Na de markt, met een barst in ons voorruit (foto) die er al inzat de ochtend van dag twee en steeds verder split, op weg naar Ramatuelle. Mijn ketting is van mijn fiets geschoten en we zijn nog gestopt om sleutels te kopen om dat te fixen. 't Werd toen toch later en ik had maar drie uur geslapen de nacht ervoor, dus besloten we direct richting zee te rijden. Dus gestrand in Cassis, op een camping die we vorig jaar ook aandeden, wat we vergeten waren. Ik herkende hem meeteen aan de krokodil aan de receptie. Het zat er hem meteen op want ik wou mijn paspoort niet een dagje of twee in haar bureau laten. Ik heb haar mijn rijbewijs gegeven en gesist dat er van haar 500 kampplaatsen die ze verhuurt, misschien wel eens een copiemachine vanaf zou kunnen.
De nummer 121 die we vorig jaar ook kregen was alweer bezet dus we hebben ons goesting gedaan. De twee kakelende Belgische meisjes rechtover ons, doen alsof ze in de toneelschool de lessen drama en overdrijven aan het volgen zijn en kakelen de ganse avond zonder pauze door.
Na vast te zitten net na de tunnel aan de payage in centrum Marseille, heeft Marc millimeter na millimeter zich moeten wringen tussen twee palen dat ik zelf dus nooit die tunnel uitgeraakt was.Ik had er moeten overnachten met een file tot in Parijs als gevolg denk ik. Van de stress dat de camper schade oploopt, heb ik maar wat foto's genomen. Het enige wat mij rustig maakt.
De wijn was op, dus we hebben champagne gedronken bij ons diner.Zijnde, lekkere zalm, levend vers op de markt gekocht deze morgen. Pats was nog altijd verliefd op mijn Leica en heeft haar nog eens laten gaan op de markt. (markt foto's zijn door haar genomen)
We gaan onze vrienden en onze structuur van de voorbije week missen.Én de gezelligheid. Drie keer om 11u op de markt lukt me zelf nooit. En Marc gaat ook niet meer zo flink zijn, al waren we nooit verplicht hé. Maar 't is een buitenkans om eens de ochtenden buiten door te brengen.
We waren dus op weg naar Plage de Pampelonne, het decadent strand van Saint-Tropez, I love it ! Maar dat bleek te ver naar ons goesting. Ik had vorig jaar hier in de buurt een roze kruis op mijn kaart gezet met een F. De ganse weg heb ik mijn hoofd gebroken wat die F zou zijn. Typisch ik, ik denk dan dat ik dat het volgende jaar nog zal weten. Overschatting is eigenlijk één van mijn ontelbare eigenschappen. Ik dacht, dat gaan surfers geweest zijn, mezelf kennende, maar wat is die F ? Soit. Ik heb het voordeel dat marc zich geen vragen meer stelt en schoon naar die plek rijdt. Onderweg zei hij nog eens. Zou het fantastisch willen zeggen ? Woehaa. zo simpel kan ik toch niet zijn ? Maar ja dus, ik zag ze al, torenhoge golven én surfers, a la Luca, van vorig jaar. (weetjenog ?) Voor de niet volgers van mijn reisverhaal 'Italië', ik post die foto nog eens. Kwestie van inleving en enthousiasme. (dus Geert vraag me nu niet wat die foto daar bij staat te doen) We zijn er niet gestopt want de camperplaats stond ons niet aan. We gaan niet op het beton zitten, dat zijn we zonder woorden volledig eens met elkaar.
Vandaag zijn we na een felle wind en regenbui toch op de fiets geraakt en naar Cassis gereden. In turbo stand, al is het zó stijl dat ik toch een beetje moeite heb moeten doen. Een stijle afdaling met die Leica in mijn hand en fotootjes nemen, was zowat het spannendste wat ik gedaan heb vandaag. Marc is naar de formule 1 aan het kijken. Pal in de namiddag, maar ik ben blijven fietsen en koffie gaan drinken met pannenkoek, ik heb de voorbije week te veel sla gezien op de markten, en heb gedaan alsof ik terug alleen op reis ben. Vanavond is het voetbal en ik denk eens een duik in de zee te gaan nemen op het mini-strand hier als de zondagstoeristen weg zijn. Cassis is om snel te vergeten, wel mooi, maar een massa opgeklede zondagsmensen, die het zicht van het mooie haventje verbrodden. Ik duid het aan op mijn Michelin kaart dat we er niet meer mogen naar toe gaan. Met de T van Tijdverlies. Al gaat Marc niet akkoord zijn want hij kan hier de koers op de camping volgen.

Zo gaat dat hier dus. Op de camping, in het café. Ik zit hier aan de voorkant, aan een tafeltje met wifi (als enige) en marc zit achteraan het cafeetje in de zeteltjes die al vijf jaar niet gepoetst zijn. Dan vroeg hij mij, toen ik op weg was naar de voorkant-wifizone, om iets te eten te bestellen én een rosé én een Perrier. Dus ik placeer mij en roep die vrouw, ik bestel mij een rosé en ik zeg erbij. Pour l'homme à la télé a l'arriere, une salade mozzarella, un rosé et un Perrier. Haha, de salade gaat pas open om half zeven. Dat kan ze hem zelf gaan vertellen. Straks als ik nog een rosé wil ga ik haar zeggen dat de portefeuille ook aan de télé zit ;)

Geschreven door Veroos.reizen