Lieve volgers,

Na een soort van gewend te zijn in mijn nieuwe stekkie voor de komende 6 weken zal ik wat ervaringen met jullie delen.
Eindelijk was het dan zover. Wilde plannen werden afgelopen donderdag omgezet in daden. Finally! De afgelopen weken waren stiekem toch best hectisch en vroeg me regelmatig af waarom ik nou eigenlijk wegging. Thuisblijven in je vertrouwde omgeving is immers veel makkelijker. Ik had ook geen idee wat me te wachten stond, dus het voelde alsof ik in het diepen ging springen, maar wist niet hoe diep dat zou zijn. Toch was ik blij dat het avontuur nu echt begon. Na twee keer verrast te zijn door vrienden en vriendinnen met een surprise party, vele lieve berichtjes en bezoekjes te hebben gekregen, stond me alleen nog het moeilijke afscheid met pap, mam, Cyrill en Levi op Schiphol te wachten. Na wat traantjes stapte ik in het vliegtuig richting Singapore en daar stapte ik over in het vliegtuig dat rechtstreeks naar mijn eindbestemming Penang vloog. Dit is een eiland ten westen van het vaste land van Maleisië. De reis verliep zeer soepel en was dan ook héél blij toen ik mijn bagage op de band zag liggen en mensen van AIESEC (de organisatie van mijn vrijwilligerswerk me stonden op te wachten). Ik had door het tijdsverschil als het ware een nacht overgeslagen een kwam hier vrijdagochtend lokale tijd aan, dus je kunt je voorstellen dat ik me wel eens fitter heb gevoeld. Dat mocht de pret niet drukken natuurlijk. Tijd om naar het weeshuis genaamd "Batu Grace Children Home" te gaan.

Hier werden we (vijf andere studenten en ik) met open armen ontvangen. Mijn blonde stijle haar was een ware trekpleister. Ook vroegen ze allen waar ik vandaan kom. Dat vinden ze bijzonder interessant om te weten, maar hebben geen idee waar Holland ligt. De andere vijf studenten komen uit Portugal, 2x Japan en Duitsland en zijn allemaal heel lief en aardig. We hebben ieder onze eigen gewoontes, maar toch heb ik nog geen shockende verschillen ontdekt. De kinderen die hier wonen zijn tussen de 0 en 16 jaar oud en zijn zowel jongens en meisjes. Allen zijn 'Indian' en behoren tot een van de drie bevolkingsgroepen die naast elkaar leven in Maleisië. Ze hebben niet allemaal hetzelfde geloof, dus dat wordt hier ook niet uitgeoefend. Wel rinkelt er voor elke maaltijd een bel en dat is het signaal dat ze naar de gebedsruimte moeten. Hier moeten ze tot bezinning komen door bijvoorbeeld yoga te doen of te zingen. Vlak voor iedere maaltijd bidden ze waarbij ze vertellen dat ze God (die voor iedereen anders is) dankbaar zijn voor het eten. Het weeshuis is opgericht door een man en vrouw en zij wonen hier zelf ook met hun kinderen. Zij worden ook mama en papa genoemd en de kinderen hebben veel respect voor hen. Zo staan ze op als papa langsloopt tijdens het eten en maken ze een buiging in de buurt van mama.

De kinderen noemen ons 'teacher' omdat wij ze les gaan geven. Dit houdt in dat we elke dag een of meerdere lessen geven in het Engels. Denk hierbij aan rekenen, topografie en basis Engels. Hierover later meer. De kinderen gaan naar verschillende scholen afhankelijk van hun geloof. Ze leren hier wel Engels, maar dat is minimaal en de verschillen tussen de scholen en kinderen zijn groot. Het Engels dat ze nu kunnen hebben ze geleerd van de vrijwilligers voor ons. We zijn namelijk de vijfde groep die hier voor 6 weken komt. Ze gaan al vroeg naar school en de eerste kinderen komen al rond 12u terug. Vanaf dan druppelen de kinderen binnen en beginnen ze aan hun huiswerk. We hoeven ze hier niet mee te helpen, maar ik wil zoveel mogelijk met ze doen en ze zoveel mogelijk leren. We zitten dan buiten op de grond en overal waar je kijkt liggen boeken. Het is een grote chaos kan ik je vertellen.

Er wonen hier zo'n 70 kinderen en het onthouden van deze namen is geen makkie. Denk aan namen als Sassikilla, Itareenhi en Avinash. Very hard to learn dus! Joëlle is niet moeilijk voor ze, maar de meeste kinderen noemen me Teacher Jo. Ze zijn stuk voor stuk heel dankbaar als we ze helpen, met ze spelen of alleen al naar ze luisteren. Ieder kind woont hier niet voor niets, dus of de thuissituatie was onhoudbaar of ze zijn afgestaan. Sommige hebben hun verhaal met me gedeeld en dat was best heftig. Ik vraag er nooit naar, want daar ken ik ze nog niet goed genoeg voor, maar soms vertellen ze het uit zichzelf. Toch zijn de meeste kinderen meestal vrolijk en huppelen ze in het rond. Ze hebben geen electronica waar ze zichzelf mee kunnen vermaken, maar daardoor zeer creatief in het verzinnen van andere bezigheden. Ze mogen geen mobiel hebben, omdat ze dan het thuisfront kunnen bellen en dit kan voor grote problemen zorgen. Vanochtend vroegen twee meisjes me of ze mochten bellen naar hun moeder met mijn telefoon. Zo nu en dan proberen kinderen hier te ontsnappen om naar hun vriendjes te gaan. Het gaat hier dan om meisjes van 16 jaar. Dit levert moeilijke situaties op. Zeker als ze je als vrijwilliger uittesten. Gelukkig betreft dit maar een kleine groep.

Het is hier bijna lunchtijd dus ga mijn blog afronden. Natuurlijk zal ik ook nog iets vertellen over de omstandigheden hier. Allereerst het weer. Het is hier altijd zomer en gemiddeld zo'n 37 graden. Nu kan ik gelukkig vrij goed tegen de zon, maar zeker gedurende de nachten (want er is uiteraard geen airco) is het erg heet. Dat er alleen maar koud water is, vind ik dan ook zeker geen straf. Verder eten we meestal op de grond waarbij de jongens aan een kant zitten en de meisjes aan de andere kant (zie foto). Men eet hier alles met de handen, dus ook rijst en noodles. Zelf doe ik dat niet en dat vinden ze ook niet gek. Ze gaven het me zelfs toen ik hier aankwam. Ze eten hier overigens alleen maar rijst, noodles, rijst, noodles en soms ook rijst. Gelukkig hou ik daarvan, maar de hoeveelheid pepers is behoorlijk aan de maat. Ook dat went overigens. Vis eten ze hier met alles erop en eraan, maar daar pas ik voor. De overige vrijwilligers van dit weeshuis doen elke dag de was voor alle kinderen hier. Logistiek een hele operatie, maar iedereen deelt hier alles, dus ook kleding wordt gedeeld met elkaar.

Wat me hier verder opvalt is dat men veel lacht, zeer correct is en leeft van dag tot dag. De kinderen zijn dankbaar dat ze naar school kunnen, te eten krijgen en kleren hebben om aan te doen. Iets waar we in Nederland nog wat van kunnen leren. Soms krijg ik bij het afwassen van mijn bord of bij het krijgen van eten voorrang van de kinderen, maar dat wil ik absoluut niet.

Het is pas het begin van 6 weken, maar heb het idee dat ik hier zeker iets kan bijdragen en dat ons werk wordt gewaardeerd. Ik geniet van elke dag en probeer er het maximale uit te halen. Ook ben ik heel erg dankbaar dat ik dit kan doen.

Veel liefs,
Joëlle

Geschreven door Joelleopreis