We steken over van Oslo naar de westkust, via Telemark naar Hordaland. Het begint met een idyllisch campinkje in het kleine Åmot, in the middle of nowhere, maar vreemd genoeg wel met een enorm warenhuis. Op de enorme witgoedafdeling schaffen we een tondeuse aan, er zijn grenzen in haardracht. Drie dagen later rijden we door eindeloze bakken met regen naar het westen: een pas met sneeuw – Niek werp nog een sneeuwballetje – en tunnel in, tunnel uit, 7,7 kilometer is vandaag de langste. Gelukkig hebben we geen van tweeën last van claustrofobie. De Noren hebben de wildernis in goede banen geleid. Honderden witte strepen langs de hoge rotswanden zijn de watervallen die zich de diepte in storten, en vlak naast de weg in een kolk verdwijnen. Noorwegen is vooral een heel nat land. Als je in de berm stapt krijg je natte voeten, alsof je in Vinkeveen op een eilandje gaat staan. Alles klatert, ruist en druipt, dikke nevelen hangen boven de bossen. Zelfs uit de douche komt veel water. De bergen zijn steil en begroeid, enorme bemoste rotsblokken zijn het landschap in gerold.

We vinden een overbevolkte camping bij Bergen, de volgende dag bezoeken we de Hanzestad. Hetzelfde euvel als Oslo, het is er onwaarschijnlijk druk, zo midden in het seizoen. De laatste brand in 1955 heeft van de oude pakhuizen aan de oude haven in Bryggen nog maar een paar exemplaren overgelaten. Op de kaden is het een drukte van belang, een trendy vismarkt en veel horeca die vishapjes verkoopt, kraampjes met alles wat je altijd al wilde hebben op trollengebied. Maar het is in eerste instantie een stad aan zee.

De volgende dag trekken we noordwaarts naar het Sognefjord, een van de mooiste volgens de reisgids. Niek heeft eindelijk de kans het nog gloednieuwe hengeltje uit te werpen. En geloof het of niet, na vijf minuten hangt er een makreel aan. Die gaat twee uur later de pan in, we zijn er gewoon opgetogen van, alsof we al volledig zelfvoorzienend zijn. De volgende dag rijden we langs het fjord. Je moet er van houden, het is een breed water met aan beide kanten honderden meters hoog oprijzende rotswanden. Je zit eigenlijk opgesloten in een fjord. Aan een kant de zee, aan de zijkanten de bergwanden, en maar een smal weggetje naar de uitgang. Het ziet er in het sombere weer een beetje donker en dreigend uit. Maar dat krijg je, als je je hele leven op een pannekoek hebt gewoond. Toch een beetje claustrofobisch. De volgende dag worden weer drie makrelen uit het fjord gehengeld, het wordt alweer bijna gewoon. Aan het eind van de dag steken een paar grote vinnen synchroon boven water uit: dolfijnen zwemmen langs.

Geschreven door Holycanary