Nadat de muggen steeds meer aanvallen op ons plaatsten en de plek voor kleine tentjes wel het centrum van Amsterdam leek zo vol was het zijn we onze tent in gevlucht en hebben heerlijk geslapen. De volgende morgen zaten we om 08.30 uur op de fiets, zelfs de tent was bijna droog. Op naar Lauenburg, daar moeten we koffie met jawel heerlijke gebak gaan consumeren. In von Herzen daar moesten we naar toe volgens een lokale bewoner die gister bij een biergarten aan dezelfde tafel als ons van zijn bratworst met bratkartoffellen zat te genieten. Een mooie rit van ongeveer 30 km waarna we voor de eerste maal de Elbe overstaken in Lauenburg. 2 maal rechts de eerste koffietentjes negeren en jawel von Herzen 2 heerlijke grote stukken taart, maar wel jammer automaten koffie. De grote stukken taart waren echt heerlijk en toen deze op was verscheen er op het schoteltje een fantastische spreuk "gebak dat minder weegt als 300 gram is geen gebak maar cake".

Hiermee hebben we da Hanzenstedenroute afgesloten. We pakken hier de ijzeren gordijn route op naar het zuiden. Na een kilometer of 5 gaan we de oude oost/west grens over en zien de eerste oostduitse uitkijktoren. In Boizenburg het eerste checkpoint en de eerste verhalen over de gedode mensen die de grens probeerden over te komen door over de Elbe te zwemmen of zich dood reden tegen de versterkte slagbomen. Allemaal heel indrukwekkend en triest. We vervolgen de route over de dijk langs de Elbe en steken twee maal met een pontje de Elbe over. De oostkant is kaal en de westkant glooiend en begroeid met bossen. We overnachten in Rassau aan de oostkant op een grasveld vlak achter de dijk. Dit is een kleine natuurcamping van een stel uit Duivendrecht. Ze hebben de boerderij 18 jaar geleden gekocht en waren hier eerst alleen in de zomer. Nu wonen ze hier het hele jaar maar heeft de twijvel toegeslagen. De boerderij is nog lang niet af en niet bewoonbaar, wat niet erg vreemd is als je de grote ziet en de winters zijn wel erg stil. Ze verblijven zelf in een klein huisje op het terrein. Er komen meerdere mensen met tentjes en kleine kampeerbusjes, maar er is ruimte zat. Naast ons komt een stel met 3 kinderen onder de eikenboom staan. De oudste zal 10 jaar zijn, alles mee op de fiets. Om een uur of 8 paniek pa heeft een rups gevonden. Moeders in tranen, want wie weet is het een eikenprocessierups. Oudste kind dat onder de boom zat wordt onder de douche gezet. De camping eigenaar komt erbij en gaat voor de vorm met een trap in de boom kijken. Wij hebben onze stoeltjes wat weg gezet van de boom en genieten van de muggen en een kopje thee verder. Ten eerste zaten er geen spinsels in de boom en het seizoen is nagenoeg afgelopen. Einde van het verhaal, geen processierups, eigenaar doet aan gevoelsmanagement en wij helpen de man van het gezin om de tent te verplaatsen. Moeders hebben wij niet meer gezien. Was de " overblijfruimte ingevlucht" Ondertussen zijn wij de muggen zat en gaan slapen, het is tenslotte alweer na 21.00 en donker.

Geschreven door Wim-en-linda-smit.op.reis