Vrijdag 23 augustus, het was een heldere nacht, maantje zichtbaar. Ook in de ochtend bleef het beetje bleke zonnetje schijnen. De wereld ziet er dan toch een stukje leuker uit. Het landschap wordt ook wat aantrekkelijker. We reizen nu zo'n beetje boven Mongolië. Nog wel veel kale vlaktes, maar niet eer zo desolaat als het eerste stuk. Af en toe wat heuvels. Er zijn een paar korte stops, maar we kunnen niet het perron op. Vanwege diverse werkzaamheden aan het spoor (dat vermoed ik vanwege veel oranje hesjes langs het spoor) hebben we wat vertraging opgelopen. Dus waar het kan probeert de machinist tijd te winnen.

In dit deel van Siberië is de temperatuur ongeveer vier maanden per jaar acceptabel.
De rest van het jaar is het ijzig koud, met bevroren rivieren, sneeuw en zijn de dorpjes nagenoeg onbereikbaar. Als je ziet hoe de huisjes van hout zijn gebouwd, vraag je je af hoe een mens dan in zo'n omstandigheid kan overleven. Veelal kun je niet eens spreken van een huisje, maar eerder van een krot of hutjem. Je moet er 's winters bevriezen.

Zaterdag 24 augustus heerlijk wakker worden met een stralende zon. Met een breiwerkje en op de laptop Andrea Bocelli (met dank aan Ton) was het vakantiegevoel alom!
Wat doe je zo'n dag in de trein? Ik kan je vertellen, je hoeft je geen moment te vervelen.
We hebben boeken bij ons, oa op de laptop (met dank aan Monique), een breiwerkje, (recht toe recht aan patroon), sudoku en een last minute ingeving: legpuzzel op de
IPad. Het is verslavend! Daarnaast is het natuurlijk veel naar buiten kijken, broodje eten, soepje eten, 's avonds soms naar de restauratiewagen waar het eten heel acceptabel is. We hebben nagenoeg geen contact met andere reizigers, maar daar hebben eigenlijk geen behoefte aan.

In Ulan Ude een wat langere stop, dus we konden de trein even uit. Perron af, trapje op, heen en weer en weer terug naar het perron. Sturla ging de wagon weer in en ik liep nog even door. Maar omdat hij dat niet had gezien en ik het niet had verteld, zag ik hem bij terugkeer totaal in verwarring over het perron lopen: de trein zou vertrekken en ik was er nog niet. Hoe ging dat aflopen... Nou, gewoon samen de coupe weer in. Maar sturla was echt in paniek!

Vanuit Ulan Ude gaat er een trein richting Ulan Bator, de hoofdstad van Mongolië. Het is een stop tijdens de transmongolie expres. Ulan Ude is dus een soort kruispunt van belangrijke spoorwegen en het was er lekker druk met toeristen. Veel backpackers, en nog steeds veel Aziaten. Hoewel er in de trein niet heel veel chinezen zijn. Toch voornamelijk Russen.

En dan, na drie etmalen in de trein arriveren we in irkutsk, zaterdagavond half elf.
We worden keurig opgewacht door een agent van het reisbureau, die ons met een busje met chauffeur naar Litsvyanka brengt. Nog 70 km rijden door het donker. Om middernacht arriveren we in ons hotel, een soort appartement in een complex. Wel leuk, maar supergehorig.

Geschreven door Marijke