Mijn doel voor morgen of overmorgen is om de minder bekende Santiagoweg te bereiken die door Soria gaat. Ik steek in Sangüesa de Camino Frances van Yaca naar Puente la Reina over, die weg is ook ook gekend als de Camino Aragonés. Na de indrukwekkende kloof Foz de Lumbier gisteren, ligt vandaag het woestijngebied Las Bardenas Reales op mijn weg.
Al spoedig bereik ik het kleine Cáseda, van daar wil ik naar San Isidro del Pinar en daarna volgt Carcastillo. De dorpen en steden liggen in Spanje dun gezaaid meestal, in deze streek is dat ook het geval. Een verkeerde baan op rijden en dan na 2 uur fietsen vaststellen dat men helemaal verkeerd zit zoals gisteren wil ik vermijden. Ik vraag in Cáseda voor alle zekerheid de weg naar die plaatsen, ze liggen respectievelijk 9km en 2km verder. Wegwijzers op de baan die ik wil oprijden zie ik niet. De man aan wie ik het vroeg twijfelt, hij ziet een voorbijganger waaraan hij mijn vraag herhaalt. Ik mag gerust zijn wordt mij verzekerd, het is naar San Isidro del Pinar. Er wordt ook bijgezegd dat het een paso is, een berg. Wanneer ze dat zo spontaan zeggen, dat belooft. Er zal weer duchtig moeten geklommen worden.
Dat ondervind ik al vlug, een klim van ongeveer 6 km. Ik kom boven op een plaats met een kleine kerk, er heeft een kluizenaar geleefd. Wat verder bewonder ik het landschap vanuit de hoogte, de afdaling ligt voor mij. Ik zie enkele auto's die me hebben voorbij gestoken tot in de verte waar ze verdwijnen, het zijn speelgoed autootjes geworden. Op het einde van dat lang stuk rechte baan is de afdaling nog lang niet gedaan.
Op het volgende kruispunt stop ik om de wegwijzers te bestuderen. Met de dubbele benaming van dorpen en steden in Navarra, in het Spaans en het Baskisch, moet men goed opletten.
Er volgde nog een tweede lange beklimming en dan kwam eindelijk Carcastillo in het vizier daar beneden. Het stadje is een van toegangspoorten naar Las Bardenas Reales, een natuurpark, de halfwoestijn van Navarra, gelegen in het zuidoosten van deze autonome Spaanse regio. Het is een kaal en onherbergzaam gebied dat bestaat uit ravijnen, hoogvlakten en steile rotsen in bizarre vormen. Met weinig vegetatie, met rivierbeddingen die het grootste deel van het jaar droog staan. De oppervlakte is ongeveer 420 vierkante kilometer. De toegangsweg is 4 km lang, onverhard, met scherpe keien.
Er zijn routes om er te wandelen, te fietsen, ook om er met een auto door te rijden. Slechte wegen, dit was te verwachten. In 2006 was ik er aan een andere zijde, ook met de fiets ingereden, maar er heel vlug uitgevlucht. Ik had toen geen plan om door de Bardenas richting Tudela te rijden, het leek wat te risicovol.
Wanneer men langs deze weg de Bardenas bereikt kan men niet naast het standbeeld van een herder kijken, het is alsof hij hier al eeuwen schapen hoedt.
Ongeveer 35 kilometer fiets ik op vrij moeilijke wegen, met onderweg af en toe een auto. Met de auto zou ik het iedereen afraden. Ik kom op een plaats met een wegverzakking, er is een kleine omleiding waar ze amper door kunnen.
De bekendste, de meest attractieve berg of rots is de Castildetierra, daar ziet men ook heel wat bezoekers. Deze rotsformatie laat duidelijk zien hoe het erosieproces hier zijn gang gaat. Er zal een moment komen dat de kop, die uit een harder steensoort bestaat, naar beneden valt.
Het huisje van een herder waar ik nog vlug even stop voor een foto is voor mij het sluitstuk van dit bizar maar prahtig gebied. Er volgt dan nog een lang stuk slechte weg, met opnieuw veel keien, om de baan naar Tudela te bereiken.
De zon is al laag gezakt wanneer ik op de Plaza de de los Fueros aankom.

• 87 km

Geschreven door SantiagodeCompostela2023