Vertrouwen. Op de moto achteraan, geef je je volledig over aan je bestuurder. Alle controle, alle vertrouwen, kortom, je leven of het voortbestaan ervan leg je in handen van degene voor je, ook al krijgt die het zot in zijn kop. Je kan er toch niet af. Ooit kon ik het, onderweg naar mijn middle-age jaren ben ik het kwijtgeraakt.
Jackie is een ervaren motorrijder, moet wel, hij heeft een Ducati store en garage. Zijn vrouw Katrien is het toppunt van kalmte, overgave en 'wat Jackie ook uitsteekt op zijn moto, is zijn zaak, ook al vallen wij op onze smikkel, we zien wel hoe we recht kruipen, of niet'.
Nu, Marc kan wel wat motorrijden. En in het begin na wat geflip van mij, zei hij ook , " je moet vertrouwen hebben, Vero".
De ervaren rot, Jackie, die kleine wegjes en zanderige haarspeldbochtjes neemt, met loszittend asfalt en gravel, waar je zó onderuit sliert op een fortuin tussen je billen, ten bedrage van twee jaar backpacken, de wereld rond, krijgt alle vertrouwen en Marc, den duts, niet.
Ik zat dus achter/bovenop een budget, twee jaar de wereld rond, de angsthaas te wezen.
Bij de eerste stop heb ik gevraagd, om wat bredere wegen uit te kiezen, zodat we er ook nog iets aan beleven en Marc niet steeds moet vrezen voor een djoef op zijn kop van zijn duozitter.
We zijn dan in de schroeiende hitte wat bredere banen gaan oprijden, zodat we die bochten aan 90 of 100 per uur konden nemen en ik toch tenminste wat zou kunnen ontspannen en vertrouwen geven in mijn zwarte sauna waar het zweet al enkele centimeters in mijn bottines stond, met een camera die steeds uit mijn hand sloor en mijn ogen die alle zweet van mijn wenkbrauwen aan het opvangen was.
Even dacht ik, ik sluit mijn ogen gewoon en voel wel als die 300 graden motor hier tussen mijn benen stopt dat we er zijn. Maar dan zou ik niet gezien hebben hoe ik geen greintje van Katrien haar ijzige kalmte bezit, terwijl Jackie zonder handen, met zijn armen horizontaal aan het vliegen is op zijn motor met Katrien er achterop. Haar lot en vertrouwen volledig in haar echtgenoot zijn handen legt die daar ergens flapperen in de wind in de bochten waar ook nog auto's uit de tegengestelde richting kwamen. Ook zou ik niet gezien hebben, dat Jackie nog haastig de weg overstak vóór een blauwe lijnbus, die net Katrien haar poep er niet afreed. Die chauffeur zijn gezicht was ook de moeite, en Marc was weer de pineut want ik schreeuwde nog nét voor mijn dood, heel erg bazig, door zijn oortje, "GIJ NIET, GIJ !!!".
De camions heeft hij ook niet meer mogen voorbij steken, nadat ik nog wat gezaagd heb door dat microfoontje dat ik in deze hitte niet aan tijdrijden doe. Dagen genoeg dat dat zonder mij kan.
3 km voor onze slaapplaats ben ik afgestapt. Dat gaan zij niet van mij begrepen hebben en ik heb het ze knap lastig gemaakt. Maar stijl naar beneden met steenslag op de zandweg, ging ik niet nóg eens ondergaan. Mijn zweet was op en mijn hersenen kookten.
Jackie probeerde mij gerust te stellen toen ik hem vertelde, dat alle motorrijders die ooit tuimelperten maakten, die het nog konden navertellen, zeiden. Ja maar, in die draai lagen wat steentjes en zand, en mijn wiel heeft zich scheef gezet, en dan hou je hem niet meer.
De geruststellende woorden van Jackie hierop, "maar dat zeggen al die kerels die iets anders fout hebben gedaan" hebben me zodanig op mijn gemak gebracht, dat ze me serieus mogen overhalen hebben, om terug op die moto te kruipen en de drie kilometer niet te voet verder te zetten want dat dat knap lastig ging zijn in dit hondenweer.
Bij aankomst, heb ik mijn sauna pak en bottines mooi in mijn kabas gestoken om hem ergens bij thuiskomst in een hoek in de kelder te dumpen en er nooit meer naar om te zien. Samen met het vertrouwen en overgave aan mijn chauffeur. Ik ben er de vrouw niet meer voor. Mijn hoofd is veranderd met de jaren. Zonder handen rijden overleeft geen enkele chauffeur bij mij, ook al doe ik nog zo hard mijn best om te relativeren. Die zijn er geweest alvorens ze van de voorruit van de tegenligger geschraapt worden.
Verder heb ik nog in het zwembad mijn hersenen laten klimatiseren en heeft Zen-Katrien die alles overleeft heeft nog wat met mijn camera gespeeld.
In den donker heb ik niet meer gezwommen, dat zal voor een andere keer zijn. Ik ga er mijn diner moeten voor overslaan.

Geschreven door Veroos.reizen