Lieve volgers,

Het schrijven van dit blog ging niet zonder slag of of stoot. Allereerst omdat het hier extreem warm is deze week. Ik leef dan ook in de warmste streek van Maleisië, maar wist niet dat het nog warmer kon worden. De bosbranden die ik heb gezien afgelopen week zijn niet meer op twee handen te tellen. 'S Ochtends kan het al 40 graden zijn en de kinderen hebben dan ook vrij gekregen voor een aantal dagen. Je merkt dat iedereen er sloom van wordt en ook kinderen vervelen zich. Ze hadden vorige week namelijk ook al vakantie. Tijd voor het hervatten van het ritme lijkt me zo. Daarnaast was ik net begonnen met schrijven totdat een aantal kinderen me kwamen halen. Er was namelijk iets heel ergs gebeurd, de maan was niet meer zichtbaar en ze geloven dan dat je niet meer mag eten en drinken totdat de zon opkomt. Ik deed het toch, dus ben benieuwd wat er met me gaat gebeuren. Hollandse nuchterheid zullen we maar zeggen.

Afgelopen weekend zijn we met de vrijwilligers naar het eiland Langkawi geweest. De voorbereidingen verliepen niet heel soepel. Het weeshuis is ver van alles, dus het regelen van vervoer is elk weekend opnieuw een heel karwei. Gelukkig ben ik niet mensenschuw en krijg je door mensen aan te spreken veel voor elkaar. Het duurde uiteindelijk heel lang voor we er waren, maar het was het wachten waard. Een blauwe zee, mooie stranden en barretjes aan het strand. De wind en de zee zorgden voor verkoeling, maar een zee zo warm als deze had ik nog nooit meegemaakt. Het voelde als het pierebad voor kinderen. De zon is erg fel, dus het was oppassen geblazen. Omdat het nu geen hoogseizoen is, was het gelukkig vrij rustig. Er waren vooral veel moslims gekleed in boerka's. Ik respecteer hun cultuur, maar het blijft vreemd om te zien als ze met hun sluier het water in gaan of op het strand liggen. Waar ik in de buurt van het weeshuis erg opval als blondine, was het wel even lekker dat mensen niet de hele tijd vragen of ze met me op de foto mogen.
Na een stranddag zijn we de volgende dag het eiland gaan verkennen met een auto. We hebben mooie stranden en watervallen bezocht en zijn naar het hoogste punt van het eiland gegaan met een gondel. Hierbij ga je met de gondel over de jungle. De gondel maakt zo weinig geluid dat je de dieren beneden je kunt horen. Heel bijzonder!

Dit was mijn laatste weekendtrip gedurende mijn project, omdat alles erg ver hier vandaan is en ik nog veel ga zien samen met Levi. Hij komt me over twee weken ophalen bij het weeshuis, zodat hij kan zien waar ik zes weken heb gewoond en veel heb meegemaakt. Heel erg leuk dus! Ze vragen vaak waar mijn "husband" is en als hij bij me is, zal het wel duidelijk zijn lijkt me. De komende twee weekenden kan ik leuke dingen doen met de kinderen en hen te zien genieten is het leukste wat er is.

Vorige week heb ik voor het eerst gezien dat er nieuwe kinderen arriveerden. Eigenlijk was er geen plek voor nog meer kinderen, maar de mama van het weeshuis vertelden me hun verleden en ze kon niet anders dan deze twee kinderen erbij te nemen. De verhalen die zij me verteld laten me zeker niet koud. Ik wist natuurlijk al dat ik een warm gezin ben opgegroeid, maar dat besef is alleen maar groter geworden. Ze proberen de kinderen hier persoonlijk te benaderen, maar de aandacht verdelen over zoveel kinderen is natuurlijk erg lastig. Soms zitten ze huilend in een hoekje en zijn ze troosteloos.Het in het gareel houden van de kinderen gebeurt niet op de manier die ik voor ogen heb, maar zo werkt het hier nu eenmaal. Helaas ben ik altijd in de buurt als ze gestraft worden en dat zie ik liever niet.
De band met de mama en papa hier wordt steeds beter en ik vind het erg interessant om te horen hoe ze de boel hier draaiende houden en ervoor zorgen dat alle monden gevoed worden. Dat doen ze overigens erg goed en ben dan ook dol op hun kookkunsten. Ook al is het prijziger, ze gebruiken enkel verse producten zonder kunstmatige toevoegingen en dat proef je! Al mis ik stiekem de heerlijke kaasjes en andere heerlijkheden uit Nederland. Soms vegaat me de eetlust als ik zie hoelang vlees en vis soms in de zon ligt.

Met nog maar twee weken op de teller kan ik stellen dat de tijd voorbij is gevlogen. Vier weken geleden zat ik het vliegtuig en had ik geen idee wat me te wachten stond en nu kan het aftellen bijna beginnen voordat ik mijn tijdelijke huis ga verlaten. Ik word steeds closer met de kinderen en zelfs de stoutere varianten zijn soms heel lief voor me. Wellicht moet ik een extra koffer kopen voor alle tekeningen en lieve kaarten die heb ik gekregen.

Een echt paasweekend wordt het niet voor mij. Hier doen ze natuurlijk niet aan Pasen. Toch gaan we ze vandaag tijdens de les erover vertellen zodat ze ook over onze cultuur leren. Morgen gaan we eieren verven met ze! Vertellen over elkaars cultuur is heel erg leuk. Ik kan me soms verbazen over hun gewoontes die ik maar niet met jullie deel, maar dat is wederzijds denk ik. Het duitse meisje waar ik samen de lessen mee verzorg en veel mee optrek heeft een neuspiercing laten zetten zoals alle Indiase vrouwen dat hier hebben. Dat ik dat niet heb gedaan snappen ze helemaal niks van, want heb volgens hen de perfecte neus ervoor. Gelukkig hoef je je geen zorgen te maken mam!
De aanslagen in Brussel bevestigen maar weer hoe weinig mensen van elkaars cultuur snappen en des te belangrijker is het om een poging te wagen om elkaar te begrijpen. Het drama wat daar dinsdag plaatsvond leeft hier niet echt heb ik het idee. Ze hebben dan ook nauwelijks toegang tot de media in dit weeshuis. Zelf kan ik via de iPad up to date blijven. Diezelfde avond nodigden een paar meiden me uit om mee te gaan naar een Indiase avond waarbij ik als enige westerling opviel en zelfs als special guest bestempeld werd.

Ik wens jullie allemaal een fijn paasweekend toe en eet maar lekker veel eitjes voor mij!

Liefs,
Joëlle

Geschreven door Joelleopreis