Lieverds,

Shame on me. Ik heb te lang niks van me laten horen. De laatste keerde vertelde ik jullie over mijn laatste dagen in het weeshuis. Inmiddels ben ik alweer twee weken aan het reizen samen met Levi en weet ik niet eens waar ik moet beginnen. Ik heb dan ook zoveel meegemaakt in de tussentijd. Zo zijn we echte fotomodellen geworden. Iedereen wil met ons westerlingen op de foto. Ook probeerden we allerlei soorten eten uit en vaak pakt dat goed uit, maar de soesjes gemaakt van dorian (fruitsoort) was toch wel een miskoop. Levi wist niet hoe snel hij een cornetto ijsje kon scoren om de vieze smaak weg te krijgen. Ik lag natuurlijk helemaal dubbel. Toch zal ik jullie eerst nog even mee terugnemen naar het afscheid in het weeshuis, want was dat bijzonder!

Natuurlijk wist ik al een tijd dat er een einde zou komen aan mijn tijd in het weeshuis en daar had ik me ook op ingesteld. De eerste vrijwilliger van mijn groep vertrok al op 5 april en ik zou 8 april vertrekken. Vanaf dat moment besefte ik dat het echt bijna was afgelopen. Stiekem was ik al bezig met het inpakken van de bagage en werd de meidenkamer steeds een beetje leger. Ook vroegen de kinderen elke dag opnieuw hoelang ik nog bleef. Elisa en ik hadden aan onze klas verteld dat de laatste les in het teken van het afscheid zou staan. We hadden dan ook allemaal kleine briefjes voor ze gemaakt met een boodschap. Dit ging bijvoorbeeld over waarin ze erg vooruit waren gegaan en waar ze trots op kunnen zijn. Dit viel gelukkig in zeer goede aarde. Verder hadden we uiteraard lieve dankwoordjes voor ze en hebben we er een feestje van gemaakt met muziek, frisdrank en zoetigheden. Wat we niet wisten, was dat de kinderen ook allerlei dingen hadden voorbereid voor ons. Zo hadden ze mooie bordtekeningen gemaakt, werd er gezongen, gedanst en zelfs gespeeched en ontvingen we de eerste knutselwerkjes. Vaak werden Elisa en ik geblinddoekt en stonden er allerlei lekkernijen voor ons klaar die ons vervolgens gevoerd werden. Ook werden veel kinderen emotioneel en dat was heel ontroerend om te zien. Ik probeerde me groot te houden, maar in afscheid nemen ben ik niet zo'n held. Stiekem vloeide er dan ook wel wat traantjes over mijn wangen.

De dag erna is Levi me komen ophalen bij het weeshuis. Ik had het de meeste kinderen verteld, maar toch keken ze even vreemd op toen hij binnenkwam. Het is voor hen heel vreemd dat wij samen zijn, maar niet getrouwd. Het was heel bijzonder dat Levi kennis heeft kunnen maken met veel kinderen, andere vrijwilligers en de oprichters van het weeshuis. Na een paar uur was het dan echt tijd om te gaan. Vrijdag en zaterdag hebben de kinderen weekendhun weekend, dus er was een groot uitzwaaicommittee aanwezig. Het vreemde is dat ik weet dat de kans klein is dat ik deze mensen nog ooit zal ontmoeten, maar de mama van daar zei tegen me dat we ons hoe dan ook ooit weer zullen zien. Vele meiden zeiden tegen me dat ze me zullen uitnodigen voor hun bruiloft. Trouwen is voor hen het doel voor de komende vijf tot tien jaar, maar ze hebben geen idee wat een retourtje vanuit Amsterdam kost.

Na een heel fijn afscheid viel het me op weg naar Kuala Lumpur toch best zwaar. Ik besefte hoe bijzonder het is wat ik heb meegemaakt en hoe fijn de afgelopen zes weken waren geweest. Ik zat in een soort van achtbaan die dag. Eerst zag ik Levi weer nadat we beide allerlei onvergetelijke dingen hadden meegemaakt en vervolgens moest ik (defintief) afscheid nemen van vele bijzondere mensen. Het ene avontuur was nog niet voorbij of het volgende stond alweer letterlijk op de stoep; 2,5 maand samen reizen met Levi door Zuid-Oost Azië. Niet dat dit verkeerd is natuurlijk, maar wel een hele omslag met het leventje in het weeshuis. Ik voelde me bijna schuldig dat ik de kinderen achterliet en zelf de wereld ga verkennen. Een kans die zij misschien wel nooit zullen krijgen.
De herinneringen aan deze zes weken zijn ontelbaar en het is een van de meest bijzondere dingen die ik tot nu toe in mijn leven gedaan heb. Iets wat moeilijk in woorden te beschrijven is. Ik maakte letterlijk deel uit van een geweldig gastvrije familie en ben hen erg dankbaar voor alles. Het is een ervaring die mijn leven zeer zeker heeft verrijkt op vele vlakken.

Maar dan nu, het leven van een reiziger. De eerste bestemming was Kuala Lumpur. De hoofdstad van Maleisië en het was dan een wereld van verschil met het gehucht waar ik zes weken ben verbleven. We sliepen midden in de stad en hebben op en top genoten van de verschillende culturen die het land rijk is. We hebben veel gezien van de stad en een nacht verbleven we in een prachtig appartement met een uitzicht waar je u tegen zegt. Natuurlijk is die luxe uitzonderlijk als je low budget aan het backpacken bent.
Na vier dagen in deze bruisende de stad te hebben vertoefd vervolgden we onze reis naar Malaka voor twee dagen. Een kleine stad tussen Kuala Lumpur en Maleisië. Ooit was deze stad in handen van de Nederlanders en op sommige plekken was dit ook nog goed zichtbaar. Na de drukte van Kuala Lumpur was dit kleine plaatstje even totaal iets anders. De afwisseling tijdens onze reis maakt het echter erg leuk. Ook hier hebben we veel gewandeld om zoveel mogelijk te zien en hebben we nog een paar dagen kunnen genieten van de diverse keuken die Maleisië te bieden heeft. De volgende bestemming was Bali (Indonesië). Om daar te komen was nog een hele klus. We moesten eerst de bus naar een centraal punt in Malaka nemen. Vervolgens pakten we de bus die rechtstreeks naar Singapore zou gaan. Dit lijkt in theorie heel makkelijk, maar in de praktijk kan er heel wat mis gaan. De details zal ik jullie besparen, maar ik kan jullie vertellen dat ik heel blij was toen we in ons guesthouse in Bali aankwamen. Achja, altijd blijven lachen en relativeren. Het relaxen kan beginnen! Op zijn tijd kan ik dat erg waarderen moet ik eerlijk bekennen.

Al meer dan een half jaar kijk ik uit om naar Bali te gaan en vooral om te zien of het echt zo geweldig is als men altijd zegt. We hadden een tactische plek gekozen om te verblijven: het plaatsje Canggu. Dit is een plaatsje ten noorden van de grotere toeristischere plekken en het is erg in opkomst. De gezonde hippe tentjes komen dan ook als paddenstoelen uit de grond. Niet dat ik dat erg vond hoor. Ik keek mijn ogen uit en jam jam wat was het (gezonde) eten lekker. Hoewel Bali voor het grootste deel Hindoe is, en de rest van Indonesië voornamelijk Islamatisch, is het een heel verschil met Maleisië. De mensen zijn nog vriendelijker en gedienstiger. Verder merk je dat Maleisië toch wel een stuk meer ontwikkeld is dan Indonesië. De bevolking van Indonesië doet enerzijds erg hun best gezond te koken maar anderzijds is de lucht sterk vervuild door afvalbrandjes en alle uitlaatgassen van de vele scooters en auto's. Een gezond leven heb je op Bali in elk geval niet. Het afval, verborgen werkloosheid (20 mensen in de bediening in een klein restaurant) en armoede zijn grote problemen die je hier elke dag opnieuw waar kan nemen. Gelukkig heeft het eiland veel moois te bieden!

Al snel besloten we dan ook het weekje op Bali te bestempelen als onze zomervakantie dit jaar. Dat is aardig gelukt moet ik zeggen. Allereerst zijn we vijf dagen in Canggu verbleven. Vanuit daar zijn we per scooter naar vele mooie plekjes gereden en hebben daardoor in korte tijd veel van het eiland gezien. Rob en Gaby zijn ook voor langere tijd in Indonesië en hebben ons uitgenodigd in hun verblijf. Toevallig zitten zij deze week in hetzelfde plaatsje. Al valt hun verblijf in een net iets andere categorie dan onze... Samen hebben we een aantal heerlijke, gezellige en culinaire dagen gehad. We zouden bijna vergeten dat we aan het backpacken zijn. Na dit luxe uitstapje hebben we onze reis voortgezet naar Ubud. Deze plaats ligt midden in Bali omringd door een soort van jungle. Hier hebben we de mooiste wandelingen door de rijstvelden gemaakt en wederom per scooter het gebied rondom Ubud verkend. Zelf vond ik dit erg toeristisch, maar we hebben geprobeerd dit te ontwijken. Na iets langer op Bali te zijn geweest dan gepland, vervolgen we onze reis naar Lombok. Bali was nog beter dan verwacht en ik heb nog meer zin gekregen in de komende drie weken die we in Indonesië zullen doorbrengen. Kom maar op met die witte bounty stranden en de rust.

Ik leef van dag tot dag en geniet van iedere seconde! Het is bijzonder mijn ervaringen met iemand te kunnen delen. We doen waar we zin in hebben en hebben geen dagenbesef meer. De sneltrein, genaamd het leven in Nederland is tijdelijk een stoptrein geworden en dat bevalt heel erg goed. Al twee maanden heb ik de zomer in mijn bol en na de warmte in Maleisië ben ik gelukkig heel wat gewend qua hitte en verbrand ik niet meer zo snel.

Geniet van alle feestdagen de komende tijd en Ik zal beloven snel weer iets van me te laten horen.

Groetjes en veel liefs uit Lombok.

Geschreven door Joelleopreis