s middags waren wij er klaar voor compleet met een Berberdoek en al.

Alleen het opstijgen en afstappen op een dromedaris is al een kunst op zich! Met twee kunstheupen kan ik mijn benen niet meer zo hoog optillen al toen ik 25 jaar was. Uiteindelijk moch ik op de knie van de gids staan en is het met vereende krachten gelukt me op de dromedaris te krijgen. Grote hilariteit al om Gerda en Jan stonden gewapend met camera enorm te lachen. Het zal ook wel een komische gezichtgeweest zijn. Maar Oma zat uiteindelijk en wij op pad.

In het begin dacht ik ga net als paardrijden mee in de cadans van het beest. Nu ik kan je vertellen dat van enige souplesse bij de dromedaris net zo min sprake was als bij mij.

Veertig minuten gingen we eerst over de vlakte en toen gingen we het losse zand van de duinen in.
Een preachtig gezicht als je over de zandduinen kijkt.
Naarmate we verder kwamen werden de duinen wat hoger en de gids zocht de route uit een beetje zigzag over het duin. Omhoog ging best goed maar zodra we weer een stukje afdaalden moest ik me heel goed aan het " stuurtje" vasthouden. Bij iedere stap leek het alsof je naar voren werd geworpen

Uiteindelijk waren bij een van de hoogste duinen en moesten we afstappen!😳
De gids vertelde dat we het duin gingen oplopen. Ik dacht nog een ogenblik die maakt een grapje maar al heel snel begreep ik dat we de rest van de tocht zelf voor dromedaris mochten spelen .

Het duin was ongeveer veertig a vijftig meter hoog. Met goede zin begonnen we. Maar na een paar stappen merkten we dat de stap die je omhoog ging weer net zo snel naar beneden ging!!. Met de blik naar beneden op het zand gingen we omhoog om de moed erin te houden zegt Piet op een gegeven ogenblik; we zijn er bijna! Kijk ik ophoog hadden we pas de helft afgelegd😤😤. Niet alleen de moed zonk in mijn bergschoenen maar ook het zand😂.
Toen we nog een kwart moesten waren mijn krachten bijna uitgeput en met de hand van de gids en het betere duwwerk op mijn achterste van Piet ben ik uiteindelijk boven gekomen. Gelukkig bracht de fles water die we hadden meegenomen en de manderijnen ons weer tot ons zelf. We zaten op een richel van een zandduin en toen gegrepen ik waarom de dromedaris niet naar boven kon die had er aan de andere kant weer afgerold. Voorzichtig bewegen om niet weer beneden te glijden aan welke kant van de duin dan ook. We hebben daar een hele poos gezeten en genoten van het uitzicht..

Doordat er af toe een windvlaag was, veranderde de duinen mede omdat de zon ging zakken.
Nadat de zon was ondergegaan hebben we ons in een hele vlotte vaart naar beneden laten glijden.

Ik had mij voorbereid op een tocht per dromedaris naar beneden! Halverwege moest ik me opeens bedenken hoe mijn orthopeed die me geopereerd heeft aan beide heupen zou reageren als hij me kon zien. Zeer waarschijnlijk voor gek en dan had hij ook nog gelijk. Van hem mocht ik na de operatie niet eens meer met mijn knieën.over elkaar zitten. Maar gelukkig de protheses zijn op hun plaats,gebleven. Misschien hebben de schietgebedjes hun werk gedaan. Want een dromedaris heeft een behoorlijke buikoperatie vang.

Het was al helemaal donker toen we bij de camping aankwamen en ik in het licht van een zaklamp keek. Gerda en Jan stonden ons op te wachten die wilde de voorstelling, in omgekeerde volgorde, eerder op de dag natuurlijk niet missen.
Het zakken van de dromedaris ging niet echt soepel, met een snelle beweging ging die op de knieën voor en maakte ik bijna een salto voorover.

Het was, een belevenis om een tocht op een dromedaris te maken maar voor mij niet voor herhaling vatbaar ondanks dat we ontzettend van de tocht en het uitzicht hebben genoten. Het was weer een avontuur.
Ook deze kan ik van mij doe lijstje schrappen.

Geschreven door Zwerven.met.de.camper