Om vier uur was ik wakker. Het lukte mij niet om weer in slaap te vallen, dus om half vijf naar beneden gegaan en op de veranda gezeten. Arjen kwam mij om half zes een kopje koffie brengen.
Het ontbijt was weer lekker. Kipstoof, gebakken paksoi en een eitje op een boterham met kaas.
Het regende erg hard, daardoor was het moeilijk om een taxi te krijgen. Gelukkig kwam er toch een. Voor €7 heeft hij ons naar Leonsberg gebracht waar we vertrekken met de tentboot.
Maar eerst schuilen in een cafetaria.
Het wachten duurde lang , bleek dat we toch om 9 uur vertrokken. Daar stonden we dan in de stromende regen met onze koffers.
Hup, snel aan boord. Onze gids heet Anwar. Er waren nog een moeder (Gerda) en haar dochter (Karin) die meegingen.
We voeren langs Blauwgrond, één van de 12 stadswijken van Paramaribo. Daar was in de bodem blauwe zeeklei die ze gebruikten om dingen mee te verven.

Het water in de Surinamerivier is vaak bruin door de mangroves en de verbinding met de rivieren in het land. Die liggen hoger en voeren Amazone slib aan.
Het water aan de monding van de rivier is brak (zoet en zout water gemend).

We meerden aan bij de aanlegsteiger. Daar werd vis verhandeld die de vissers gevangen hadden. De vissers zijn zo’n twee weken onderweg geweest en koelen de vis met ijsblokken.

Lopend in de regen naar Fort Nieuw-Amsterdam.

De bouw verliep moeizaam. Men was van plan de stenen ter plaatse te bakken, maar de klei bleek te zilt en te nat te zijn om goede stenen van te maken. Baksteen moest daarom uit Nederland aangevoerd worden. Ook bleek dat de moerassige bodem ongeschikt voor de bouw van dikke muren. In 1735 werd daarom besloten om een aarden wal aan te leggen met daarop een palissade.
Tussen de binnenmuur en de wal kwam een gracht met een ophaalbrug. Er werd ook een sluis gemaakt om de waterstand in het fort te beheersen. In het fort waren kazernes, twee kruithuizen, wachtgebouwen, een timmerloods, een smederij, een steenbakkerij en diverse waterreservoirs. Het eerste Kruithuis bleek al snel te klein en werd, toen een groter gereed was, in gebruik genomen als artillerielaboratorium.

Het fort ligt op een zeer strategisch punt van waaruit beide rivieren verdedigd kunnen worden. Samen met andere forten diende het als verdedigingslijn tegen binnenvallende vijandelijke vloten. De sterkte werd in 1799 door de Engelsen veroverd en bleef, net als de rest van Nederlands-Guiana, met een kleine onderbreking tot 1816 onder Engels gezag.

Het fort heeft van 1863 - 1967 als strafgevangenis gediend.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in het fort kazematten gebouwd en enkele Amerikaanse stukken scheepsgeschut geplaatst.

Onze gids vertelde ook van alles over de vogels, planten en bomen.
We hebben bij het fort een snack gegeten, gebakken banaan en een heerlijke loempia gevuld met groenten.

Wi Egi Sani = Ons eigen ding
Vond ik wel leuk om hier te noemen.

De Chinezen kwamen dus ook in Suriname.
De dierenriem volgens de Chinezen:
Hond Loyaal, bescheiden en behulpzaam.(Ada)
Aap actief creatief intelligent en scherp, vaak ondeduldig. (Arjen)
Draak, ondernemend, engergie doelgericht en dominant. (Bas)
Paard hardwerkend intelligent leiders ongeduldig (Susanne)

Gelukkig was het weer droog geworden.
Toen we weer in de boot zaten zijn we op zoek gegaan naar dolfijnen.

In de monding van de Surinamerivier komt een school dolfijnen voor genaamd de Guiana dolfijn oftewel de Profosu dolfijn. Hun habitat in dit gebied is ongeveer 20 tot 25 vierkante kilometer, dit is relatief klein. Het aantal dolfijnen in dit gebied is geschat op ongeveer 100 tot 125.
We hebben er een paar gezien.

Daarna verder gevaren naar de plantage
Rust en Werk.
Dit was een koffieplantage in het district Commewijne in Suriname. De plantage lag tussen de plantages Lust tot Rust en Einde Rust aan de Commewijnerivier. Alle drie werden ze in 1750 aangelegd door Wigbold Crommelin. Ze zijn daarna in gezamenlijk beheer gebleven. Bij elkaar hadden ze een oppervlakte van duizend akkers (430 hectares).

In 1947 ging het bezit over naar de firma Jamin. De plantage ging op in de Verenigde Cultuur Maatschappijen N.V. waar ook een zestal andere plantages deel van uitmaakten. De bedoeling was om er cacao te verbouwen voor de chocolade-industrie. Deze poging liep uiteindelijk spaak door enkele droge seizoenen achter elkaar in de jaren zestig van de vorige eeuw.

Armand van Alen kocht de plantage in 1979 die de grond van bij elkaar acht plantages exploiteerde als veeteeltbedrijf. Bij elkaar een oppervlakte van ongeveer 5000 hectare. Dat is 50 vierkante kilometer! Naast de veeteelt had hij een experimentele viskwekerij met de naam Comfish: Commewijne Fish and Shrimp Culture Company. Eerst teelde hij hier tilapia en nadat de prijzen op de wereldmarkt in elkaar zakten ging hij over op garnalen.
Dat wordt nu ook niet meer gedaan.
De plantage wordt nu gerund door zijn twee zonen en dochters. Ze hebben 6000 koeien en doen aan landbouw.
De plantage ligt op een eiland. In 20 minuten ben je met de boot in Paramaribo. Er wonen 400 mensen, 70 werken er nu voor de kinderen van meneer van Alen.

Hier hebben wij onze lunch gehad. Terri, kleine gedroogde vis met cassave. Je moest flink kauwen.

Daarna naar onze laatste stop: Plantage Frederiksdorp.

Frederiksdorp is een vakantieressort en een voormalige koffie- en cacaoplantage aan de noordoostelijke oever van de Commewijnerivier in het district Commewijne.

Om 14.00 uur hebben we ingecheckt. Wij hebben huisje 11.
Klein maar fijn. Het staat op palen.
Onze Eastpack stoffen rolkoffers blijken niet helemaal waterdicht bij de ritssluitingen. 😬
Op de veranda thee en koffie gedronken.
Er zijn veel vogels. En het begon weer te regenen. Leek wel of we in de caravan zaten.

‘s Avonds naar het restaurant, daar hebben we eerst een cocktail gedronken met een kipbitterbal erbij.
Daarna Javaanse nasi en bami met kip gegeten, heerlijk gekruid.
Op onze veranda nog gelezen en genoten van de geluiden van het moeras.
De kikkers maken een ongelofelijke herrie!!!

Geschreven door Sepkomtlogeren