Maandag 26 augustus.
De vakantie nadert zijn einde.
Vinden we het jammer? Aan de ene kant wel natuurlijk, we genieten van het mooie weer, van elkaar, de uitstapjes, de verwennerij van uit eten gaan, geen huishouden, niet naar het werk hoeven dus we zouden wel gek zijn om naar huis te verlangen.
Anderzijds raak je toch verzadigd van al het goede en zegt een stemmetje in ons dat het wel weer mooi is geweest. Aan al het goede komt een eind en we kunnen terugkijken op een heerlijke, afwisselende vakantie.
De laatste 3 dagen zijn we in Slovenië. Met een beetje weemoed vertrekken we uit ons deftige Palatinushotel maar het laatste hotel zag er in de brochure ook prima uit.
Op de lagere school leerden we al het begrip “overtreffende trap”.
Goed-beter-best, Mooi-mooier-mooist, Veel-meer-meest.
Daar kan ik sinds vanmiddag nog eentje aan toevoegen:
decadent-decadenter-decadentst.
Ons nieuwe hotel slaat werkelijk alles, een hoog Dynasty-gehalte.
We komen de grote ronde oprijlaan oprijden en een meneer in keurig zwart pak gebaart ons dat we de auto voor de glazen schuifdeuren mogen laten staan om in te checken.
We lopen de grote hal in en kijken onze ogen uit.
De receptioniste legt ons eea uit over de parkeergarage, de sauna en het zwembad, geeft ons wat vouchers mee voor een welkomstdrankje met wat lekkers, gratis wijnproeven bij een lokaal wijnrestaurant en twee tickets voor de kabelbaan, dat naast het hotel zit. Zij wijst op de piccolo, die met ons meeloopt (een super super lekker ding, maar dat even ter zijde) en onze bagage uit de auto tilt, op een trolley meeneemt en naar onze kamer zal brengen.
We staan een beetje met ons mond vol tanden....is dit echt gewoon bij de ANWB geboekt? Of zijn ze hier in de war met een ander echtpaar dat miljonair is?
Na het parkeren staat de piccolo voor onze kamerdeur en rijdt de boel naar binnen, maakt een buiginkje en zijn taak zit erop.
We weten niet goed wat we hier mee aanmoeten.
Moet je zo’n man fooi geven en zo ja, hoeveel in godsnaam?
Wij zijn niet zo vermogend om gelijk een tientje fooi te geven maar 1 of 2 euro is ook weer zo armoedig. Bovendien hebben we 2 weken op Forinten geleefd, we hebben nog niet eens Euro’s in handbereik. We voelen ons wat ongemakkelijk bij deze ongekende luxebehandeling.....
George Clooney blijft niet treuzelen voor fooi zo lost het zich vanzelf op.
We bekijken onze luxe toko en zien een lel van een kamer, een zithoek, badkamer met ligbad, een dakterras met uitzicht op het zwembad en......een walk-in-closet. Het moet niet gekker worden nu.
In ons enthousiastme maken we een kort filmpje van ons nieuwe onderkomen en whats appen we dit naar de kinderen met de mededeling dat we voorlopig nog niet naar huis komen.
Ons welkomstdrankje is een glas bubbeltjeswijn (waarom gaat iedereen er toch altijd van uit dat alle volwassenen alcohol drinken?) maar het mijne mag vervangen worden door verse jus. Gebakje erbij, lekker hoor!
We zitten alleen op het buitenterras van de bar en als er een Nederlands echtpaar naast ons komt zitten raken we aan de praat.
Meestal ben ik wel diegene dat mensen zegggen: “zo hee, wat een klep” maar Sjoukje overtreft mij met gemak.
Een erg leuk stel en als zij terloops melden dat zij 75 zijn, valt onze mond open van verbazing. Wij schatten hen in dat ze een pietsie ouder waren dan wij maar zeker geen 15 jaar. Uiteraard gepensioneerd dus en zitten vol verhalen en de middag vliegt om.
Habakuk is het enige hotel waar we ook blijven dineren, dus we zeggen bij het afscheid dat we elkaar nog wel tegen zullen komen.
Het diner is in buffetvorm en we treffen elkaar inderdaad weer en zetten het gesprek van vanmiddag gewoon voort aan tafel en pas na ons laatste kopje koffie gaan we onze eigen weg.
Morgen gaan we met het kabelbaantje naar boven en in de middag naar het centrum van Maribor, onze laatste trip.

Dinsdag 27 augustus.
Heerlijk geslapen en daarom goed uitgeslapen staan we om 7.30 op voor een (hopelijk) lekker ontbijtje.
Het buffet van het avondeten was erg uitgebreid en lekker dus het ontbijt zal ook wel in orde wezen.
In de hoek staat een kok die pannenkoekjes en omeletten maakt voor de liefhebber en ook, net als in Hongarije, liggen de warmhoudbakken met worst, gebakken spek en andere vette lekkernijen weer gereed.
Ik ben met mijn yoghurtje en cornflakes eigenlijk maar een goedkope klant... maar drink wel 2 cappuccini en een flink glas versgeperste jus.
De kabelbaan is niet echt een succes. De rit met het gondeltje naar boven is altijd leuk, maar boven is er weinig vertier (zeg maar gerust: geen fuck te doen).
Grote borden met talloze wandelroutes in evenveel kleuren staan er bij de uitgang, er is wat gelegenheid om iets te drinken in een houten tentje en dat is het wel.
We hebben geen zin in een route van 2 uur of langer; ze gaan allemaal dwars door het bos en het enige wat je ziet zijn naaldbomen. Iedereen heeft bergschoenen aan, stokken bij zich en proviant voor de hele dag. Daar zijn wij geen types voor. We houden echt van wandelen maar dan moeten we wel wat leuks tegenkomen en niet zo’n straffe wandeling bergop.
Dus de eerstvolgende kabelbaan naar beneden is alweer voor ons.
Om 11 uur omhoog en om 12 uur weer naar beneden, hahaha. Maar goed dat we die kaartjes voor niks hebben gehad.
Het is het handigst om met de bus naar het centrum van Maribor te gaan, hebben we gehoord. We kopen een retour en zijn voor samen € 3,20 kwijt. Nou, daar kun je bij ons in de stad net anderhalf uur voor parkeren.....
De stad Maribor is, net als de kabelbaan, geen topper.
Een beetje dooie stad, veel leegstand van winkels en waar we ook lopen; geen gezellig plein of hoekje te vinden. Grauwe straten en weinig sfeer.
Alleen het stadspark is de moeite waard en daar moeten we “verplicht” doorheen omdat die wijnzaak daar zit waar onze vouchers ingeleverd kunnen worden (we blijven Hollanders hè?)
Harm krijgt 2 wijntjes en ik 1 sapje.
We bezoeken ‘s werelds oudste wijnranken van 400 jaar oud. Het is een mooi pandje met druiventrossen aan de plant, zo groot als een mensenhoofd, niet normaal. In het pandje is een piepklein museumpje over de geschiedenis hiervan. We mogen ook weer wijn proeven, maar Harm bedankt voor de eer.
Verder gaan we nog wat shoppen maar Maribor kan ons niet bekoren, dus huiswaarts maar weer.

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis