Gisteravond alle spullen klaar gezet voor een vroeg vertrek. Linda werd misselijk tijdens onze pastamaaltijd met een glas rode wijn. Doe ik een keer mijn best en had het zo romantisch kunnen zijn. Heb ik dit. Ik mijn pasta opschrokken en Linda naar bed gebracht. Waar ze binnen 10 minuten in slaap viel. De enige winst was dat ik nog een vol glas heerlijke rode wijn had en op ons terras hier van kon genieten tijdens het lezen van een boek op mijn e-reader. Maar echt leuk, nee niet echt.
Linda is de volgende ochtend weer helemaal hersteld. We doen de tassen op de fietsen, checken of we alles mee hebben en zitten om 07.00 uur klaar voor ons ontbijt. Verder is het stil. We eten heerlijke pannenkoekjes met jam en stroop en een bruin broodje pindakaas!!!! (voordeel v.e. verblijf in Lodge) . Om 07.30 uur zitten we op de fiets. Meteen vanaf de start gaat het onverharde pad zo'n 10 a 12 %omhoog met geulen en losse stenen. Dit is een voorbode voor de eerste 3 kilometer. Met mijn mountainbike ervaring red ik het eerste stuk, maar bij het tweede stuk zijn teveel losse stenen en slip ik weg, verdorie mijn ego loopt zo weer een deuk op. Gelukkig is dit de enige keer dat ik even af moest stappen. Linda moest er uiteindelijk drie maal af en omhoog lopen. Wat eigenlijk nog zwaarder is dan fietsen. Het zweet loopt ons met straaltjes van het gezicht. Op de foto's is niet echt goed te zien hoe zwaar het echt is. Hou dat maar in gedachten bij het bekijken van de foto's, dat geeft ons troost. Na een kilometer of 3 worden de klimmen minder stijl, 5a7% en gaan we steeds meer genieten van waar we zijn. Wat een landschap zeg, groene heuvels met landbouw, stukjes bos, kleine dorpjes met heel veel kinderen in oude vale gescheurde kleding die mee rennen en nieuwsgierig zijn en uiteindelijk roepen ze weer:"Give me your money". Dan komen er twee jongentjes van een jaar 5 op ons toe gerend. Ze hebben van een blaadje met een grasspriet een propeller gemaakt, echt, zo mooi van niets iets maken. Als we allebei roepen wauwwww, een duim opsteken en naar de propellers wijzen kijken ze heel trots naar ons. We genieten en zien ondertussen behoorlijk af. Dan komen we vijf Musungu,(blanken) tegen die in tegengestelde richting fietsen. Een oma met een zoon en een stel met een kind achterop bij vaders op zijn fatbike(electrische ondersteund), ja, zoek maar op wat voor een fiets dat is. Dit zijn echte reizigers! , te lang haar, vale kleding, beetje onverzorgd. Kortom zij hebben de westerse maatschappij (voorlopig) echt achter zich gelaten. Het wordt steeds wat warmer ondanks dat het gelukkig bewolkt is. Heuvel op en af op de onverharde weg. Dan zien wij een musungu zittend in de berm. Het is een belgische man van even in de 20, die een voor hem te kleine 2e hands MTB heeft gekocht met velgremmen. Hij heeft een zwartwit copy van een landkaart op 4 A4tjes bij zich. Hij heeft een rugzak op, wat heerlijk onbevangen om zo deze route, te fietsen. We vertellen hem waar hij kan overnachten en delen informatie. Dit is echt reizen. Hij stelt zijn plan bij en bedankt ons voor de info. We nemen afscheid en ploeteren, oh nee we fietsen weer verder. De weg wordt steeds iets beter, lees minder diepe sleuven en losse keien. We slingeren om de "fjorden" van het Kivu meer heen en dan ineens belanden we op een asfaltweg met een breedte van een landingsbaan. Ineens lijkt het alsof we in een Zuid-Europa langs de middellandse zee fietsen!! . Wat een nette strakke weg met vrijstaande huizen. Even na 13.00 uur komen we in ons onderkomen aan voor de komende 3 nachten, Inzu ecolodge. We hebben behoorlijke trek.

Geschreven door Wim-en-linda-smit.op.reis