Hotel Korona is het eerste hotel waar we heerlijk buiten kunnen ontbijten. Het buffet staat weer bomvol vette zooi en ik weet niet of het voor de Hongaren normale kost is na het opstaan, maar werkelijk in elk hotel in dit land puilt het uit met gebakken spek, champignons, gebakken eieren, worsten, gefrituurde rommel maar gelukkig ook yoghurt, cornflakes, meloen en gewoon brood.
Binnen is het donker, warm en een bedompte atmosfeer, waarschijnlijk vanwege de vele warmhoudbakken maar wij gaan heerlijk buiten zitten.
Ons huiswerk is gedaan en voor vandaag een dagtocht gepland naar het Bukkipark en daarna naar Lillafürt.
In het park rijdt een treintje naar boven, waar een grot is, en onderweg naar beneden ruige natuur met watervallen.
Dat lijkt ons wel wat.
Nadat de auto is geparkeerd (à € 0,35 per uur 😊) komen we al meteen op het vertrekstation van het treintje aan.
Moet je een spoorman bij je hebben: Harm wordt werkelijk helemaal blij van het zien van een echt oude lokomotief. Wauw, daar heb ik vroeger nog aan gesleuteld, doet hij enthousiast en ik word ongevraagd getrakteerd op een verhaal van 40 jaar geschiedenis over dieselmotoren van de Nederlandse Spoorwegen.
Even aan de lok hangen voor de foto maakt zijn spreekbeurt compleet en ik geniet van zijn enthousiastme over zijn vak.
We kopen een kaartje enkele reis en proberen nog of er seniorenkorting in zit maar helaas, daar doen ze hier niet aan.
Het ritje is echt leuk. Dwars door de bossen in open wagonnetjes en de trein rijdt met sneltreinvaart richting de grotten naar boven.
Ondanks de pittige snelheid zitten we er toch nog ruim 20 minuten in en op de eindbestemming moeten we nog 800 meter te voet naar boven.
Het wordt een barre tocht blijkt achteraf. Stijl omhoog en de grond is een beetje glibberig van de dauw die van de bomen druppelt.
Ik denk nog overmoedig: huh, geen punt, maar na het eerste bochtje gaan het serieus worden. Zó stijl dat ik af en toe naar beneden glibber en Harm hijst me gelukkig dan weer op en houdt me in balans.
En morgen ga ik toch mijn kuiten voelen.......denk ik onderweg.
Er komen gevaarlijke stukken aan. Het is spiegelglad en behoorlijk stijl, de grillige ondergrond van wortels, stenen en houtsnippers geven nog enigszins grip en alsof het nog niet spannend genoeg is, lopen we ook nog eens langs een afgrond met een diepe blik naar beneden. Als je hier uitglijdt ben je gewoon dood, eerlijk waar. Maar het pad is wel breed genoeg om niet langshet randje te hoeven lopen maar ik vind het echt onverantwoord en levensgevaarlijk.
Wat ben ik blij dat ik mijn stoere mannetje bij me heb waar ik letterlijk houvast aan heb. Onderweg vind ik een grote tak die ik als wandelstok gebruik en dat scheelt enorm. Beter in balans en de stok prik ik in de grond bij schuine stukken zodat we niet kunnen glijden. Het gaat fantastisch zo en ik spreek de historische woorden: Als je het eng vind hou je je maar aan mij vast hoor 😂😂😂
Aan alles komt een eind en gelukkig dus ook aan deze barre onderneming en boven is het weer helemaal geweldig.
Een piepklein grotje, maar bijzonder mooi. Echt een prachtig stuk natuur.....Niet te geloven.
Ik zie een tikkie op tegen de terugweg naar beneden maar op de één of andere manier valt het mee. Ik ben echt niet de enige die het eng vond, want we komen onderweg maar liefst 3x een huilend kind tegen die met hun tocht naar boven bezig zijn.
Natuurlijk zou het grappig zijn als ik tegen zo’n ventje zou zeggen dat hij nog héél ver moet, maar dat vind ik toch zielig dus bewaar mijn humor maar voor een andere keer.
De weg naar beneden is uiteraard langer omdat we ook het stuk erbij krijgen wat het treintje reed. Dat gedeelte is goed begaanbaar met fijne wandelpaden en trappen en onderweg komen we veel mooie natuur tegen. Schitterende bomen, paddenstoelen, panoramauitzichten en watervalletjes.
Als we een mooi uitzichtje willen fotograferen, bepalen we de positie en vlak voor dat de foto genomen kan worden, komt er zo’n hufter met een afritsbroek langslopen, kijkt mij met m’n camera recht aan en gaat vervolgens precies voor mijn neus 3 minuten lang naar beneden staan kijken, pontificaal voor mijn lens. Ik moet echt tot 10 tellen, wat een klootzak zeg 🤮Soms vraag ik me af, of mensen nou echt zo boers en dom zijn of dat ze het expres doen om te pesten. Ik denk het laatste. Zielig figuur.
Voor we er erg in hebben zijn we alweer beneden maar we hebben er toch een goed uur over gedaan (plus 3 minuten vanwege die vent 😊)
We lunchen beneden bij één van de vele leuke restaurantjes en gaan op weg naar Lillafürand, waar ook zoiets is als hier.
De weg hier naar toe is echt horror. We worden genavigeerd door smalle en hobbelige bospaadjes, kilometerslang. Als je al nierstenen had, was je ze nu echt kwijt, geloof me maar.
Na meer dan een half uur hotsen en klotsen komen we het bos uit en de geasfalteerde weg voelt alsof we op een pakje boter rijden.
Lillafürand is kleiner maar ook erg leuk. Ruige natuur met wat leuke poortjes en trappetjes en zo, plus wat grotere watervallen.
We sluiten de dag weer af met een heerlijk dineetje op ons favoriete Doboplein. Harm heeft het Stierenbloed ontdekt. Een typisch Hongaarse rode wijn die zijn naam dankt aan een historie, die te vies is om na te vertellen. Maar wie het interesseert: Google het maar!

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis