Na de officiële speeltijd gisteravond van de finale tussen Italië en Engeland ben ik afgehaakt en mijn krakende bed ingeschoven. Omdraaien zorgde voor enorm veel gekraak, dus stil blijven liggen gelukkig zijn het 2 eenpersoons bedden en slaap ik uiteindelijk prima. De volgende morgen 08.00 uur heeft Gérard weer een voortreffelijke chiapata met roerei gefabriceerd. We hebben alle tijd van de wereld, omdat we maar 30 km hoeven te fietsen vandaag. We hebben met Theo nog een mooi gesprek over landbouw hoe ze het in Rwanda doen en wij in Nederland. In Rwanda hebben ze eigenlijk dezelfde problemen als bij ons, teveel mensen in een te klein land. In Rwanda mogen koeien niet meer buiten lopen omdat er geen ruimte is en de koeien schade aanbrengen aan de geteelde gewassen. Afijn we hebben het over nog veel meer gehad, maar daar zullen wij jullie niet meevermoeien. We nemen afscheid van Theo en zijn medewerkers, betalen meer dan we hoefden te betalen en steken kokkie en de knielende bloemenvrouw nog wat geld toe. We stuiteren naar de hoofdweg toe en ik fiets ook nog over 4 bruggetjes van ronde balken met gleuven er tussen. Bij de laatste blijft mijn achterwiel bijna steken in een sleuf. Linda is wijzer en stapt af bij elk bruggetje. Ja ook ik heb last van bewijsdrang. Daar gaan we weer heuvel op en af steeds tussen de 4 en 9 procent. Dan weer langs een inham van het meer en dan weer tussen de akkers door. Wij zijn er nu wel over uit dit is het land van de 100.000 kleine bergen en niet die van de 1000 heuvels. We fietsen langs grind- en zand winningplekken en ja dat gaat gewoon met een schep uit de kuil en daarna met de schep in de vrachtwagen. Beulswerk heet dat. Ondertussen rennen er regelmatig kleine kinderen met ons mee de heuvel op, op blote voeten, slippers of twee verschillende slippers of slipper en schoen en worden we steevast nageroepen met de tekst,, "give me your money", waar wij steevast op reageren met, "good morning".Waarna de jeugd meestal in verwarring achterblijft., Dan rollen we Kibuye binnen de plaats heette eerst Karongi maar na de genocide hebben vele plaatsen een nieuwe naam gekregen om het verleden te vergeten. We zijn veel te vroeg en gaan tevergeefs opzoek naar een cappuccino. Dan maar door naar ons onderkomen, we fietsen er in een keer naartoe en worden weer met bijna misplaatste nederigheid ontvangen, laten onze spullen achter om wat te gaan drinken, zodat onze kamer op orde gemaakt kan worden, in een hotel even verderop aan het water van het meer, waar we 's avonds ook kunnen eten volgens de beheerder van ons onderkomen. Afijn lang verhaal iets korter vergane glorie en veel te duur. Terug naar ons onderkomen "Spa Shallum" spullen in onze kamer, er zijn er maar twee, met uitzicht op het meer. Wat een ruimte en gave plek zeg. Normaal boeken toeristen uit andere hotels hier hun massage. Maar er zijn geen toeristen nu ( op wat fietsers na ) dus alles voor ons zelf.We maken een afspraak voor een massage morgen en gaan wederom op zoek naar een cappuccino en eten. Linda zou Linda niet zijn als ze niet in gesprek raakt met een schipper van een kleine boot die maximaal 7 toeristen meeneemt het meer op. We vragen of hij een goede plek weet om te eten. Hij fietst mee en we belanden in het centrum bij een lokaal eetgelegenheid waar je uit rechauds je bord kan vol scheppen. We nodigen de schipper uit om mee te eten. We eten het volkse nationale gerecht bestaande uit: rijst, bruinebonen, aardappels in saus, cassave, spinazie, doperwten en stukjes rundvlees in een rode saus. Prima te eten. Onder het eten en het genot van 3 flesjes drinken regelen we dat we voor 25 dollar, of 25000 RWF ( Miep 1 dollar is ongeveer 1000 RWF, alleen is betalen in RWF soms stukken goedkoper ! ) woensdag om 10 uur worden opgehaald met de boot bij onze spa en daarna de eilanden afgaan. Terwijl een boot normaal €20 euro per uur kost om te huren incl. schipper. Wij nemen nog 2 cappuccino en rekenen uiteindelijk slechts zo'n 10 euro af. Tja voor dat geld ga je echt niet koken of uit eten in een veel te duur ( en niet lekker ) restaurant. In verband met de lockdown gaan we ons avondeten zoeken en belanden in een inieminie supermarkt met bijna lege schappen. We kopen water, samosa's ( gevulde deegflapjes ) en jawel als klap op de vuurpijl een blikje bananenbier. We gaan het nogmaals proberen.
En Pieter voor jou een flesje pili pili olie !!!

Geschreven door Wim-en-linda-smit.op.reis