Cambodja, ja wat zullen we hier eens over zeggen ;)

Voor mij niet altijd een top bestemming geweest. Maar dit heeft niet alleen met het land te maken. Tijdens de byzondere busreis waar ik eerder oververtelde had ik twee meiden ontmoet waarmee ik naar de Tempels van Angkor Wat ben geweest. Gelijk de dag na aankomst om 5 uur 's ochtends het bedje uit om de zons opgang te zien. Een mooie ervaring en zeker de moeite waard om vroeg voor het bedje uit te gaan. Zelf ondanks dat je waarschijnlijk 10000 en meer foto's van het zelfde op het internet tegen zult komen want je staat daar gewoon tussen de o's en aa's van andere touristen te kijken. Prachtig!

Maar de stad zelf ben ik wat minder enthousisast over. De mensen komen opdringerig op me over en omdat ik wat minder lekker in me vel begon te zitten was ik dit helemaal zat. Je loopt namelijk rustig over de (vieze en stoffige) straat en om de 10 meter hoor je wel, misss tuk tuk? Misss tuk tuk? En als je over een marktje loopt misss come buy. Miss look look. En zelfs vanaf de andere kant van de straat staan mensen naar je te roepen (lees schreeuwen en alles om je aandacht te trekken) om je een dienst te verlenen. Ik ervaar het als uiterst vermoeiend.. En zeker toen!

De volgende dag had ik besloten om me aan te sluiten bij een kookles om eens wat anders te doen dan tempels en marktjes. Met een groep van 8 mensen gingen we aan de slag, iedereen kon zelf kiezen wat die wilde maken. Samen met een ander meisje maakte ik verse loempia's en curry. Eerst kregen we een tourtje over de markt waar de restaurant eigenaren in de ochtend ook hun producten kopen. Blij dat de restaurants daar sochtends inkopen doen (hoop ik dan allemaal) want van verse groete, vis en vlees alles lag er klaar, of in elk geval klaar om gelsacht te worden. Voor je neus worden de vissen schoongemaakt en loop je rustig langs varkens hoofden en geplukte kippen. Al met al was het een leuke ervaring met het koken er bij.

Na afloop heb ik met twee cannadese meiden mog een drankje toe gedaan tot na een paar uur mijn maag aanvoelde als of er een steen in zat. Nou niet veel later en net aan me hostel berijkt kwam alles er weer uit. Na een, laten we het een bewogen nachtje noemen, heb ik de volgende dag alleen maar op bed geleden proberen beetje bij beetje wat water te blijven drinken maar het was geen feest. En als je je elendig voelt komt de heimwee toch een beetje naar boven en wil je eigenlijk niets liever dan lekker in je eigen bedje liggen. Maar nee hoor, ik ben in cambodja en die avond had ik een nacht bus geboekt naar Phnom Pehn. Dit rit was oke, er waren 'echte' bedden en heb best veel kunnen slapen.

De opvolgende dagen in Phnom Pehn voelde ik me nog steeds niet op. Eten en drinken ging wel weer maar me hele gemoedstoestand stond op een erg laag pitje. En in en om Phnom Pehn zijn ook hele trieste en indrukwekkende dingen te zien. Zo ben ik naar het s-21 museum en de Killing Fields geweest wat me ook aardig zwaar viel.

Na twee dagen Phnom Pehn was het toch echt tijd voor wat anders. Koh Rong Samloem! Een prachtig eiland waar overdag zon, rust en niks moeten de overhand had. Ik verbleef op een resort van Mad Monkey waar het overdag chillen is en savonds de muziek harder gaat en de drank (spelletjes) op tafel komen. Ik sliep in een 10 bed dorm, maar dat was eigelijk gewoon buiten! Ik heb hier prima onder een klamboe geslapen en zelf een keer wakker geworden van de zonsopgang! Drie dagen van dit alles heeft me goed gegaan. En ze hadden daar geen wifi of iets wat het eigenlijk nog beter maakte. Even afsluiten van de rest van de wereld.

Inmiddels ben ik weer aan het vaste land in Sihanoukville heb mij visum voor Vietnam aangevraag die ik morgen kan halen en met drie andere meiden die ik op Koh Rong Samloem heb ontmoet gaan we waarschijnlijk morgen avond samen met de bus naar Vietnam!

In Vietman heb ik heel veel zin maar ik moet ook wel zeggen, nu even over de helft te zijn van me reis, dat er steeds meer dingen zijn die ik ga missen van thuis. De gewone dagelijkse dingen en routine, je eigen badkamer, gewoon normaal doen, vrienden en familie thuis waarbij je niet elke keer je hele levens verhaal hoeft te vertellen. Maar elkaar kent en de gesprekken niet altijd op de oppervlakte blijven. De simpele dingen waarbij je anders misschien niet zo zeer veel stil staat. De mensen om je heen die er altijd voor je zijn. Dat zijn de dingen die ik nu mis, en zeker meer ben gaan realiseren en waarderen.

Geschreven door Marit.op.reis