Ons piepkleine hotelkamertje in het nieuwe hotel is een reuze verschil met de vorige, maar het is wel een gerenommeerd en vooral zakelijk hotel. Tot in de puntjes verzorgd, strak, modern en een ruim luxe ontbijtbuffet. Maar daar komen we natuurlijk niet voor.
We zijn weer bijgekomen van alle hectiek van gisteren en we trekken onze spreekwoordelijke wandelschoenen aan (voor mij sandaaltjes met een gelkussentje, want ik zit niet op blaren te wachten) want we willen echt alle hoeken en gaten van Budapest zien , voor zover dat mogelijk is.
We beginnen met de markthal, die nagenoeg naast het hotel ligt.
Net zoiets als de Rotterdamse op de Blaak, maar wel een stuk eenvoudiger en minder kleurrijk. We blijven niet heel lang.
Eenmaal weer buiten lopen we via een gezellige winkelstraat, waar nu wel alle winkels open zijn, naar de Kettingbrug om de Donau over te steken, waar direct aan de voet van de brug een tramstationnetje staat, waarmee je naar boven kunt.
Wie al eens in Lissabon is geweest zal deze ongetwijfeld herkennen en het zou mij ook niet verbazen als er nog tig steden bestaan waar ook zo’n ding rijdt.
We nemen een enkele reis want teruglopen vinden we het leukst, dan zie je meer.
Er staat een krankzinnig lange rij maar die zal heel de dag wel blijven dus vooruit maar met die geit; achter aansluiten. In snap echt niet waarom er maar 1 kassa open is als er 150 man in de rij staat, maar eenmaal door het hek, zien we waarom. We rekenen uit dat er maar zo’n 12 mensen in een trammetje kunnen, dat per uur ongeveer 6 keer mensen mee omhoog kan nemen (je moet wat hè, om de tijd te doden). Anders hoopt de rij binnen op, dus hebben ze die klup logischerwijs liever buiten de poort staan.
De wachttijd valt mee (misschien omdat Harm grotendeels heeft gestaan, ik loop rond en kom af en toe weer terug in de rij).
Het ritje is weer helemaal leuk. Natuurlijk nemen we onderweg wat foto’s en boven wacht ons een prachtig panorama uitzicht dat mooier is dan welk schilderij ook. En kijk eens hoe leuk, daar komen we toch ineens Harm zn tweelingbroer tegen...ik zet ze spontaan samen op de foto 😂 (foto 18)
Boven tref je meteen een soort paleis met plein, waar in de beroemde blauwe hokjes de wacht wordt gehouden. Voor de zoveelste keer in mijn leven vraag ik mij af wat iemand bezielt om dit saaiste beroep ter wereld te kiezen. Urenlang stokstijf als een strijkplank onbewegelijk voor je uitkijken; het zou voor mij een zware straf zijn om zo een halve dag te moeten staan.
Een uitnodigend terras verderop lokt ons voor koffie en ik ben op slag die arme stakkers in dat hokje alweer vergeten.
De ijskoffie gaat erin als koek. Ik ben altijd al een slechte drinker geweest maar met dit soort drankjes is het gebrek aan trek niet het probleem.
We dwalen de stad door, komen vele levensgrote standbeelden tegen, prachtige monumenten met bijbehorende pleinen en het valt ons opnieuw op dat de straten zo blinkend schoon zijn hier. Je ziet werkelijk geen papiertje in deze mega stad, laat staan plastic flesjes of blikjes.
Uiteraard bezoeken we ook het Fishermans plein, waar een opvallend hagelwitte bastillon staat met natuurstenen muren, trappen, arcaden en sprookjesachtige torentjes. Een lust voorhet oog.
Het is gelegen naast de Donau en het geeft daar van bovenaf een prachtig uitzicht op. We wanen ons echt even in de Efteling hier en natuurlijk willen we even naar boven, waar je wel eerst een kaartje voor moet kopen.
Gelukkig niet zo’n lange rij als vanmorgen en als ik de prijslijst bekijk, zie ik dat studenten en senioren voor de helft naar binnen mogen.
Je voelt ‘m al aankomen: ik push Harm dat ie zich als senior aangeeft bij de kassa. Hij heeft immers zijn rijbewijs bij zich en ik denk dat de leeftijdsgrens 60+ is. Kom ikzelf nèt aan tekort 😊
Een Engels sprekende vrouw achter ons in de rij, die zéker een stuk ouder is dan wjj, is ook enthousiast en klaagt dat ze geen ID bij zich heeft. “Nou dat zien ze zó ook wel” denk ik vals en wij zijn aan de beurt. Harm bestelt een senior en een adult en vraagt hoe oud de leeftijdsgrens is, maar mijn vrouw heeft geen ID bij zich.
De kassière zegt zonder moeilijk te doen “65 jaar, maar ik maak er wel 2 senioren van”.
Zo hee, dat ging wel érg makkelijk zeg.....
Die oudere vrouw achter ons vertelde teveel bij de kassa, want die zegt later tegen ons: oh what a pitty, I’m not old enough!
Wij liggen samen helemaal in een deuk met onze goedkope kaartjes en houden wijselijk onze mond.
Boven is het prachtig!!!!!
Wat genieten we van dit moois en maken ieder met ons eigen toestel vele foto’s.
We blijven behoorlijk lang hangen en zien dat het alweer laat is.
Time flies als je het leuk hebt....
We hebben nog 2 bezienswaardigheden op ons verlanglijstje staan: het Libertyplein en het Parlementsgebouw, maar eigenlijk ook nog de geheimzinnige schoenen op de kade van de Donau.
We weten niet wat het precies inhoudt en op een terrasje googelen we het even.
Het is een monument aan de Donau waar over een lengte van 40 meter, 60 paar metalen schoenen te vinden zijn die aan de rand van de kade staan. Ze staan symbool ter nagedachtenis aan de Joden die langs de oever werden gefusilleerd in de oorlog.
Zij werden destijds gedwongen hun schoenen uit te trekken aan de rand van de kade. Hierna werden ze doodgeschoten en hun lichamen werden met de stroming meegenomen.
Door een kunstenaar zijn van alle bewaard gebleven schoenen een exacte kopie nagemaakt van metaal en als monument neergezet.
We zijn er stil van, straks beslist even kijken.
Het parlementsgebouw hebben we natuurlijk al vele malen aan de overkant gezien, maar als je er daadwerkelijk voor staat, is het immens groot. Gezien de tijd (en de prijs) gaan we niet naar binnen want er hangt een ellenlange rondleiding aan vast, waar we niet zo’n zin in hebben.
We willen naar de schoenen.
Maar eerst komen we op een groot plein, met alweer een reusachtig standbeeld van 9 grootheden van vroeger, die op een marmeren trapsgewijze plateau staan.
Er spelen kinderen op het plateau bovenop en dan zie je de vergelijking goed hoe groot het toch is.
“Als jij nou eens bovenop klimt,” zegt Harm, “en bij die 4 rechtse beelden gaat staan.”
Had ik het maar nooit gedaan.....
De kinderen werden naar beneden geroepen en ik klim het bouwwerk op, wat nog niet meevalt met een kanten jurkje aan.
Kom ik hijgend op mijn plaats aan, sta daar leuk te staan en zie een klein Harmpje staan daar beneden, zó hoog is het.
De eerste foto is nog niet genomen of ik hoor een enorm geschreeuw beneden mij. Twee woedende politiemannen sommeren mij onmiddelijk naar beneden te komen en die ene is al aan het klimmen om mij eraf te halen.
Ik ben doodsbang voor die enge man en ben even bang dat hij mij met een gummiknuppel naar beneden zal meppen en me hierna achter in een politiebusje zal gooien. Want als je als buitenlander de wet overtreedt in een oostblokland, ziet het er meestal niet goed voor je uit.
Ik kom zo snel als ik kan naar beneden maar dat valt voor zo’n houten klaas als ik niet mee. Ik zeg “sorry, I did’nt know” in de hoop op strafvermindering maar gelukkig is de agent mild gestemd en helpt me zelfs het laatste stoepje af.
Ik ben echt helemaal vergeten dat op elke hoek van de straat politie staat, vandaar dat ze mij zo snel in de smiezen hadden.
En vandaar dat er dus nergens rommel op straat gegooid wordt, realiseer ik me er achteraan.
En die kinderen dan met die ouders, mochten die dat wel? denk ik boos.
Ik zeg tegen Harm dat hij wel ff een goed woordje voor me had mogen doen beneden, zegt ie “oh, ik dacht die red zich wel. En ik hoor wel wanneer het bezoekuur is...hahahaha”.
Hij plaagt me er heel de middag mee, maar hij komt nog wel aan de beurt.
Op naar de schoenenkade, hier vlakbij.
Met het horrorverhaal van de Joden in gedachten, ziet het er indrukwekkend uit. Hele verschillende schoenen, van mannen, vrouwen, deftige schoenen, compleet versleten werkschoenen en tot mijn verdriet staan er ook kinderschoentjes tussen.
Schoentjes in de maat van mijn kleindochter, het ziet er zo triest uit.....
Er zijn veel bezoekers bij dit bijzondere moment en in veel schoenen staan waxinelichtjes in een glaasje of is er een geel lintje aan gebonden (🎶 Tie a yellow ribbon) als symbool van Kwam je maar thuis. We zijn diep onder de indruk.....
Op weg naar het hotel komen we nog langs het Libertyplein met zijn grondfontein en daarna gaan we een hapje eten in één van de vele buitenrestaurants die het centrum rijk is.
We hebben meer kilometers gelopen dan gisteren (17,2 km en 13 verdiepingen!) maar we zijn lang niet zo moe als gisteravond.
Dat komt door het weer, het was vele malen minder druk omdat het geen feestdag was dus alles is weer in zijn normale doen.
Eindconclusie van Budapest: Prachtige stad, het bezoeken meer dan waard!

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis