Vandaag vertrekken we voor 2 nachten naar de hoofdstad Budapest. Maar het schiereilandje Tihany staat ook nog op het programma, daar willen we graag nog even langs. Erover gelezen en toen we zondag op het marktje bij twee Hongaarse dames aan het tafeltje zaten, begonnen zij er ook al over.
Het staat bekend om de lavendel en als je er binnenrijdt kan dat je niet ontgaan. Het hele dorp ruikt ernaar en tientallen winkeltjes rij-aan-rij puilen uit van de lavendelspulletjes.
In het begin ziet het er erg sfeervol uit en krijg je een über vakantiegevoel maar al gauw is het eigenlijk 13 in een dozijn. Alle winkeltjes hebben precies dezelfde spullen, hanteren dezelfde prijzen alleen de inrichting is anders.
Als we de lange “lavendelstraat” helemaal doorgelopen zijn, komen we in een nogal slaperig suf dorpje wat ons niet uitnodigt om verder te lopen. De beloofde abdij ziet er niet heel aantrekkelijk uit en voor een bezoekje aan de kerk moeten we eerst een kaartje kopen. No way. Betalen voor een kerk is tegen onze principes, die moet vrij toegankelijk zijn voor iedereen. Vraag dan een vrijwillige bijdrage, dat is een stuk sympatieker. Maar de kerk gebruiken als toeristisch inkomen, daar willen we niet aan.
Het is bloedheet buiten en de straaltjes lopen langs ons lijf, bijna niet te doen om de trappen omhoog nog te nemen om verder het dorp/eiland te zien. We kijken op een mooi water vanaf de heuvel maar verder is het hier kraak noch smaak.
Zou het niet gewoon zijn dat iedereen hier vol verwachting heen gaat, maar dit achteraf gewoon niet toe durft te geven dat er geen bal aan was? Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat dit als trekpleister wordt aangeprezen. Echt waar, Hendrik Ido Ambacht is nog een stuk spannender.
Gelukkig moesten we toch deze kant op, dus hebben we het niet voor niks gereden en besluiten om direct door te rijden naar Budapest.
Eenmaal daar aangekomen wacht een verrassing: het is vandaag een Nationale feestdag, het feest van de grondwet. Dat betekent dat alle winkels gesloten zijn, maar het overal wel erg gezellig is met extra festiviteiten dat vanavond met (ik citeer:) spectaculair vuurwerk wordt afgesloten.
We zitten midden in het centrum van Budapest met ons hotel en na het bekijken en inrichten van de hotelkamer gaan we op pad.
Het is zidderend heet, onderweg zien we thermometers van 35 graden op de gebouwen.
Het hotel zit in een zijstraat van waar de Donau loopt. Over de Donau liggen 3 bruggen in ons gebied: een groene, een witte en daarna de Kettingbrug, de beroemde oudste Hangbrug van de Donau.
Dat is nog geen half uurtje lopen en onderweg kijken we onze ogen uit in de stad. Kijk, wij zijn ex-Rotterdammers dus echt wel wat gewend, maar dít.....
Onze eerste indruk van het eerste half uur:
Groots, imposante gebouwen, bloedheet, druk, vol, heeeel veel monumentale gebouwen, veel asfalt, knetterdruk verkeer, gierende V-snaren, overal herrie, brandschone straten, 3 rijen voetgangers voor een rood stoplicht, heel veel gigantische standbeelden, overal politie, in elke straat 5 Thaise massagesalons, alles 2x zo duur als de rest in Hongarije en brandweerauto’s die geluiden maken als een gillende flipperkast.
Dit is echt een andere wereld dan waarin wij zijn terechtgekomen.
Onderweg langs de Donau richting hangbrug staan tientallen stalletjes, net als in Rotterdam met zomercarnaval, bezaaid met zelfgemaakte hapjes en maaltijden. Iedereen is blij en heeft er zin in, muziek schalt door de straten.
Bij de hangbrug aangekomen steken we over naar de andere kant van het water.
Het is toch een leuke ervaring om over zo’n enorme ijzeren brug te lopen want je ziet dingen die je met de auto niet ziet, zoals gigantische ijzeren pijlers, honderden bouten van flink formaat en je bent piepklein op dit grote ijzeren gevaarte.
Met honderden anderen lopen we de brug over en het stikt van de politie die de duizenden feestgangers in toom moeten houden.
Ik vind het wel knap; ga er maar aan staan.
Het wordt drukker en drukker en ook hier aan de overkant staan wel over de honderd kramen met etenswaar voor vanavond.
Wij kennen de meeste gerechten niet maar ik vind het er niet smakelijk uitzien. Echt honger heb ik niet, dus dat komt goed uit vandaag.
Vanwege de hitte hebben we eigenlijk alleen maar dorst. Ik heb het de hele vakantie nog niet zo heet gehad.
We weten het niet zeker maar ik denk dat er wel 100.000 mensen op de been zijn. We hebben nog nooit zoveel mensen op een plek bij elkaar gezien het is echt weerzinwekkend zo druk als dat het hier is.
Ik vraag aan een dienstdoende agent hoe laat het vuurwerk begint en hij zegt dat dat om 9:00 uur gaat gebeuren. Dat duurt nog wel eventjes want het is nu pas half 6 dus we moeten nog 3,5 uur wachten. Maar we zijn nog lang niet uitgekeken hier en er zijn zo veel kramen, dingen en mensen te zien dat we ons voorlopig nog niet hoeft te vervelen.
De kramen met eten zien er best wel spectaculair uit. We zien allerlei gerechten die we niet kennen, grote kookpotten aan een haak, en vele bakkers die op dat moment allerlei lekkere spulletjes klaarmaken. Maar we zien ook gruwelijke gerechten waar ik niet aan moet denken omdat op te moeten eten. En er wordt ook héél veel alcohol verkocht, en dan heb ik het niet over een biertje, maar over het serieuze spul van 35% en meer.
Aan de overkant van het water ligt het parlementsgebouw. Het is echt een groot beroemd gebouw, waar we morgen naartoe gaan. Maar vanaf hier kunnen we wel mooie foto’s maken want als je aan de overkant loopt ben je te dichtbij.
Vele enthousiastelingen zitten al klaar voor de vuurwerkshow voor vanavond en hebben een mooi plekje vooraan uitgezocht om maar niets te hoeven missen. En dat terwijl de show pas over 2,5 uur begint.
Kort nadat wij de brug zijn overgestoken werd hij afgesloten door de politie. Het gekke is, dat je nu niet meer naar de overkant kunt als je dat wilt. Het is een raar gevoel, dat we de hele avond tot na de vuurwerkshow verplicht zijn aan deze kant van de Donau te moeten blijven. We kunnen niet eens terug naar het hotel als we dat zouden willen. Maar dat zelfde geldt ook voor de overkant die kunnen nu ook niet meer hierheen. Een beetje het Berlijn van vroeger.......
Het wordt steeds drukker en drukker en eigenlijk zijn we ook wel moe. De vele muurtjes waar je op kunt zitten zijn kokend heet van de zon en we verbranden bijna onze kont, zo heet zijn ze nog. Als we bij de Lidl een doosje hamburgers gaan halen kunnen we er op steengrillen hahahaha.
Tegen de tijd dat het vuurwerk begint zijn we echt versleten. We zijn moe het is warm en we hebben een drukke dag achter de rug, maar eindelijk is het dan toch negen uur geworden. Klokslag negen uur begint het vuurwerk. Je kunt zeggen wat je wil als je zelf voor € 500 vuurwerk koopt heb je nog niet aan fractie van dit mooie schouwspel wat hier afgeschoten wordt. Honderden vuurwerk pijlen gaan gelijktijdig de lucht in en je weet gewoon niet waar je kijken moet. De meesten staan te filmen met hun mobieltje maar ik vind dat zonde want zulke filmpjes kijk je toch nooit meer terug en bovendien mis je de show.
Toch kan Harm het niet laten om ook wat foto’s te maken.
De show duurt ongeveer een half uur en de laatste 3 minuten mogen gerust spectaculair genoemd worden. Hoe moe we ook zijn, we gaan super enthousiast naar huis.
Na de show gaan alle toeschouwers gelijktijdig lopen richting brug om naar huis te gaan of de stad in.
Maar wie schetst onze verbazing dat de politie bij de afgezette brug vertelt dat deze pas over 1,5 uur weer open gaat. We balen als een stekker, want we willen graag naar huis, we zijn doodmoe maar dat kan niet. Dan maar doorlopen naar de volgende brug dan steken we daar wel over. We lopen niet alleen, alle duizenden andere toeschouwers moeten er immers ook heen. En ja hoor, we dachten het al, deze brug is ook afgesloten. Dus dat betekent dat we nog een brug verder moeten lopen, en we zijn al zo moe.......
Ja, we hebben geen keus en gehoorzaam lopen we naar de derde brug. Ik heb het gevoel dat ik in de Nijmeegse vierdaagse ben beland; ik heb geen voeten meer over. Ik moet moeite doen om niet te vloeken, want we realiseren ons dat, als we eenmaal bij de allerlaatste brug zijn overgestoken, het hele stuk aan de overkant ook weer terug moeten lopen. We worden niet vrolijk bij dat vooruitzicht.
Gelukkig moet onze inspanning beloond, want de allerlaatste brug is wel open voor voetgangers.
We lopen het hele eind aan de overkant weer terug naar ons hotel. Ik kan geen pap meer zeggen, Harm ook niet.
Wat het verkennen van Boedapest vandaag zou moeten worden, is uitgelopen op een wandelmars van 14,9 km.
Ik duik met make-up en al m’n bed in. Toedeloe!

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis