Na alle euforie van gisteren schrikken we om 9 uur wakker. Het ontbijt is tot uiterlijk half 10. Wat een domper, ik heb zowat de hele nacht wakker gelegen, de wekker nog om kwart voor 6 gezien maar vond het nog te vroeg om op te staan. En dan is het ineens zo laat. Geen wekker gehoord, niks. We balen als een stekker, we hadden ons erg verheugd op een uitgebreid ontbijt maar na een plens water en aankleden hebben we nog maar 20 minuten over om ons eten naar binnen te gooien.
We rennen naar beneden en onze Duitse vrienden zaten al te kijken: waar blijven die nou?
Van het buffet is niet zoveel meer over, we maken de restjes op en moeten razendsnel eten want half 10 is half 10.
Spijtig.
Het is ook nog eens slecht weer. Dit wordt niet mijn beste dag... De regen klettert tegen de ramen en ik krijg bijna heimwee naar hotel Empore, daar was het tenminste mooi weer. Hebben we eindelijk een zwembad, is het herfst.
Na het ontbijt trekken we erop uit maar niets kan ons bekoren. Slecht weer, de zondagsmarkt bevat 5 kramen en de kooplui staan treurig en lusteloos zonder enige klandizie hun tijd uit te staan. We gaan terug naar het hotel, even langs de supermarkt voor wat lekkers voor vanmiddag en daar treffen we een oude man aan, die met 2 billboards voor en achter als levend reclameschild dient. Hij staat daar met een half natte jas, als een zielig hoopje mens in het beginportaal en ik krijg zó’n medelijden met deze stakker dat ik er helemaal treurig van word. Ik schat hem zeker 70-75 jaar, moet zo’n arme ziel nou na een leven hard werken de hele zondag nog met twee touwtjes over zijn schouders in een vochtig portaaltje staan om een paar stuivers bij te verdienen?
Beschaamd denk ik aan onze luxe, vrije weekenden en ons warme gezellige huis.
Met de lekkernijen blijven we gedurende de regenperiode op onze hotelkamer. Ik tik een verslagje, lees wat, ben met mijn foto’s in de weer en we hebben uiteindelijk nog een erg gezellige middag.
Het weer klaart op en we besluiten een frisse neus te gaan halen. Gisteravond hoorden we over een hangende kerk in Monte Baldo, hier vlak in de buurt. De foto’s zagen er veelbelovend uit en willen er ook een kijkje nemen.
Het is een bekende katholieke kerk, genaamd Madonna del Coronna (praat me ff niet van Madonna na gisteravond op het songfestival, wát een afgang), die gebouwd is tegen een berg aan en zodoende hangt aan een clif (een cliffhanger dus 😂 sorry ik word wat melig van regen).
De rit met de auto erheen is zó gepiept maar dan moet je je auto neerzetten bij een bord dat vermeldt dat de kerk nog 1 km lopen is via een bergpad. Geen punt joh, wat is nou een kilometer, zeggen wij stoer. Onderweg komen we de prachtigste dingen tegen. Gigantische beeldengroepen van brons die allemaal iets met de kruisiging van Jezus te maken hebben. Elke 100 meter verder treffen we weer een nieuw kunstwerk aan, nog groter dan wij zelf. Te mooi voor woorden, en dan hebben we de kerk nog niet eens gezien! We hebben diep respect voor diegene die zoiets moois kan maken maar omdat we niet gelovig zijn, weten we ook niet precies over welke passage van het bijbelverhaal het gaat, maar we zijn onder de indruk. Zó gaaf dit...
Het duurt een tijdje voordat we door het hele bergpad bij de kerk zijn, die ene kilometer duurt eigenlijk best wel lang. En dan lopen we een groot deel nog naar beneden, straks moeten we dit hele eind terug, maar dan wel omhoog. Dapper stappen we door, over trappen die op- en af gaan, bruggetjes, steile paadjes en het laatste stuk is echt een survival. Maar wel avontuurlijk, dus stiekem vind ik dit erg leuk om te doen.
Als we er uiteindelijk bijna zijn, moeten we als uitsmijter nog een zooitje trappen op naar boven met bij elkaar een paar honderd treden. Ik laat me niet kennen maar mijn conditie laat zich niet voor de gek houden en roept halt. Ik ben ver-sle-ten. Harm daarentegen, ouder dan ik maar dat zou je niet zeggen, lijkt wel zo’n Duracell-konijn dat met gemak de trap oploopt waar ik dan hijgend achteraan kom. Natuurlijk wacht hij tussendoor op mij en stelt zelfs voor om mij te willen duwen..... erg lief maar dat hoeft nou ook weer niet. Niet goed voor mijn ego. Met tussenpozen om mijn longen weer vol frisse lucht te krijgen arriveren we dan eindelijk bij de felbegeerde bezienswaardigheid.
Wat nou 1 kilometer? Volgens mij waren het er 4.

Onze inspanning wordt beloond met een uniek bouwwerk van vele eeuwen terug. Ik kan niet ontdekken wanneer dit gebouwd is maar het is echt een staaltje vakwerk. Hoe deden die mensen dit, heel vroeger? Hoe kregen ze dit allemaal in Godsnaam boven? (vergeef me de woordspeling). In de kerk zie je de rotswanden doorlopen maar de kerk zelf heeft een wat rommelig interieur, in tegenstelling tot de strakke buitenkant. Wat opvalt is dat er een enorme rij met biechthokjes staat, zeker wel 10. Ik spoor Harm aan om hier meteen maar gebruik van te maken nu hij hier toch is. De specifieke geur van oud hout, kalk, vocht en wierook geven het een extra dimensie en als vanzelf fluister je naar elkaar. Je kunt duidelijk zien dat er twee wanden zijn die de originele begrots is. Fascinerend dat je daar op deze hoogte zo aan kunt raken en Harm bestudeert vooral de constructie van het geheel. De bergwand loopt in een gegeven moment weer verder in bouwmateriaal. Erg knap gemaakt.
Er is ook nog een klein museum/tentoonstelling in een hal ernaast waar we doorheen lopen.
Na alles uitgebreid gezien te hebben, begeven we ons naar de uitgang waar de tweede bootcamp weer begint.
De terugweg is zwaarder omdat dit grotendeels naar boven moet, maar dat is het meer dan waard, zeker met een lekker diner in het vooruitzicht, want het is al erg laat geworden. Niet alleen mijn conditie protesteert onderweg, mijn maag doet nu ook mee.
Tijdens het eten spreken we af met Victoria en Sharif om wat te drinken in de bar, dus dat staat weer garant voor een gezellige avond.
Wél de wekker goed instellen voor het slapen gaan!

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis