We zitten in de trein vanuit de plaats Hof en kunnen een meevaller melden, joepie. Vanmorgen besloten om naar Hof te gaan om de telefoon te laten repareren. Ik ben best handig, maar die nieuwste generatie Samsung mobieltjes zitten zo vast gelijmd. Via internet op mijn telefoon een adres gevonden. Bleek tegenover het station te zijn. Ga je naar binnen blijkt het een kantoor te zijn waar men allerlei elecronica repareert de mannen wilden wel even kijken. 2 uur later konden we terug komen en jawel Linda's telefoon was gered door de technische jongens. We hebben ze om te bedanken een ruime fooi gegeven voor een gezamelijk vrijdagmiddag biertje. Een hele opluchting.

Oja de afgelopen dagen was het heeeel veel regen. Regenjas aan en weer uit, regelmatig schuilen en steeds de spullen droog houden of weer drogen. Na het laatste verslag begon de dag droog maar werdt het al snel buiig en werden we uiteindelijk op de huid gezeten door een heel donkergrijze lucht en hebben we de tent bij een klein meertje opgezet bij het plaatsje Rieth. Gelukkig hadden we tussen de middag warm gegeten, want het stopte niet meer met regenen en een koude wind brrr. De volgende morgen regen, in de tent ontbeten en alles kletsnat ingepakt. Berg op berg af en zo nu en dan weer terug rijden omdat we verkeerd waren gereden, met onze beslagen brillen. Dan voel je je echt onhandig en oud worden.

Tussendoor gebeld met een campercamping in Bad Rodach, daar konden we gelukkig staan. We werden wel gewaarschuwd dat het een natte plek was. Uiteindelijk kwamen we hier om 17.00 uur aan in de stromende regen en wat blijkt, mooi groen, kort gras en helemaal niet zo nat. De haringen vlogen de grond in en de tent stond meteen waterpas. Rare lui die camper beheerders.
Op deze camperplek was een bordes met overkapping waar we konden koken en eten. Het regende namelijk continu. De volgende morgen was het even droog, maar na 5 km fietsen begon het weer te regenen. We kwamen weer eens op een betonplatenspoor terecht. Erger dan dat is er bijna niet. Deze platen zijn langs de grens gelegd aan de Oost-Duitse zijde en hebben brede gleuven, kennelijk om beton of gewicht te besparen. Voor de wandelaar of een auto geen probleem, maar je fietsband past er ruim in en in het ergste geval verbuig je je velg en is het einde fietsen. Dus zo zijn we heel wat kilometers naast de platen door het gras hobbelend omhoog en omlaag gereden of gegleden. De helingen zijn heel vaak zo stijl dat je geen grip meer hebt. Dat alles met elkaar zorgt er voor dat je deze platen gaat vervloeken en besluit om de route niet te volgen maar via gewone wegen van dorp naar dorp te rijden, wat regelmatig ook weer een uitdaging is door wegwerkzaamheden of dat je stukken buiten de fietskaart fietst. Afijn na vele kilometers omrijden en de weg zoeken kwamen we onder het genot van een hoosbui Ludwigstadt binnenrollen. Eerst maar warme koffie met jawel een stukje taart om vervolgens ons pensionnetje op te zoeken. Vergane glorie door een weduwe van ruim in de 70 gerund. We worden hartelijk ontvangen en zijn de enig gasten. Maar het is droog, redelijk schoon maar het ruikt er wel een beetje vettig. Wel verdorie na het douchen schijnt ineens de zon. Tent en de route boekjes mee en daar zitten we toch even lekker een uurtje onder een spoorbrug in de tuin in het zonnetje en is de tent droog. 18.00 uur eten. We mogen kiezen. Het wordt een lekker gevulde lokale soep. Daarna een braadworst met gesmolten kaas erover en currie, een bord duitse rauwkost en reibekuchen met appelmoes, kortom behoorlijk vet en weinig echte voedingsstoffen. Na het eten storten we in en slapen om 20.00 uur.
De volgende ochtend ongeveer 50 km is de bedoeling en zoveel mogelijk over gewone wegen. We beginnen meteen al met een stuk weg met 16 procent stijging en jawel als we boven zijn na 2.km begint het te regenen. We houden vol en gaan van dorp naar dorp, alleen een stukje moeten we door een bos, wat volgens het routeboekje gewoon rechtdoor fietsen is. Niet veel later een kruising en daarna nog een, wij lekker rechtdoor fietsen. Dan krijgen we het gevoel dat er iets niet goed gaat als we op een T-splitsing belanden. Je moet wat dus rechtsaf zegt ons gevoel, afijn. Google maps dan maar, we worden een niet bestaand pad ingestuurd. Dan Garmin gebruiken, stuk terug en dan rechtsaf, blijkt het een oud pad omlaag te zijn, die ik eerst maar eens lopend verken. Dan stuit ik op een klein beekje, met aan de overkant een redelijk pad. We wagen het erop fietsend, glijdend en lopend komen we beneden. Linda filmt onze expeditie en stopt haar telefoon in haar regenjas. De fiets de beek in, ik spring naar de overkant, linda wil de fiets omhoog duwen en floep mobiel ligt in het water. Snel weer opgepakt en uit de hoes gehaald. Dan als alles door de brandnetels in de regen aan de overkant op het pad staat gaan we vol goede moed verder. Over 150 meter linksaf zegt Garmin. Doen we, oeps een helling van 20 a25 procent met moddersporen. Dat wordt weer ruim 100 meter omhoog duwen. Zo heftig hebben we het nog niet meegemaakt. De voeten glissen weg en de armen verzuren zo heftig dat we in etappes omhoog gaan. Hoe triest kan het worden. We zien dan een tafel onder een afdak en besluiten een bak koffie te zetten. We lachen er maar om en weten allebei dat we door moeten pakken. Na 2 cappuccino, koekjes en brood besluiten we om verder te gaan omdat de regen een motregen wordt. De heuvels worden bergen en uiteindelijk belanden we in bad Steben, een kuuroord en voelen ons alweer zielig want de eerste 3 hotels zijn vol. Maar gelukkig de 4e neemt ons verzopen katten op en even later staan we onder een warme douche, op te warmen. Daarna slapen en om 19. 00 uur een traditionele duitse warme maaltijd en daarna weer slapen.
Wordt vervolgd, we hebben gelukkig de foto's weer nu Linda's mobiel het weer doet.
En o ja....Jochem is sinds vrijdag afgestudeerd als integraal veiligheidskundige !! Pa is best trots !!

Geschreven door Wim-en-linda-smit.op.reis