De botanische tuin die we vandaag gaan bezoeken kent 2 routes: de snelweg of de toeristische, die dwars door de bergen gaat.
Dat laatste trekt Harm wel want hij houdt van avontuurlijk sturen dus de keus is snel gemaakt.
Het is iets meer dan anderhalf uur rijden naar het plaatsje Merano dus vroeg op pad.
Al snel komen we bij het berglandschap aan en kijken inze ogen uit naar al het moois. Uit onszelf zouden we er niet echt voor kiezen om naar Tirol op vakantie te gaan, maar nu we hier toch 3 dagen zijn, moet ik mijn mening echt bijstellen: het is gewoon fantastisch hier. De natuur is echt bloedmooi, overal kom je spontaan watervalletjes tegen en er is veel te doen.
Ik voel me bevoorrecht: elke ochtend een nieuwe stad, elke avond heerlijk eten en ruim 20 dagen de hele dag vrij. Het enige wat we hoeven te doen is genieten en lachen. En dat doen we. Volop.
We klimmen hoger en hoger met de auto en op een gegeven moment zien we behoorlijk wat sneeuwresten liggen langs de weg. Steeds meer en meer en nog eens 500 meter hoger is het één en al sneeuw. De hoge dennenbomen staan er schitterend bij met de witte sneeuw erop en steken prachtig af bij het witte sneeuwlandschap erachter.
Ik zit werkelijk te jubelen op de voorbank van “Ooh” en “Wauw” en had hier echt niet op gerekend in deze periode van het jaar.
We kunnen deze kans niet laten liggen en de eerstmogelijke plek waar we kunnen stoppen, gaan we er even uit om in de sneeuw te spelen. Harm loopt naar boven en zakt meteen tot aan zijn knieën in de sneeuw en het is me toch kóud boven! In de auto zagen we al dat de temperatuur op deze hoogte onder nul was gezakt. We staan nu op een hoogte van 2100 meter en vinden het te gek om deze onverwachte belevenis te ervaren.
Het is hier in de sneeuw zó leuk dat we bijna vergeten dat we weer verder moeten. Ik sta hoog in de berm en mijn sneakers zijn niet echt geschikt schoeisel om naar beneden te lopen. Ik glij bij elke stap uit en ben doodsbang dat ik met camera en al de autobaan op schuif. Ik durf echt niet meer verder en de enige optie is op mijn handen en billen naar beneden maar dat is me te koud.
Mijn smeekbede helpt en Harm komt naar boven om mij te halen. Fijn hoor, zo’n levende rollator en zonder kleerscheuren sta ik weer op het asfalt.
Na een uurtje rijden staan we voor de botanische tuin.
Hij is groot en ziet er mooi verzorgd uit. Werkelijk alles wat de natuur biedt, komt hier aan bod, van insecten, reptielen (gelukkig achter glas), vleesetende planten, bijen, tot planten, struiken, bloemen, bomen en noem maar op.
Het is er prachtig. Mooi aangelegde paden en duidelijke looproutes in kleur. Nou ja, duidelijk, voor Harm dan. De kaart die hij hanteert is één wirrewar van gekleurde lijnen maar hij snapt het. Wat ben ik toch altijd blij met mijn held die goed kan kaartlezen, overal de weg weet en nooit verdwaalt. Een verademing voor iemand als ik zonder enig richtinggevoel. De zon schijnt volop en het is hier vandaag 17 graden. Het kan slechter.
In een terrarium zien we knalgele en blauwe kikkers, vreemde reptielen en enge grote insecten.
We hebben ieder een eigen camera bij ons en fotograferen ons een ongeluk aan al dat moois.
Ook al zijn wij stadskinderen, veel planten en bloemen herkennen wij wel met de nederlandse naam. Niet allemaal natuurlijk want ik schat dat er in het park meer dan honderdduizend verschillende soorten staan.
Met veel laagjes ga je ook langzaam naar boven en daar hebben ze een leuk palmenstrand met panoramauitzicht nagebouwd. Zó leuk!
Ook zijn er veel watervallen en door het hele park heen staan mooie sculpturen. Met gesnoeide hagen hebben ze een labyrint gemaakt, nou, die was zó eenvoudig dat zelfs een blinde daar binnen 3 minuten de uitgang had gevonden.
En o ja, een echte Garten für verliebten.
Harm zei direct: “Nou die kunnen we wel overslaan,” hahahaha. Mooie romantische haagjes, bankjes en een koepeltje met pennen en briefjes waar je je liefdesverklaring in een metalen bus kunt stoppen. Niks voor Harm maar ik vond het leuk.
In het restaurant hebben we een heerlijke lunch met Bruscetta en een enorme salade en na afloop zegt Harm dat hij meteen even naar het toilet gaat. Ik vraag meteen: “Hoe laat ben je ongeveer terug?” Hij grinnikt want begrijpt meteen de link. Gisteravond in het hotel zei hij namelijk hetzelfde, net voordat het toetje kwam. Ik wachten met opeten, 5 minuten....10 minuten....een kwartier.....geen Harm. Na ruim 20 minuten was ik echt ongerust, hier klopt iets niet. Je zou denken: hij staat ff met iemand te kletsen maar hij kent hier niemand. Ik voelde mij totaal niet op mijn gemak en had al meteen ernstige scenario’s voor ogen van een man op de wc die in elkaar gezakt is met allerlei nieuwsgierige omstanders die weggehouden worden en vooral geen ruchtbaarheid hierover. Zo leren wij dat bij de BHV tenminste. Geen paniek in de tent, houd het stil. Loop ik naar de toiletten staat hij doodleuk te kleppen met dat Belgische stel waar we al eerder een woordje mee hadden gewisseld. En ik maar wachten en ongerust zijn. Ze lagen alle 3 in een deuk om mijn doemscenario.
De rest van de middag hebben we heerlijk gewandeld en de rest van het park gezien.
Het avondeten in het hotel verliep net als gisteren en wij houden weer stevig ons bestek vast als één van de twee nog niet klaar is. Het menu is goed, maar jammer dat de kok wat kwistig is met zout. De avond brengen we door met dat Belgische stel. Leuke mensen van onze leeftijd. Ervaringen van vandaag en vakanties uitgewisseld en de avond vloog weer om.
‘s Nachts twee keer mijn bed uitgeweest om water te drinken, met dank aan de kok.

Dinsdag 14 mei.
Het is weer een latertje geworden gisteravond.
We slapen een beetje uit (8 uur), gaan ontbijten en vertrekken naar Brixen, dat hier bekend staat als gezellige stad met een oud gedeelte. Ook niet zo ver weg, dus we hebben geen haast.
Onderweg rijden we allerlei marktkraampjes voorbij. Wij zijn gek op weekmarkten in het buitenland dus hup, een parkeervak in en lekker struinen.
Het is er niet groot, maar genoeg leuke dingen. Onderweg scoor ik nog een leuk T-shirt waar Harm 3 euro vanaf troggelt en ik schaam me dood want het kostte al bijna niks. De kledingboer gaat meteen akkoord en iedereen is tevreden.
Naast de markt zijn er nog leuke winkelstraatjes die we ook meepakken en we genieten van de zon, het shoppen en de gezelligheid.
Eenmaal in Brixen aangekomen vervolgen we deze bezigheden.
We bezoeken een superleuke delicatessenzaak en de pasta-afdeling trekt mij weer als een magneet aan. Dól ben ik op al die verschillende vormen pasta, de kleurtjes, het Italiaanse en ik koop nooit wat, want wat moet je ermee. Maar de collectie in de winkels vind ik fantastisch. Ook zie ik een houten sierplank met de letters Coffee erop. Ik ben op slag verliefd op dit ding voor in de koffiehoek van de bijkeuken. Veertig euro moet hij kosten. Echt belachelijk, maar hij is zó leuk, dat moet dan maar. We hebben zojuist toch weer 3 euro verdiend op mijn T-shirt, dus eigenlijk kost hij maar 37, hahahaha.
Helemaal happy met mijn aankoop ben ik en zeg dat mijn dag nu al geslaagd is en het is nog maar 12 uur...
De stad zelf is niet zo bijzonder als in Ulm maar we vermaken ons prima. Een grote kerk op het stadsplein is een bezoekje meer dan waard en vooral de gangpoorten met fresco’s en de binnentuin trekken onze aandacht.
We komen onze Belgische buurtjes weer tegen en die hebben alweer zin in een pintje met ons vanavond.
Fijn te horen. Vanavond eten, een afzakkertje en bijtijds naar bed want morgen rijden we verder naar Toscane.

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis