Lieve volgers,

Na een aantal weken van radiostilte is dit mijn laatste blog gedurende mijn project, maar er zullen nog vele verhalen volgen. Het is ontzettend leuk om al jullie liebe reacties op mijn blogs te lezen. Dank daarvoor!
Aanstaande vrijdag zal ik na zes weken een hele speciale plek gaan verlaten. Inmiddels zijn er twee nieuwe studenten aangekomen en zij zullen het stokje van ons overnemen. AIESEC heeft ons verrast met een soort van afscheidsparty met taart en andere bedankjes. Nu is de tijd van afscheid nemen dan ook echt aangebroken. 1,5 maand is voorbij gevlogen, maar ik heb nog heel wat maanden voor de boeg.

Afgelopen week heb ik nog veel leuke dingen meegemaakt. Samen met Elisa hebben we de kinderen paaseieren laten verven. Iets wat zij natuurlijk niet kennen. Het was een grote chaos, maar toch een groot succes. Ook zijn we twee keer naar een tempel geweest waarbij het de eerste keer vooral ging om het bidden en de tweede keer naast het bidden er ook een soort van offerfeest was. De tempel was deze keer prachtig versierd en er waren vele traditionele optredens en eten was er in overvloed. Ze eten altijd met hun handen en sinds een week doe ik dit ook steeds vaker. Het vereist een bepaalde techniek, maar oefening baart kunst. Het is echter niet iets wat ik thuis vaker zal doen. Het was erg bijzonder om samen met de kinderen de tempel te bezoeken. Normaal bezoek je als toerist een tempel, moskee of kerk, maar nu was ik een van hen. Het dansen op Indiase muziek blijft wennen, maar ik probeer gewoon wat en dat vinden ze erg leuk. Soms brengen donatoren naast eten ook muziekinstallaties mee, zodat kinderen kunnen dansen en swingen. Na 30 minuten dansen heb je een flinke work out gehad kan ik je vertellen. Zeker met de hitte van hier. Sinds afgelopen week is het echter koeler aan het worden en is er meer bewolking. Relatief gezien dan... Heel erg vindt men dat hier niet.

Elke dag is nu de laatste hier en ditzelfde geldt voor sommige activiteiten. Zo gingen we afgelopen vrijdag voor het laatst met een paar kinderen naar de night market. Dit is een soort beloning voor ze als ze goed hun best doen in onze les. Het was wederom genieten om met hen over de markt te struinen op zoek naar lekkere verse juices of andere lekkernijen. Ze pakken dan braaf mijn hand vast en laten pas los als we weer terug zijn. Ook de aantal ochtendwandelingen die ik samen met Elisa voor de boeg heb zijn nog maar schaars. Bijna elke ochtend de afgelopen 5,5 week hebben we meer dan een uur gewandeld. Nu ik dit zo schrijf klinkt het ontzettend saai, maar dat was het zeker niet. We hebben veel van de omgeving gezien gecombineerd met ochtendgymnastiek. Elke dag ontdekten we wel weer een nieuwe fruitboom. De mensen die je tijdens zo'n wandeljng tegenkomt zijn bijzonder vriendelijk. Ik heb dan ook een heel positief beeld over de bevolking hier.

Het is moeilijk om iets te zeggen over de bevolking, omdat er drie grote soorten groepen naast elkaar leven. Ik heb het genoegen gehad om te leven met Indiase mensen en heb heel veel van ze geleerd. Wanneer ik in een Islamitisch huis had verbleven, had ik een een hele andere ervaring gehad. Het Indiase eten is verrukelijk en ben jaloers op hun kookkunsten. Gelukkig kan ik nog een dikke week genieten van het Indiase eten als ik wil in Kuala Lumpur of Singapore.

De tijd van afscheid nemen komt nu heel dichtbij. Er zijn dingen die ik zeker ga missen waarbij de kinderen natuurlijk met stipt op nummer een staan. Ook de gastvrijheid die ik hier heb ervaren is geweldig. Misschien ga ik zelfs het bidden en de zangkunsten van de kinderen in de gebedsruimte missen. Het geeft een gevoel van saamhorigheid die heel bijzonder is. Ze bidden als een familie en tonen hiermee hun dankbaarheid voor alles wat ze hebben. Ook ga ik de interessante gesprekken met de andere studenten missen. Heb namelijk veel geleerd over verschillende culturen en hoe zij als studenten aan de andere kant van de wereld tegen bepaalde zaken aankijken. Dit geldt ook voor de gesprekken die ik heb gehad met volwassenen over ongelijke rechten in dit land voor de verschillende bevolkingsgroepen.

Natuurlijk heb ik ook mijn mindere momenten gehad, maar over het algemeen heb ik het heel erg fijn gehad. Het stapelbed waarin ik slaap is iets wat ik zeker niet ga missen. Het is hard en de rugpijn die ik ervan krijg ben ik liever kwijt dan rijk. Ook de drukte in de ochtend die hier op 5:00 uur begint nam ik voor lief, maar ik jammer er niet om dat deze herrie bijna voorbij is. De andere meiden hebben bijtende mieren in hun bed, dus ik mag zeker niet klagen. Na ons eerste weekendje hadden we bed bugs (bedwantsen) in onze bedden in het hostel. Zelf had ik geen beten, maar omdat deze vervelende beesten overdag vaak niet zichtbaar zijn en in je kleren gaan zitten bestond er een kans dat ze in onze bagage zaten. Normaal was je al je kleren heel heet en dan zijn ze zijn dood. Dat ging echter vrij moeilijk met onze emmers met koud water. We hebben dan ook eerst water gekookt, en dit aangelengd met wat koud water. Wonder boven wonder hebben mijn kleren het overleefd en hebben we de beestjes niet meer gezien. Ook de manier van straffen die ze hanteren staat op mijn netvlies gebrand, maar het hoort bij hun cultuur heb ik ontdekt. Gelukkig weegt dus niet op tegen alle mooie momenten!

Het is gek om alles hier zo achter te laten, maar zoals pap altijd zegt na een vakantie: er is een tijd van komen en van gaan. Het is dan ook goed geweest voor mijn gevoel. De kinderen spreken steeds beter Engels en zeker wanneer je dit vergelijkt met leeftijdsgenoten. Ze zijn dan ook bevoorrecht ten opzichte van hun. Ze hebben de kans op elke dag Engels te spreken met studenten zoals wij. In de regio kent iedereen dit huis en het staat bekend om de gediciplineerde kinderen. Ik denk dat dit terecht is. Tuurlijk is er vaak chaos, maar wat wil je als je met zoveel mensen dicht op elkaar leeft. De kinderen zijn bijzonder vriendelijk en geïnteresseerd in de medemens.
In het begin twijfelde ik of dit project wel wilde doen. Ervaring in lesgeven had ik immers niet en sluit ook niet bepaald aan bij wat ik studeer. Achteraf ben ik juist heel blij dat ik niet voor het voor de hand liggende heb gekozen. In een organisatie werken zal ik wellicht bijna mijn hele leven. Ik heb me op hele andere vlakken kunnen ontwikkelen die mijn hele leven lang zowel in het dagelijkse leven als in het bedrijfsleven bruikbaar zijn. Het is een verrijking die niemand me ooit nog af kan pakken. De vertrouwensband met sommige kinderen en de (diepgaande) gesprekken zijn me heel dierbaar. Daarnaast heb ik veel geleerd over mezelf en over anderen. Ik kan zelfs de hele dag naar het gekrijs van kinderen luisteren zonder gillend gek te worden. Stiekem ben ik dan ook best een beetje trots.

Vrijdag komt Levi in alle vroegte om een beeld te krijgen van mijn tijd hier en dan gaan we samen naar Kuala Lumpur. Ik heb van iedere dag tot nu toe genoten, maar kijk nu stiekem erg uit om samen met Levi aan onze reis van 2,5 maand te gaan beginnen. De kinderen vragen altijd aan mij wat mijn ambitie is. Ik hoop met heel mijn hart dat ze hun ambities en dromen kunnen najagen. Vergeten zal ik deze bijzondere mensen in ieder geval nooit.

Liefs, Joëlle

Geschreven door Joelleopreis