Toen ik gisterenavond eindelijk op de Plaza del Obradoiro aan de Kathedraal aankwam zag ik een jong Portugees koppel foto's nemen. Een gelegenheid om een foto van mezelf te laten nemen met mijn eigen toestel. Patricia en Jorge zijn heel sympathiek, hun foto's wil ik in mijn blog, ook al is de foto van hun twee samen veel te onscherp, spijtig. Ik zag hun vandaag al terug in het bureel waar de pelgrims 'onthaald' worden
Daar gaat het nu met een QR code die aan de deur moet ingeschand worden. Men krijgt dan een formulier op de smartphone, dit moet ingevuld en verzonden worden. Zo bekomt men een volgnummer om zich binnen aan te melden voor een 'Compostela' te bekomen, het bewijs dat de pelgrimstocht volbracht is. Hiervoor is een minimum afstand van 100 km te voet vereisd, ook zo voor ruiters en rolstoelgangers. Voor fietsers gaat het om een afstand van 200 km minimum. Er moeten twee stempels per dag getoond worden. Achteraf zie ik dat er bij enkele stempels in mijn stempelboekje verkeerde data waren ingevuld. Misschien daarom werden er enkele vragen gesteld die ik niet zo direct begreep. Mijn boekje dat door de regen in de Landes in Frankrijk nat was geweest en daardoor een wat slordig uitzicht had gekregen is misschien de reden dat men niet opmerkte dat er van de laatste dagen ook enkele stempels ontbraken. Ik heb toch mijn 'Compostela' gekregen, ik had tenslotte geen 200 maar 2800 km gefietst.
Een vriendelijk onthaal was het niet, wie wel vriendelijk en behulpzaam was, een Chinese student die me gisteren avond hielp om mijn hotel te vinden.
Het wordt hier vandaag niet alleen wat gezellig rondkuieren maar het noodzakelijke moet nog gedaan worden om morgen te vertrekken.
Ik lever mijn fiets af in een hotel, samen met het grootste deel van mijn bagage. Alles zal aan de deur thuis afgeleverd worden. Deze transport kost me 280 €, bijna het dubbele van de 147 € voor mijn busreis naar Brussel. Dat wordt een reis met vertrek morgen om 11u 35' en woensdag aankomst om 14u 45' in Brussel. Het zal dag en nacht doorrijden zijn met enkele stopplaatsen om nog andere reizigers te laten op- en afstappen, ook om wat te eten. Het is geen goede reis geweest. Midden in de nacht kreeg ik het moeilijk, pijn in de linker schouder die uitstraalde naar mijn rug en borststreek. Ondertussen bleef die bus maar ongenadig doorrijden, zonder te weten waar men is. Bij een gesprek op een stopplaats in de omgeving van Bordeaux met een van de chauffeurs, stelde hij me voor om een ambulance te laten komen, indien ik dat wou. Ik twijfelde, de pijn werd later minder en in de morgen bij de halt in Parijs helemaal verdwenen.
In 2018 en na alle voorgaande tochten was ik met de trein, met een overnachting aan de Franse grens in Irun of Henday, naar huis teruggekeerd. Waarom nu niet ? Volgens het personeel in het treinstation zijn er vanuit Santiago de Compostela geen rechtstreekse verbindingen naar Irun aan de grens. Barcelona is bereikbaar na eerst een treinrit naar La Coruña, vandaar naar Madrid, dan met een derde trein naar Barcelona. Daar dan een overnachting boeken en de reis verder naar Brussel regelen, het leek me allemaal nogal omslachtig. Daarom koos ik voor die lange afstandbus naar huis, een Flexbus of Flixbus. Die bussen bollen bijna door heel Europa.
Ik ben nog altijd in Santiago. Ik geniet van de sfeer in de stad, ook van pelgrims te zien aankomen.
Wat zou ik hier nog kunnen ontdekken in de tijd die me nog rest ?
In het park staan twee fel gekleurde vrouwen die ik daar vroeger ook altijd zag. Onophoudelijk wordt er bij die beelden vrolijk geposeerd, men wil er samen mee op de foto.
Waarom staan ze hier, wie zijn dat ? Ik wist het niet, later wel.
Het verhaal achter deze dames is niet zo gekend bij de pelgrims, ik had er toch nog nooit van gehoord. Ik veronderstel dat de meeste inwoners van Compostela wel op de hoogte zijn. Het zijn 'Las Dos Marias' (De Twee Maria's), ook worden ze 'Las Dos en Punto' (Stipt om Twee uur) genoemd. In de donkere periode van de Spaanse burgeroorlog en daarna protesteerden ze tegen wat zij en hun familie was overkomen. Getraumatiseerd deden ze elke dag om twee uur stipt, opvallend gekleed, een wandeling in het centrum en in het park. Ze deden dit zo lang ze konden. Bij de foto's is er een waarop ze twee maal opstaan, ooit genomen tijdens hun protestwandelingen.
Wie hier meer van wil weten kan onderstaande link openen.
Om na het lezen terug te keren naar dit dagverslag, klik dan op het blauwe punt van de kleine vlag links boven.

Las Dos Marías - Wikipedia, la enciclopedia libre

Dat het zo dikwijls regent in Galicia en dus ook in de hoofdstad Santiago, daar heb ik op deze reis niets van gemerkt. De zon geeft nog altijd warmte, ook al is het 9 oktober. Bij een van de ingangen van de kathedraal schuift men aan, de tassen worden gekontroleerd. Men moet niet betalen om in de kerk te komen, wel voor een bezoek aan het museum van de kathedraal of voor een rondleiding op de daken. Het in 2018 gerestaureerde 'Portico de la Gloria', met prachtige Romaanse beelden, kan men ook niet meer zien zonder te betalen, het is (was) de hoofdingang.
De kathedraal bezit een uniek wierookvat, de Botafumeiro. Het vat hangt aan een stel katrollen die in de nok van de koepel hangen, op een vernuftige wijze kan het door de hele kerk geslingerd worden. Acht mannen trekken op het gepaste moment aan het touw waaraan het vat hangt. De verbrande wierook verpreidt zich. Met ingehouden adem kijkt men toe terwijl de majestueuze orgelklanken en hemelse gezangen van een koor de ruimte vullen.
Het zwaaien met het wierookvat creëert een mystieke sfeer in de kerk. De wierook die uit het vat opstijgt, verbindt de aardse en hemelse sferen en herinnert aan de aanwezigheid van het goddelijke. Voor veel pelgrims is dit ritueel belangrijk in Santiago. Een hoogtepunt bij het afscheid nemen van de pelgrimstocht
Op de video met de link hieronder ziet men het vat door het schip van de kerk vliegen, tot zeer dicht bij het gewelf boven.
Om na de video terug te keren naar dit dagverslag, klik dan op het blauwe punt van de kleine vlag links boven.

https://youtu.be/dgEyKUoOvGI?si=q0os85qKyyrhOaHD

Ik weet niet dat dit ritueel vandaag heeft plaats gehad, waarschijnlijk niet. Ik had het vroeger al gezien, het was onvergetelijk. Eveneens indrukwekkend is het graf van Santiago in de crypte van de kathedraal en zijn beeld boven het hoofdaltaar.
Het is een eeuwenoud beeld dat de apostel Jakobus voorsteld als een pelgrim met een staf en een schelp. Pelgrims komen hier om hun respect te betuigen aan Santiago en om hem te bedanken voor de bescherming en begeleiding op hun pelgrimstocht. Het is bijna Santiago in levende lijve, langs trappen kan men tot achter hem komen, aanraken en omhelzen. De foto's van het graf en het beeld heb ik niet nu maar in 2018 genomen.
De tocht is gedaan.
De pelgrims staan er nu in onze tijd weinig of niet bij stil dat men vroeger hier pas half weg was. De terugkeer naar huis moest nu aangevat worden, zoals ze gekomen waren, allicht langs even moeilijke en gevaarlijke wegen.

Geschreven door SantiagodeCompostela2023