De wekker heeft ons op tijd gewekt na weer een noorderlichtloze nacht. Jammer hoor, die bewolking continu! 50 tinten grijs, maar dan niet van het spannende soort...

Na het ontbijt worden we om 8.45 opgepikt en naar de Raitola husky farm gebracht. Hier verblijven ruim 200 Alaskan huskies. Dat is een ander huskyras dan de fluffy grijze huskies waar wij aan denken bij het woord husky, dat zijn Syberische huskies. Ruim 200 huskies dus, die hier geboren worden en hun hele leven mogen blijven, ook als ze met 'pensioen' zijn. Vanaf 10 maanden oud worden de honden rustig aan getraind als sledehonden. Eerst korte afstanden en licht trekgewicht, wat met de tijd verder en zwaarder wordt. De langste afstand die ze kunnen rennen is 70 kilometer! Pas na 1.5 jaar ervaring en training mogen de honden mee met de sledetochten met klanten. Elke slede heeft een span van 5 honden. Vooraan in het span staan 2 enthousiaste honden die graag willen en staan te springen om te gaan rennen. Letterlijk de kartrekkers dus. De achterste honden moeten de sterkste zijn (niet gedacht!) want zij zorgen ervoor dat de slee op het goede spoor blijft. Zijn de achterste niet sterk genoeg, dan beland je in de greppel ;-) Aan het voer zal het sterk worden niet liggen: als ontbijt krijgt iedere hond en liter vleessoep. Gedurende de dag wat snacks in de vorm van vlees of vis, en in de avond de hoofdmaaltijd: 1-2 liter puree van vlees, eiwitten en andere voedzame ingrediënten. Totale waarde: 10.000 calorieën!!
De honden rennen zo'n 12 kilometer per uur. Ze kunnen harder, maar dat is niet veilig voor ongeoefende sleebestuurders.
Vooraf worden we weer in warme overalls en snowboots gehesen en krijgen een veiligheidsbriefing hoe we de slee moeten besturen en hoe we moeten remmen. We hebben met zn tweeën 1 slee, halverwege mogen we wisselen van bestuurder als we willen. Edwin gaat eerst sturen, ik neem plaats in de slee. De hoffotograaf zit hoor!
Daar gaan we!! De honden trekken ons moeiteloos door de bossen en over de bevroren rivier. Ook hier is het weer nattig door de dooi, dus sommige stukken zijn hard werken voor de hondjes. Bergje op steppen we mee om ze te helpen. Door de nattigheid en aangevroren stukken is het hard hobbelen soms!! Daarom besluiten we niet van plaats te wisselen zodat Ed wat makkelijker mee kan bewegen en de hobbels zo kan opvangen. Onderweg stoppen we een keer, waarbij de gidsen aanbieden foto's van ons te maken.
Eenmaal terug is er tijd om de honden te aaien en te bedanken voor hun harde werk. Sommigen gaan er echt even lekker voor zitten! Binnen krijgen we nog warme bessenlimonade en kunnen we vragen stellen over de honden en de kennel.
En dan zit deze prachtige ervaring er al weer op! Het was echt schitterend, genieten!!

We worden door het busje afgezet bij Santaclaus Village, want we hebben gehoord dat je hier de lekkerste zalm kunt eten, en dat beaamt onze taxichauffeur! Deze lekkere zalm vind je bij Santa's Salmon Place. De keren dat we er langs zijn gereden zagen we rijen dik voor de deur staan. Nu zijn we vroeg, 11.30, maar ook nu staan ze al in de rij! We sluiten aan voor de tipi-achtige hut met een mooie houten deur. Na een kwartiertje zijn we aan de beurt en mogen naar binnen. We zitten direct aan het houtvuur, lekker warm! De zalmmoten worden in ijzeren rekken boven het houtvuur gebakken, vers voor onze neus bereid! Ze serveren hier ook maar 1 gerecht: een moot zalm met een broodje en bakje salade. Nou, het was het wachten waard hoor!! We kregen een forse moot geserveerd op een houten plankje. Wat een genot!!
We struinen weer een poosje door Santaclaus Village en zwaaien weer even via de webcam. Thuis zwaait Milan hard terug!
Moe maar voldaan schuiven we aan bij het buffet, spelen nog een spelletje en gaan bijtijds onder de wol.

Geschreven door Mandy.en.Edwin.around.the.world