Fris en fruitig opgestaan en de benen weer aan het werk gezet. We fietsen door een afwisselend en een steeds meer glooiend landschap. Dan weer door bossen en dan weer langs de graan en maisvelden en door kleine dorpjes te fietsen. Als we in het oude Oost Duitsland fietsen zijn de dorpjes erg sober en aan de westkant meer winkels en sfeervolle dorpjes. We raken ons steeds meer bewust van de tragische geschiedenis van de muur en de mensen die zijn omgekomen door mijnen, automatische schietsystemen of neergeschoten door een grenswacht. In het routeboekje staan namelijk verhalen die bij een gedenkplek horen. Veel paden die we fietsen zijn oude betonplaten die speciaal zijn aangelegd voor de militairen die de grens moesten bewaken. Het nadeel is dat de platen niet precies meer aansluiten waardoor je steeds een klap door je fiets en polsen moet verwerken, dat vreet energie en de billen vinden het ook niet echt prettig. Na een aantal maal de route niet te hebben gevolgd en de speurtocht terug naar de route komen we in Helmstedt, waar Linda edn kamer met ontbijt heeft geregeld voor 60 euro. De fietsen kunnen op de binnenplaats staan en de kamer is ruim, schoon en modern. De tent en andere natte spullen worden uitgehangen in de kamer. We nemen een heerlijk warme douche en het is al snel weer 17.00 uur. Nog even de stad in ons avondeten reserveren in de ratskeller Yes gelukt. Vanavond echt duits eten. We melden ons om 19.00 uur en nemen plaats in een souterrain met pilaren en ingericht zo duits als een restaurant maar kan zijn we genieten van bratkartoffellen en een schnitzel. Linda een rood wijntje en ik een lokaal halve liter bier. De alcohol stijgt ons al snel naar het hoofd. Voldaan staan we licht wiebelig op en lopen naar ons hotel aan het centrale plein. Ondertussen genietend van het niet hoeven koken en afwassen.
De volgende ochtend worden we stijf in het lijf wakker en verlangen we weer naar onze tent in de buitenlucht, daar gaat toch echt onze voorkeur naar uit. We hebben weer ruim 70 km voor de boeg. We genieten nog van een simpel maar prima ontbijt en moeten meteen heuvel op en langs een onverhard pad. Het is zoeken naar de route, die we uiteindelijk weten te vinden. We fietsen langs Marienbor, een heel grote grensovergang waar de vrachtwagens die West Berlijn bevoorraadde werden gecontroleerd. Het is echt bizar wat dat allemaal heeft gekost. Dan komen we in Somersdorf, waar een stuk grensgebied is behouden zoals het was. Dan zie je weer echt goed wat voor ellendig ding die oost/westgrens was. Betonnen muren, ijzeren hekwerken met alarmsystemen, een controle toren, aangeharkt zand zodat men voetafdrukken kon zien, krammen van rails om auto's tegen te houden en dan nog de mijnen en geweren. Na deze indrukken genieten we van een bord goulash die in een veldkeuken wordt gemaakt. 10 km verder de volgende ellende, de overblijfselen van een bruinkoolmijn. Dat is echt een diepe wond in de aarde! We fietsen een saai stuk over oude betonplaten en kinderkopjes. We komen steeds dichter bij de Harz en de heuvels worden steeds iets hoger en stijler, auw! In het plaatsje Hornburg zetten we de tent op in een openlucht zwembad onder een boom, want het motregend. Even later is het droog en Wim neemt een duik in het 50 meter zwembad die hij helemaal voor zichzelf heeft. Daarna een hete douche en eten. Het zwembad is nu gesloten en iedereen is weg. Heel apart en rustig. Wat fluitende vogels en blaffende honden in de verte en verder niets. Het is nu een graad of 15 en het wordt donker. Een bak warme thee en slapen maar op ons prive domein !

Geschreven door Wim-en-linda-smit.op.reis