Ik heb van de kalmte die hier in Renche heerst volop kunnen genieten. De heel vriendelijke uitbaters van A cantina de Renche zal ik niet vlug vergeten. Ik ben blij dat ik hier terecht was gekomen. Met twee waren ze present bij het avondmaal, er werd een gerecht klaar gemaakt met spek en eieren afkomstig van hun familie. Een buurman was er ook nog wat komen eten. Ze konden er niet aan te buiten dat ze nu vanmorgen vroeg weg moesten, het ontbijt hebben ze klaar gezet.
Ik ben nog even tot bij het droomkerkje gegaan, jammer dat de deur gesloten is.
Weer een afdaling, niet zo heel lang, al vlug kwam ik aan de abdij van Samos. De voorgevel zichtbaar van op de hoofdbaan had ik vroeger reeds enkele keren gezien, een korte stop toen om een foto te nemen en dan verder. Nu wil ik het dorp in, ik ben benieuwd..
Het enorm hoge kloostergebouw lijkt hier nog hoger wanneer ik een zijstraat infiets, het domineert alles. Men kan zich goed voorstellen hoe belangrijk de abdij is geweest gedurende de voorbije eeuwen. Gesticht in 6-de eeuw door een groep Koptische kluizenaars, het is een van de kloosters met de oudste wortels in Spanje. Koning Alfonso II kreeg er op het einde van de 8-ste eeuw zijn opleiding. Tijdens zijn regering werd het graf van Santiago de Compostela ontdekt. Misschien is heel de geschiedenis van de ontdekking hier voorbereid, met grote gevolgen voor de Spaanse geschiedenis. Het was in de tijd dat bijna heel Spanje overrompeld was door Mohamedaans veroveraars. De Christenen konden alle hulp best gebruiken om een dam op te werpen tegen de Islam. Het ontstaan van de pelgrimage naar Santiago heeft hierbij geholpen. Hoe meer pelgrims, vooral uit Frankrijk, er kwamen hoe beter. Wanneer ze niet terug terugkeerden en ze zich ergens onderweg vestigden was het nog beter opdat de bevolking zou aangroeien.
In het klooster kunnen pelgrims overnachten, er zijn nog steeds enkele monnikken aktief. Elke dag geeft een van hen een rondleiding en er wordt 's avonds een mis gedaaan. Bij mijn verkenning met de fiets zie ik ook nog een oude aquaduc die vroeger zuiver water uit de bergen aanvoerde.
Wat me verbaast is het benzine station tegen de eeuwenoude kloostermuur van de abdij.
Ik ga verder nog op zoek naar een mozarabische kapel die in de gids van Clement Sweerman vermeld is. Mozarabisch wil zeggen gearabiseerd, men had in de vroege middeleeuwen de manier van bouwen van de Arabieren overgenomen zonder daarom tot de Islam zelf te behoren. In de tiende eeuw zijn er toen hier en daar in het van de Islam bevrijde Spanje zulke kerkjes gebouwd. Enkele dagen geleden zag ik in Santiago de Peñalba een van de merkwaardigste voorbeelden. Ik vind het heel interessant om ze te zien ook al vallen ze niet zo op. Ik heb het kerkje of kapel gevonden, gesloten. Ik neem enkele foto's vanop verschillende plaatsen. Een meisje heeft mij opgemerkt en vraagt me of ik binnen wil kijken, ze is gids. Ik krijg er een op een hoefijzer lijkende boog te zien, de beschildering is middeleeuws. De kapel is gekend als La Capilla del Cypres, door de cypres die er naast staat. De veel te dichtbij geplante boom zou eveneens zoals de kapel meer dan 1.000 jaar oud zijn en is ook beschermd. Hij heeft in vorige eeuw een brandwonde opgelopen, die plaats wordt afgeschermd omdat hij daar heel kwetsbaar is geworderen.
De tocht gaat verder. Onverwacht wordt ik ingehaald door de Ieren die ik gisteren had leren kennen, Joan en Bryan. Ze hebben overnacht in Triacastela en willen vandaag nog tot in Sarria. Veel later hebben ze me laten weten dat hun terugreis naar Ierland werd onderbroken door een storm op zee. Na de gevaren van de camino kwam dat er nog eens bovenop.
Tussen Sarria en Portomarin in Paradela staat er opnieuw een beeld van een tempelier langs de baan. Er wordt heel wat herinnerd aan de tempeliers die ooit de camino veiliger maakten.
Daar zijn ze al, de ruiters in een vallei die ik later zie zouden er kunnen doen aan denken, van ver toch.
Portomarin, de ruines van het oude dorp zijn door de lage waterstand van stuwmeer van de Rio Miño zichtbaar geworden. In de verte op de andere oever is de kerk en enkele andere gebouwen steen voor steen opnieuw opgebouwd. De rest van het dorp mocht in 1962 achterblijven in het water, toen de stuwdam wat verder stroomafwaarts af was.
Nu de brug over, heel wat pelgrims te voet, het is vandaag heel warm geworden. Veel te warm voor iemand die niet verder kon en moest gaan zitten terwijl ze zichzelf tracht af te koelen. Langs de trappen omhoog hoef ik niet, maar naar boven met de fiets is het zeker niet gemakkelijker.
De kerk is het voornaamste gebouw in het centrum. Maar is het dat zo nog wel, ze is zelfs gesloten. De pelgrims genieten van de avond op de terrassen. Ik wil nog verder naar Palas de Rei, ik hoop om daar een kamer in een hostal te reserveren.
Volgens Booking.com is er in Palas de Rei slechts een hotel beschikbaar. Nogal duur vind ik en besluit om onderweg uit te zien, ik weet dat er enkele mooie dorpjes op die weg liggen, zoals Ventas de Naron en Lameiros.
Overal waar ik onderweg vraag voor overnachting is het volzet. Het valt me op dat er veel taxis rijden, in beide richtingen. Het zijn pelgrims die nadat ze ergens gereserveerd hebben merken dat ze te laat zullen aankomen en daarom een taxi bellen.
In Palas de Rei zijn alle hostals en pensions volzet. Ook zelfs de Albergues zijn vol, ik heb eigenlijk wel geen zin om daar, zoals in Castrogeriz, laat binnen te vallen.
Het duur hotel heeft volgens Booking.com nog altijd kamers vrij, ik reserveer er dan maar. Bij het opzoeken van het hotel blijkt het meer dan 500m buiten het stadje te liggen. Ik wil er zo vlug mogelijk naartoe, vind het niet zo onmiddelijk. Men fietst dan te ver, ik vraag het iemand, die kent het hotel zelfs niet. Met Google-Maps kom ik er tenslotte vlak bij en dan is men nog niet zeker dat het gebouw een hotel is. De naam Estrela de Camino is nergens te lezen. Het is een bijna akelig hotel, zonder bemande receptie. Alles gaat met codes, mails of telefoon, er is geen mogelijkheid voor avondeten of ontbijt.

• 70 km

Geschreven door SantiagodeCompostela2023