Vandaag gingen we naar de markt. De kleine versie in Uzès is op woensdag, enkel eten. Ook feest natuurlijk. Zoals echte franse bohemiens, wijle dus met ons provençaalse mand, inkopen gaan doen. 't Is te zeggen, vlug, vlug al die eetkramen af, en dan als een sneltrein richting Pats haar schoonzus, die we eerder aan het viskraam tegenkwamen en hier woont, en die in één van haar favoriete kledingboetieks ons stond op te wachten. Lee-An is een Amerikaanse en getrouwd met Evert zijn broer. Ze kent er de streek als haar modieuze broekzak, met specialisatie van de boetieks. Ik was onder de indruk van haar verschijning en haar Provence outfit. Terwijl Pats en ik ons op de zomerkleedjes, en accesoires stortten, hoorde ik haar tegen de verkoopsters switchen van Amerikaans, Frans, en af en toe Vlaams, dat we zeker moesten kopen wat we pastten want dat had ze ook zelf en daar liep ze dag en nacht mee rond wegens het hoge comfort gehalte, dus wij ons niet inhouden. Tussendoor nog eens bij de mannen koffie en wijn gaan drinken, die zoals echt Fransmannen samen zaten te keuvelen onder de lommerte van de bomen op een pleintje verderop. Lee-An haar haar zat goed, haar lange benen waren vijftig tinten bruiner en slanker dan de mijne en haar accesoires waren zó gematcht dat ik er zelf niet op zou komen. Ik heb me dus sandalen met een plateauzool gekocht,(om op veilig te spelen en er niet te boertig uit te zien naast haar op mijn platte slippers) wat jaren geleden is dat ik daar nog op gelopen heb om mij ook een beetje Lee-An te voelen. Vooral haar gemak om in één alinea van drie talen te switchen stak mijn oren uit. Dus de schoenen moést ik hebben. Ik stuur een fotootje van ons Provence mandje met onze verse markt food voor deze week. 't zag er zo uit.

Geschreven door Veroos.reizen