Vandaag kwam ik er achter dat ik toch niet zo alleen reis dan ik dacht. Ik ben er achter gekomen dat de regen met me mee reist. Vanavond komt het er, net als gisteren met bakken uit! Welkom in het regenseizoen...

Natuurlijk weerhoudt dit mij er niet van om op pad te gaan. Vandaag de wekker op tijd gezet (niet té vroeg) om naar Nebaj te reizen. Vanuit Chichi bleek dit een half uurtje met de minibus naar Quiché en vervolgens 3 uur met de Chickenbus naar Nebaj.

Deze laatste rit was behoorlijk spectaculair... Met hoge snelheid langs diepe ravijnen, inhalen waar het eigenlijk niet kan, om vervolgens enkele meters verder te moeten stoppen om mensen uit te laten stappen enz. De chauffeur zal niet voor niks een sportstoel in zijn bus hebben gezet...

Eenmaal aangekomen in Nebaj in de reisgids een leuk hotel uitgezocht, helaas gesloten. Een ander hotel in de buurt was gelukkig wel open, en is ook meer dan prima. Naast mijn kamerdeur houdt Bambi trouw de wacht, dus mij gaat niks gebeuren! 😘

Het plan was om vandaag nog naar Chanul te gaan, maar eer ik was geland in mijn kamer en klaar was om te vertrekken, was het al dusdanig laat dat dit geen zin meer had. De shuttlebusjes reden maar tot 17 uur terug, het was ruim een uur rijden en het was inmiddels al 15.00 uur.

In de reisgids stond een dorpje Acul genoemd. Dit was met anderhalf uur wandelen te bereiken via een mooie wandelroute. Vol goede moed ben ik aan deze route begonnen. Dit bleek een zeer steile route over een onverharde, erg slechte weg. De route zou ongeveer 8 km moeten zijn. Na 5 km begon ik te denken aan de terugweg. Bergaf en dus minder zwaar, maar wel in het donker en spekglad door de slechte weg. Om het zekere voor het onzekere te nemen de route maar afgebroken en terug gedraaid. En maar goed ook, met daglicht ging ik al een paar keer bijna onderuit en het regende nog niet eens!

Onderweg terug hoorde ik uit een maïsveld trompetklanken. Na op onderzoek uit te zijn gegaan, zag ik in het veld een huisje liggen waar een jongen met een radio mee probeerde te spelen. Toen hij mij zag ging de radio uit en stopte hij met spelen. Toen ik een stukje terug liep begon hij weer. Omdat ik het zo leuk (leuk is iets anders dan goed 😉) vond klinken ben ik doorgelopen naar het hek van de woning. De jongen bracht snel zijn trompet naar binnen en kwam met zijn vader naar het hek. Via google opgezocht hoe ik moest zeggen dat ik vond dat de jongen mooi speelde. Hierna met handen en voeten duidelijk gemaakt dat ik zelf ook trompet speel. Ik dacht te begrijpen dat vader zijn zoon probeerde te motiveren om zijn träöt te gaan halen, maar de jongen wilde niet. Jammer...

In de reisgids vond ik restaurant El Descanso. Een restaurant waar goed eten werd geserveerd en dat populair zou zijn onder reizigers en locals. Locals waren er een paar. Reizigers niet. Het eten was heerlijk. Begonnen met nachos en guacemole en vervolgens fajitas gegeten, uiteraard met een Gallo.

Onderweg terug naar het hotel hoorde ik wederom trompetgeluid. Dit keer kwam het uit een sporthal waarvan de deur op een kier stond. Deze kier was net breed genoeg om door naar binnen te komen. De sporthal bleek een kerk en al snel kwam één van de muzikanten me een plek op het altaar aanbieden, naast de trompettisten. Toen ik ze een foto van de fanfare liet zien snapten ze er helemaal niks meer van. Wederom een leuk gesprek waarbij we elkaars taal niet spraken, maar elkaar redelijk begrepen.

Morgen is het de bedoeling om naar Lanquin of Cobán af te reizen. Een trip van ongeveer 4 uur. Omdat ik Chajul ook echt nog gezien wil hebben, ga ik hier vroeg heen.

Overigens vind ik jullie reacties op mijn reisverslagen erg leuk! Leuk om te lezen dat jullie mijn ervaringen zo leuk vinden!

Geschreven door Marc.van.E